Τραγικό θύμα συμβολαίων θανάτου η Ελλάδα
Η μοναδική ελπίδα μας δεν είναι άλλη από το χειρότερο εφιάλτη που θα μπορούσε να βιώσει κάποιος στη ζωή του: από την κατάρρευση του συστήματος που παράγει αυτήν την πρωτοφανή βρωμιά, στραγγαλίζοντας τις προσπάθειες όλων όσων κατά καιρούς προσπαθούν να την καθαρίσουν!
Άποψη
Οι λεπτομέρειες της συμφωνίας με τα Σκόπια , είναι ανατριχιαστικές. Ειδικά η τελευταία παράγραφος, σύμφωνα με την οποία εάν υπογραφεί από τον πρωθυπουργό, δεν επιτρέπεται να αναιρεθεί ποτέ! Δεν μπορώ να παρεξηγήσω λοιπόν καθόλου αυτούς που ισχυρίζονται πως πρόκειται για ένα ακόμη συμβόλαιο θανάτου της Ελλάδας που θα εκτελέσει η κυβέρνηση, ελπίζοντας να είναι το τελευταίο.
Εν τούτοις, 10.750.000 πρόβατα μείον 152 μαριονέτες, έναν επικίνδυνο κακοποιό και 147 ετερόκλητους, δεν έχουν πλημμυρίσει ακόμη τους δρόμους. Αν όχι για τη Μακεδονία, τουλάχιστον για την άνοδο στην εξουσία ενός ακόμη «αποφασίζω και διατάζω», ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την Ελλάδα, τη Δημοκρατία, το Σύνταγμα, τον Άρειο Πάγο, τα πάντα. Πολύ φοβάμαι δε πως ούτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εμποδίσει το έγκλημα, με κριτήριο τη μέχρι σήμερα στάση του, αν και ελπίζω να κάνω λάθος.
Από την άλλη πλευρά, είναι θλιβερό το πόσους «προδότες» έχει αυτή η χώρα! Ειδικά στο δημοσιογραφικό κλάδο που με οργή διαπιστώνει κανείς πόσοι υποστηρικτές της εξευτελιστικής συμφωνίας έχουν εμφανιστεί τις τελευταίες ημέρες! Ορισμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί βέβαια, από αυτούς που ισχυρίζονται πως ενημερώνουν αντικειμενικά την κυβέρνηση κόντρα σε όλους και σε όλα, έχουν ξεφύγει εντελώς.
Η αιτία που όλες και όλοι καταλαβαίνουμε, παρά το ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι μας θεωρούν ηλιθίους, είναι τα «γραμμάτια» που οφείλουν. Τα τριάντα δικά τους αργύρια, για τα οποία είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την πατρίδα τους, την αξιοπρέπεια τους, το μέλλον των παιδιών μας, τα πάντα. Πρόκειται φυσικά για εξαιρέσεις, όπως αυτές που συναντάει κανείς σε κάθε επάγγελμα. Προκαλούν όμως πολύ μεγαλύτερες ζημίες, αφού επηρεάζουν από το δημόσιο βήμα που έχουν στη διάθεση τους αρκετούς ανθρώπους.
Ανεξάρτητα τώρα από όλα αυτά, η ερώτηση που έχουμε όλες εμείς οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, αφορώντας κυρίως το μέλλον των παιδιών μας, είναι το πού οδηγείται αυτή η χώρα. Αυτό το κράτος που οι πολίτες του είναι ανήμποροι απέναντι στους πολιτικούς, όταν παρασυρθούν από τα ψεύτικα λόγια τους και κάνουν το λάθος να τους εκλέξουν, χωρίς να γνωρίζουν πως τους δίνουν «λευκή επιταγή». Που οι κυβερνήσεις του είναι ανίκανες να διαχειριστούν τα οικονομικά του, να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών, να προστατέψουν τα σύνορα και να διατηρήσουν την εδαφική του ακεραιότητα.
Πού οδηγείται αλήθεια αυτή η χώρα που αποτελεί συνέχεια τραγικό θύμα συμβολαίων θανάτου αδίστακτων πολιτικών που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό και που είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμη και τους γονείς τους, για να μη χάσουν τα προνόμια τους; Μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει στο μέλλον; Ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει μία κυβέρνηση που θα θέλει πραγματικά να προσφέρει στην πατρίδα της και όχι να την κατακλέψει, αδιαφορώντας για το βαρύ τίμημα που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι;
Παρά το ότι είμαι αισιόδοξη από τη φύση μου, πιστεύω δυστυχώς πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Το σύστημα είναι τόσο σάπιο και διεφθαρμένο, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουν σε τέτοιο βαθμό διαφθαρεί από τα κόμματα, που μόνο αν αιθεροβατεί ή εθελοτυφλεί κανείς μπορεί ίσως να διακρίνει έστω μία αμυδρή αχτίνα φωτός στο βαθύ σκοτάδι που έχει βυθιστεί η Ελλάδα μας. Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα από τους δανειστές της, οι πολίτες δεν είναι σε θέση να κάνουν απολύτως τίποτα αλυσοδεμένοι από το ίδιο το Σύνταγμα τους, ενώ ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι προ των πυλών.
Έτσι, η μοναδική δυνατότητα δεν είναι άλλη από το χειρότερο εφιάλτη που θα μπορούσε να βιώσει κάποιος στη ζωή του: από την ολοκληρωτική κατάρρευση του συστήματος που παράγει αυτήν την πρωτοφανή βρωμιά, στραγγαλίζοντας τις προσπάθειες όλων όσων κατά καιρούς προσπαθούν να την καθαρίσουν. Εν προκειμένω βέβαια ο κλασσικός αντίλογος είναι πως σε αυτήν την περίπτωση, η οποία μπορεί να προκληθεί είτε από μία κοινωνική εξέγερση, είτε από μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή από έναν πόλεμο, είναι πως τότε θα επικρατήσουν η «αταξία», το χάος και η αναρχία.
Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει». Εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις σε πόσα κομμάτια θα διαμελιστεί η πατρίδα σου, πόσα συμβόλαια θανάτου έχει υπογράψει η κυβέρνηση σου, τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα σου πάρουν το σπίτι σου, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Σερένα Νομικού
analyst.gr