Σουγλιάνι Trail 2016: Ο Παράδεισος δίπλα μας!

Σταυρός Θεσσαλονίκης! Ένα όνομα που μόνο σε «σταύρωση» δεν σε παραπέμπει! Ένα όνομα που σε οδηγεί κατευθείαν στην Ανάσταση και την ανάταση της ψυχής. Κυριακή των Βαΐων συνέπεσε φέτος ο αγώνας των φίλων απ’ τον Ορειβατικό Φυσιολατρικό Όμιλο του Σταυρού. Αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας των παθών του Κυρίου. Ανοιξιάτικη, όμορφη, καταγάλανη μέρα ξημέρωσε και στο όμορφο παραδοσιακό χωριό του Σταυρού. Με μεράκι και πολύ κέφι η παρέα του Σταυρού έστησε και μας παρουσίασε έναν καταπράσινο αγώνα στο Στρατονικό Όρος! Άξια θα ονομαζόταν και αγώνας Natura. Τέτοιο σύμπλεγμα δέντρων, φυτών αλλά και ζώων δεν βρίσκεις εύκολα στην Ελλάδα και μάλιστα τόσο εύκολα προσβάσιμα απ’ όπου κι αν έρχεσαι! Ένα μέρος βγαλμένο μέσα από διηγήσεις παραμυθιών με όμορφο τέλος. Αλλά και ποια γωνιά της Ελλάδας μας δεν είναι παραμυθένιο;

Παραμονές του αγώνα και όλα σχεδόν είναι έτοιμα. Ο Γιάννης Αγκοτάκης έριξε τις τελευταίες πινελιές στα μονοπάτια του αγώνα. «Τώρα πια τρέχεται και με κλειστά μάτια» λέει. Στα γραφεία του συλλόγου νούμερα και μπλούζες μπαίνουν στις σακουλίτσες των αθλητών. Ο Γιώργος Γιαννούλης, πρόεδρος του συλλόγου,  ενίσχυσε με έξτρα ηλεκτρολύτες τους σταθμούς σε περίπτωση που η ζέστη εμφανιστεί και ταλαιπωρήσει τους αθλητές. Εθελοντές αναφέρουν τα αποτελέσματα των καθηκόντων τους και όλα τα κομμάτια του παζλ που λέγεται «Sougliani Trail» μπαίνουν στην θέση τους σωστά και περιμένουν να μας αποκαλυφθούν αύριο με το μπαμ της εκκίνησης.

Πρωί Κυριακής και στον χώρο του σχολείου έχει στηθεί μια μεγάλη γιορτή! Ο dj δίνει ρυθμό με μουσική που ξεσηκώνει αθλητές και συνοδούς. Άπλετος χώρος εξυπηρετεί όλο τον κόσμο. Πολύχρωμες μπλούζες και σορτς  γέμισαν τον χώρο. Οι τέντες με την γραμματεία σε πυρετό εξυπηρέτησης. Πριν καν σχηματιστούν ουρές, αυτές χάνονται. Αρκετά κορίτσια εθελόντριες με φωτεινά χαμόγελα δίνουν τα τσαντάκια που έχουν μέσα το τσιπάκι για την ηλεκτρονική χρονομέτρηση, το καλαίσθητο τεχνικό μπλουζάκι με τον χαρακτηριστικό σκίουρο μπροστά και τον λεπτομερή χάρτη της διαδρομής στην πλάτη, το εισιτήριο- κουπόνι για δωρεάν επίσκεψη στα ιαματικά λουτρά της Ν. Απολλωνίας για την μεγάλη πισίνα, τα διαφημιστικά έντυπα για την Μυγδόνια γη, έναν χρήσιμο χάρτη για το Εθνικό Πάρκο των λιμνών Κορώνειας και Βόλβης και Μακεδονικών Τεμπών και φυσικά το νούμερο για τον αγώνα.

Εγγραφές της τελευταίας στιγμής δεν δυσκόλεψαν την διοργάνωση γιατί οι εθελοντές  ήταν πολλοί και η γραμματεία έδωσε άμεσες λύσεις όπου χρειάστηκε.

Πριν την εκκίνηση ο Γιάννης Αγκοτάκης έκανε την τεχνική ενημέρωση και τόνισε ότι η βροχή που είχε ακουστεί ότι θα υπάρξει αναμενόταν σε ήπιους τόνους προς το μεσημέρι και δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας.  Επίσης, μας συνέστησε την προσοχή ότι πρώτα απ’ όλα είμαστε φυσιολάτρες και καλό θα ήταν τυχόν απορρίμματα να μην τα πετάξουμε στα μονοπάτια, αλλά στους σταθμούς. «Στο βουνό αφήνουμε μόνο τα ίχνη μας», λέει χαμογελώντας.  Την εκκίνηση έδωσαν οι δυο περσινοί νικητές του αγώνα, Σταύρος Μπαλιώτης και Πλάτωνας Αρώνης. Μετρώντας αντίστροφα και φτάνοντας στο «ένα» ακούστηκε η πιστολιά και 170 περίπου άτομα ξεχύθηκαν προς το Στρατονικό όρος!

Ενθουσιασμός! Παρέες φίλων και ατομικά ο καθένας προσπαθούσαν να συντονίσουν τον ρυθμό τους, τις ανάσες τους και την κατανομή των δυνάμεών τους. Οι περσινοί συμμετέχοντες γνωρίζοντας τις λεπτομέρειες του αγώνα πιο τολμηροί ξεκίνησαν με μεγαλύτερη σιγουριά για το αποτέλεσμα. Τα «πρωτάκια» επιφυλακτικά ξεδίπλωσαν τις προσδοκίες τους στα 24,1 χλμ και +1500μ υψομετρικής.

Οι σταθμοί του αγώνα στα καλύτερα σημεία. Πολύ σωστά τοποθετημένοι μεταξύ τους και απλωμένοι στα χιλιόμετρα του αγώνα. Ο 1^ος σταθμός μετά από 3,4 χλμ ανηφορικής απόστασης σε σκιερό μονοπάτι ήταν ότι έπρεπε για έναν ποτήρι νερό, ηλεκτρολύτες και ότι άλλο πρόσφεραν με χαμόγελα οι εθελοντές του.

Ακολουθούσε ένα επίσης ανηφορικό διχίλιαρο που θα έφτανε στα 660μ υψομετρικής διαφοράς! Έξω από τα μονοπάτια ο ήλιος ανέβαινε ζεστός αλλά οι αθλητές απολάμβαναν τον ίσκιο και την δροσιά των μονοπατιών του αγώνα. Μονοπάτια που ήταν τόσο καλά καθαρισμένα και άψογα σηματοδοτημένα που δεν σου άφηναν περιθώρια αμφιβολίας για την κατεύθυνσή τους. Πολύ σωστή η σκέψη των διοργανωτών όλες οι σημάνσεις να μπουν χαμηλά στις πέτρες και στους κορμούς των δέντρων, και τα ξύλινα ταμπελάκια στο ύψος των ματιών των αθλητών! Καμία κορδέλα δεν ήταν κρεμασμένη, τίποτα ακαλαίσθητο δεν υπήρξε πουθενά που θα μπορούσε να μουτζουρώσει αυτές τις όμορφες εικόνες που αντίκριζαν τα μάτια όλων μας. Εικόνες καταπράσινες που συνοδεύονταν από ασταμάτητα κελαηδίσματα πουλιών ακόμα και κούκων σ’ όλη την διαδρομή.

Μετά το 5^ο χλμ η διαδρομή κατηφόριζε ανάμεσα σε φτέρες καταπράσινες, η βλάστηση χαμήλωσε και φεύγοντας αυτή η «κουρτίνα» από μπροστά μας αποκαλύφθηκε η απεραντοσύνη! Ουρανός και πράσινα βουνά παντού γύρω μας. Πίσω μας ο κόλπος του Στρυμωνικού που αφήσαμε το πρωί με μια θάλασσα καταγάλανη!

Φτάνοντας στον 2^ο σταθμό περίπου στο 8^ο χλμ ήξερες ότι θα ξαναπεράσεις από εκεί, γιατί ταυτόχρονα ήταν και ο 5^ος σταθμός. Τραπεζάκια πλήρη! Εθελοντές και διασώστες επί ποδός για οτιδήποτε χρειαζόταν. Η ζέστη κάνει την παρουσία της έντονη αλλά δεν κράτησε πολύ. Τα επόμενα 4,5χλμ για τον 3^ο σταθμό ήταν ανηφορικά. Αυτά τα χιλιόμετρα ήταν ένας συνδυασμός κούρασης, δροσιάς, δρομικής ανάσας αλλά και όμορφων εικόνων. Εναλλαγές στα δέντρα που ήταν γύρω μας. Εκεί που πάταγες φύλλα από βελανιδιές, τώρα πατάς από καστανιές. Εκεί που έβλεπες οξιές, τώρα έβλεπες έναν τεράστιο αρκούδο κρεμασμένο ψηλά στο δέντρο και λες… «όνειρο ζω»! Ένα όνειρο που πήρε σάρκα και οστά από μία παρέα φίλων που θέλησαν να αναδείξουν την ομορφιά του βουνού τους και το κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο.

Μετά τον 3^ο σταθμό λες και μπήκαμε σ’ ένα τούνελ δροσιάς σε σημείο ανατριχίλας. Η θερμοκρασία έπεσε, οι κορμοί των τεράστιων δέντρων μας αγκάλιασαν και μας προστάτεψαν από κάθε ίχνος ακτίνας ηλίου. Μικρές κλίσεις βήμα βήμα μας οδηγούσαν σ’ έναν όμορφο χωματόδρομο που μας έφτασε στον 4^ο σταθμό του αγώνα. Έναν σταθμό που πρώτα τον ακούσαμε και μετά τον είδαμε! Μουσική έντονη που μας πληροφορούσε ότι εδώ κάνεις στάση, πίνεις δροσερά ποτά, τρως μπουκίτσες θερμίδων και ξεχύνεσαι για τον 5^ο και τελευταίο σταθμό του αγώνα.

Η διαδρομή για τον 5^ο σταθμό είχε πολλά σημεία παγίδες που σε προκαλούσαν για στάση θαυμασμού!  Η υπεραιωνόβια καστανιά των 500 ετών λίγα μέτρα έξω από τον αγώνα αγέρωχη και τεράστια σε προκαλούσε για φωτογραφία. Δεν ενδίδεις, προχωράς! Λίγο πιο κάτω μια τεράστια φλούδα από κορμό δέντρου χρησιμεύει για γεφυράκι περάσματος. Αντέχει τα  κιλά όλων μας και προχωράμε μέτρο μέτρο ανάμεσα στα τεράστια δέντρα που από μια ρίζα ξεπετιούνται 5 κορμοί και νιώθεις σαν να είσαι στο Jurassic Park, αλλά χωρίς τους κύριους πρωταγωνιστές! Κατηφορίζει πια ο αγώνας και οι ανάσες γίνονται πιο εύκολες και τα χιλιόμετρα περνάνε.

5^ος και τελευταίος σταθμός! Χαιρετάς και αποχαιρετάς όλους όσους απ’ το πρωί αγόγγυστα με χαμόγελα σε περίμεναν και σε προβόδισαν στο 8^ο χλμ για να σε ξαναδούν στο 20^ο! Τι υπομονή, τι ενθουσιασμός! Τι ατελείωτη ενέργεια! Πώς να μην ανταποκριθείς στην τόση ευγένεια; Πώς να μην χαμογελάσεις κι εσύ; Πώς να μην νιώσεις ευγνωμοσύνη για την ακούραστη παραμονή τους εκεί για εσένα, μόνο για εσένα;

Μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα. Κατηφόρα και 230 σκαλιά «χειροποίητα» από τον Φ. Ο. Σ. Σταυρού για να μειώσουν τους κινδύνους γλιστρήματος και πτώσεων από την έντονη κλίση! Κι εκεί που προσεκτικά κατέβαινε ο καθένας  και «έβλεπε» πια τον τερματισμό του, να σου και εμφανίζεται σαν δώρο Θεού για να συμπληρωθεί όλη αυτή η σημερινή μαγεία, η βροχούλα που είχε πει στην ενημέρωση ο Γιάννης Αγκοτάκης. Ήρεμη, δροσερή και μονότονη, άλλους τους συνόδευε λιγότερο προς τον τερματισμό, άλλους περισσότερο. Κι ήταν αρκετή ώστε να ξυπνήσει τα αρώματα από τα βότανα λίγο πριν το τέρμα. Ρίγανη, ανακατεμένη με δίκταμο,  με λογιών λογιών μυρωδιές μας μέθυσαν και απογείωσαν για άλλη μια φορά τις αισθήσεις μας.

Μπαίνοντας πλέον στον Άνω Σταυρό οι δείκτες έδωσαν τη θέση τους στους εθελοντές και στους ανθρώπους του χωριού που με χειροκροτήματα και  ενθουσιώδεις φωνές, καλωσόριζαν τον καθένα μας και μας κατεύθυναν μέσα από τα πεντακάθαρα δρομάκια προς την τελική ευθεία! Όλοι ήταν έξω! Νέοι, παιδιά αλλά και πιο μεγάλοι που φώναζαν σαν μικρά παιδιά!

Ομάδα εθελοντών στην τελική ευθεία με χαμόγελα μοίραζε στις κυρίες που πήρανε μέρος στον αγώνα τριαντάφυλλα και συγχαίροντάς μας, μας ξεπροβόδιζαν με ευχές και πολλά μπράβο.

Η τελική ευθεία και ο τερματισμός τα είχαν όλα! Εθελοντή που μέσω ασυρμάτου έβλεπε το νούμερό μας, ειδοποιούσε τον εκφωνητή και λίγο πριν περάσουμε την αψίδα ακούγαμε το όνομά  μας. Είχε κόσμο που χειροκροτούσε την προσπάθειά μας. Είχε τον χρόνο της ηλεκτρονικής μας χρονομέτρησης, είχε το μετάλλιο που μας περίμενε και μας φόραγε στον λαιμό ο Γιάννης Αγκοτάκης, ακούραστος και ικανοποιημένος για τον τερματισμό του καθενός. Είχε μουσική απ’ τον ακούραστο dj. Είχε αποδυτήρια να αλλάξεις, είχε μπανάνα, γλυκό, νερό, σάντουιτς και πολλές αγκαλιές και μπράβο απ ‘ όλα τα παιδιά της διοργάνωσης.

Οι απονομές σε κλίμα χαράς! Βραβεύτηκαν οι 3 πρώτοι άντρες και οι 3 πρώτες γυναίκες του αγώνα, με βραβείο ένα πανέμορφο ξυλόγλυπτο μικρογραφίας του Στρατονικού  Όρους.  Το μετάλλιο που πήρε ο κάθε τερματίσαντας ήταν ξύλινο και είχε χαραγμένο πάνω του τον χαρακτηριστικό σκίουρο. Οι βραβεύσεις των αθλητών περιελάμβαναν και δώρα τα οποία ήταν: μέλι από τον τοπικό παραγωγό Ιντζέ  Βασίλη, κρασί, τσίπουρο και ρετσίνα από τον τοπικό παραγωγό Σγουρομάλλη Κυριάκο, μία καλαίσθητη γλάστρα λουλουδιών από τον Φ.Ο.Σ. και μία μεγάλη ποικιλία τυριών από το τυροκομείο Σταθώρη της Ιερισσού Χαλκιδικής.

Επίσης, όσο διεξάγονταν ο αγώνας είχε γίνει και μία κλήρωση για 18 δώρα στους συμμετέχοντες από διάφορους δωροθέτες. Οι κερδισμένοι με τον τερματισμό τους παραλάμβαναν αμέσως και το δώρο τους!

Η φετινή διοργάνωση πραγματοποίησε και παιδικούς αγώνες απόστασης 1100μ, στους οποίους συμμετείχαν 164 παιδιά. Κι επειδή ακριβώς από τέτοιες διοργανώσεις κανένας συμμετέχοντας δεν φεύγει παραπονεμένος, κάθε παιδί πήρε και το μετάλλιο του, το οποίο ήταν ο δρομέας σκίουρος. Επίσης, έγιναν κι εδώ απονομές στα 3 πρώτα αγόρια και στα 3 πρώτα κορίτσια των ηλικιακών κατηγοριών 5- 8 ετών και 9- 12 ετών.

Τελευταία, αφήσαμε τις βραβεύσεις που έγιναν στον μεγαλύτερο σε ηλικία αθλητή και ήταν ο Γεωργακάκης Γιώργος και στον μικρότερο σε ηλικία αθλητή ο οποίος ήταν ο Πασχάλης Αλέξανδρος.

Κλείνοντας λοιπόν αυτή την αναφορά στον αγώνα Sougliani Trail, μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο αγώνας κέρδισε τις εντυπώσεις μας, το βουνό κέρδισε την αγάπη μας, και οι άνθρωποι της διοργάνωσης κέρδισαν την καρδιά μας!

Σουγλιάνι  Νο 2 σε αποχαιρετούμε με νοσταλγία και Σουγλιάνι No 3 σε περιμένουμε με ανυπομονησία!

Βίκυ Καρπούζα

Photo: Βίκυ Καρπούζα – Advendure

http://www.advendure.com/