Ξενερώνω για πολλά πράγματα, τα οποία δεν μπορούσα να χαρώ στα 16
…Και ερχόμενος ξανά πίσω, μετά από στρατό και σπουδές, ήλπιζα ότι κάτι ίσως άλλαξε ή ίσως ξεκίνησε να αλλάζει, χωρίς να το πολύ πιστεύω. Φυσικά και επαληθεύτηκα πανηγυρικά.
Σε μια περίοδο που η χώρα χρειάζεται όσο τίποτε άλλο τη νεολαία, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να αδιαφορήσουν παντελώς και να διώξουν και τους τελευταίους οραματιστές. Σε μια περίοδο που η ανάγκη για επενδύσεις στην παιδεία και τον πολιτισμό αποτελεί χωρίς αμφισβήτηση μονόδρομος για την αντιστροφή της κατάστασης, το κράτος κόβει και τα τελευταία κονδύλια από αυτούς τους τομείς.
Σε μια εποχή, που ακούγεται το «δεν βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι», «μη μπλέκεις μ’ αυτά, δεν θα αλλάξει τίποτα», είναι που με πιάνει και θέλω να βουλώσω αυτά τα στόματα και να αποδείξω το αντίθετο. Γιατί είμαστε νέοι. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Να απαιτήσουμε. Να παλέψουμε. Να αντισταθούμε. Και πάνω απ’ όλα να κερδίσουμε αυτά που έχουν πολλά χρόνια κερδίσει οι νέοι, αλλά και όλοι οι πολίτες στην Ευρώπη.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως, σε ένα Δήμο 50.000 κατοίκων με πολλούς νέους, δεν μπορούμε να υψώσουμε φωνή, να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι και να απαιτήσουμε, όχι πολυτέλειες και εξωπραγματικά πράγματα, αλλά τα βασικά τα οποία και εμείς, αλλά και παλιότεροι δεν τα είχαν, αλλά και όπως πάει δεν θα τα έχουν ούτε και οι επόμενοι από εμάς.
Χωρίς πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα, χωρίς εκδηλώσεις για τη νεολαία, χωρίς κανένα γενικότερα πλάνο, αφήνουν τους νέους να σαπίζουν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, να αποκοιμούνται από το facebook και την τηλεόραση. Και όταν έρθει η στιγμή να επιλέξουν αυτούς που στην ουσία έχουν χρέος να μας αντιπροσωπεύουν και να διαχειρίζονται τα χρήματά μας, ένα μεγάλο ποσοστό νέων αφού ζει στην άγνοια θα πάρει το φάκελο έτοιμο από το γονιό του και θα πάει να ψηφίσει, δίνοντας έτσι συνέχεια στην ίδια κατάσταση του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων. Η ψήφος να πηγαίνει για μια θέση, για λίγους μήνες, στο δήμο ή στα Λουτρά, που θα την υποσχεθούν αυτοί που τόσα χρόνια ξέρουν πολύ καλά το ίδιο το παραμύθι, το παραμύθι του πολίτη – πελάτη!!!
Και για να μην επεκταθώ σε άλλα θέματα (γιατί θα χρειαστεί ολόκληρη πτυχιακή εργασία για να μιλήσω για την κατάντια της λίμνης, των λουτρών, των μουσείων, των κέντρων πολιτισμού, των σχολείων, του Ε.Σ.Υ κ.λ.π, κ.λ.π), μένω σε μας τους νέους και στα δικά μας ενδιαφέροντα, τα θέματα της νεολαίας!
Αυτά τυχαία δεν τα γράφω αφού έχω μεγαλώσει στο Λαγκαδά και έχω πάρει μέρος στα κοινά, έχω ζήσει από κοντά τα αθλητικά και πολιτιστικά δρώμενα. Έχω νιώσει το NightLife να το διακόπτει η αστυνομία στις 11 το βράδυ και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοια εμμονή να απομακρύνουν τους νέους από τον τόπο τους. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν αλλά αυτό στην ουσία γίνεται! Μια περιοχή 20’ από το κέντρο της Θεσσαλονίκης με απέραντο πράσινο, με δάση, με μια λίμνη που έγινε “πρώην”, με πολλές δραστηριότητες, που μπορούν να γίνουν στην περιοχή και παρόλα αυτά η έγνοια τους είναι πώς θα φέρουν πολυδιαφημισμένους και καλοπληρωμένους ‘’αοιδούς’’ και πώς θα οργανωθούν τα “Μυγδόνια”, μια όμορφη διοργάνωση, αλλά που έχει μείνει 100 χρόνια πίσω!
Ξενερώνω για πολλά πράγματα, τα οποία δεν μπορούσα να χαρώ στα 16, για πράγματα που δεν μπορώ να χαρώ στα 24, αλλά πιο πολύ λυπάμαι για τις γενιές που έρχονται αφού τους διακατέχει μια υπνηλία, μια βαρεμάρα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Εάν δεν δώσουμε οξυγόνο από τα δικά μας πνευμόνια σ’ αυτά τα παιδιά και αν συνεχίσουν να παίρνουν το δηλητηριασμένο αέρα από τη γενιά του εμφυλίου και του Πολυτεχνείου, τότε σίγουρα αυτά που ζούμε σήμερα δεν θα διαφέρουν από αυτά που θα ζουν μετά από 50 χρόνια και συνεχώς θα οξύνονται και θα ποτίζουν όλο και πιο βαθιά τις ρίζες του γένους μας!
Όρεξη υπάρχει πολλή και νομίζω πως είμαστε πολλοί εκεί έξω και όχι μόνο στο facebook, που μπορούμε να δράσουμε ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, προτιμήσεων, καταγωγής, θρησκείας, ομάδας, ενδιαφερόντων.
Είμαστε όλοι δημότες Λαγκαδά, ζούμε σ’ αυτό τον τόπο, και γουστάρουμε να τον εκσυγχρονίσουμε και να του δώσουμε ξανά οξυγόνο….
Ελάτε όλοι ΜΑΖΙ να δημιουργήσουμε το αύριο που μας ΑΞΙΖΕΙ…
Κείμενο Σάκη Μόσχου
“Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή. Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, oι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών…”
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ