Πού πας, ρε Καραμήτρο;
Τη δεκαετία του 1990, όταν εμείς επιδοτούσαμε σκυλάδικα ως πολιτιστικά κέντρα, οι Ολλανδοί έδιναν δεκάδες βραβεία, φορολογικές ατέλειες και γόνιμο επιχειρηματικό περιβάλλον σε νέους επιστήμονες για να στήσουν μικρές start-up επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα, ανασυγκρότησαν και προσάρμοσαν τη δημόσια εκπαίδευση στις μελλοντικές ανάγκες της χώρας. Πήραν δύσκολες αποφάσεις, κλείνοντας σχολές που θεωρούνταν από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Ολλανδός καθηγητής μου, διευθυντής για 25 χρόνια του μεγαλυτέρου εργαστηρίου στο αντικείμενό του στην Ευρώπη, είχε επιβλέψει περισσότερους από 400 ερευνητές από όλο τον κόσμο και περισσότερες από 60 διδακτορικές διατριβές. Είχε φέρει τιμή, αναγνώριση, 500 επιστημονικές δημοσιεύσεις, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε χρηματοδοτήσεις στο Πανεπιστήμιο του Leiden. Νούμερα απλησίαστα για Ελληνα ακαδημαϊκό. Αναγκάστηκε να φύγει, γιατί η έρευνά του δεν ταίριαζε στο νέο στρατηγικό πλάνο του ιδρύματος. Ηταν εύκολη η απόφαση των αρχών; Οχι, βέβαια. Ηταν σωστή; Δύσκολο να απαντήσεις.
Τέτοιες ιστορίες πικρίας θα βρούμε σε κάθε ευρωπαϊκό ίδρυμα. Σε κάθε ίδρυμα εκτός από τα ελληνικά. Εδώ δεν υπάρχει στρατηγικό πλάνο. Ποτέ δεν υπήρξε. Πολλά τμήματα υπάρχουν απλώς για να γίνονται «επιστήμονες» οι μαθητές του τρία και να ικανοποιούνται οι ψηφοφόροι. Είμαστε δημοκρατία, σωστά; Θα αξιολογήσουμε τις δομές; Είμαστε ικανοί να το κάνουμε; Θα αμφισβητήσουμε το δικαίωμα να πετιούνται τα λεφτά του φορολογούμενου σε τεράστια κτίρια και σαθρές υποδομές στην Κωλοπετινίτσα; Θα αναζητήσουμε σύνδεση με την κοινωνία και την παραγωγή σε άγνωστα ΤΕΙ, ΑΕΙ, ΜΚΟ και εκατοντάδες δημόσιους φορείς; Εδώ δε διώχνουμε καταδικασμένους κλέφτες δημόσιους υπαλλήλους, θα διώξουμε άεργους διευθυντές και προέδρους;
Τέτοιοι άεργοι, απαίδευτοι, ή/και άτομα μειωμένης νοημοσύνης κατακτούν θέσεις ευθύνης σε υπουργεία, δημόσιες υπηρεσίες, φορείς. Τα διαπιστευτήρια τους;
1. το όνομα μπαμπά / θείου / νονού πολιτευτή,
2. δραστηριότητα σε αφισοκόλληση, αερολογία σε φοιτητικά αμφιθέατρα ή καφενεία,
3. κοινωνικοί αγώνες για την καθιέρωση κεκτημένων: κοινωνικός τουρισμός, συλλογικότητες, ΜΚΟ, 137 επιδόματα στο Δημόσιο: πλυσίματος χεριών, ζεστάματος αυτοκινήτου, χρήσης FAX και λοιπές παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Πρωτεργάτες, δηλαδή, στις μηδενικής ανταποδοτικότητας προτεραιότητες του φαύλου πολιτικού συστήματος, που οδήγησαν στην εκτόξευση του χρέους, στην εκμηδένιση της ανταγωνιστικότητας της χώρας.
Σωρό τα «καλά παιδιά» σε θέσεις ευθύνης, Τα δικά τους «γαλάζια», «πράσινα», «ροζ» παιδιά. Δεν μπορούν να κρατήσουν περίπτερο. Bλέπουν ίσα με τη μύτη τους. Αλλά αποφασίζουν για το αύριο όλων μας. Μπορούν τέτοιοι άνθρωποι να κατανοήσουν τις ανάγκες της διαλυμένης κοινωνίας; Μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει (χρεοκοπία, μεταναστευτικό, κλιματική αλλαγή, παγκοσμιοποίηση). Είναι να απορείς για τη χρεοκοπία μας, κοινωνική και οικονομική;
Αυτό ας σταματήσει. Το σύνθημά μας να είναι: Πού πας, ρε Καραμήτρο; Τι έχεις κάνει στη ζωή σου;
Από όλους προς όλους. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον. Αρκεί ένα λεπτό στο Internet για να έχεις εικόνα: πάμφτωχα βιογραφικά για την πλειοψηφία των δημόσιων προσώπων που υπηρετούν, υπηρέτησαν ή προσπάθησαν να υπηρετήσουν ως αιρετοί άρχοντες, υπουργοί, γενικοί γραμματείς, διευθυντές. Στη μ.χ. (μετά χρεοκοπία) Ελλάδα δεν υπάρχει καμία ανοχή στους άχρηστους. Και δε χρειαζόμαστε την τρόικα για να μας το επιβάλει.
ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
καθηγητή ΑΠΘ
agelioforos.gr