Ακροβατώντας στον ιστό της ελπίδας…
Διερωτώμαι βέβαια γιατί μόνο προεκλογικά οι υποψήφιοι θέλουν με χαρά να γνωριστούν με τους ψηφοφόρους; Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Αδιαφορούσαν για το τι συνέβαινε στην επικράτεια ή απλά ήθελαν να βρίσκονται στο κέντρο της διοίκησης για να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να απολαμβάνουν τα καλά της εκλογής τους;
Κυρίες και κύριοι, υποψήφιοι διαχειριστές της τύχης μιας υπερχρεωμένης χώρας και ενός λαού που κοντεύει να χάσει την ταυτότητά του, δε θέλω υποσχέσεις και μάλιστα φρούδες. Ξέρετε, ήμουν παιδάκι και τώρα μια ώριμη γυναίκα μεγάλωσα με τις υποσχέσεις σας για μια Ελλάδα σπουδαία, για ένα λαό κυρίαρχο, για την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την πρόοδο, την παιδεία, την υγεία, την εργασία, τα δικαιώματα του εργαζομένου, τα δικαιώματα της γυναίκας και των νέων …. Μεγάλωσα τώρα πια και όλα γύρω μου παραμένουν τα ίδια, η ηχώ των λόγων σας και των υποσχέσεών σας αντηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου!
Πέρασαν τα χρόνια και η ελευθερία του ομιλείν και πράττειν είναι υπό αμφισβήτηση, η αλληλεγγύη έχει σχεδόν καταργηθεί από το λεξιλόγιο μας, για πρόοδο δεν μιλάμε γιατί οι «αδελφοί μας» οι Ευρωπαίοι θα χασκογελάσουν εμπαίζοντάς μας. Για παιδεία ούτε συζήτηση, έχουμε επιστρέψει στις εποχές που η παιδεία και το δικαίωμα στη μόρφωση ήταν προνόμιο των ολίγων, οι υπόλοιποι κατέληγαν μετανάστες στα εργοστάσια της Γερμανίας! Υγεία για κλάματα τώρα πια… όταν για να σου εκδώσουν βιβλιάριο υγείας χρειάζονται ένα ολόκληρο χρόνο αν είσαι τυχερός, αν δεν είσαι, τότε πρέπει να παρακαλέσεις τον προσωπικό σου γιατρό να σε παραπέμψει για ιατρικές εξετάσεις επειγόντως, διαφορετικά παραμένεις ανασφάλιστος έρμαιο των ορέξεων της κρατικής διοίκησης!
Για εργασία και δικαιώματα… όνειρα θερινής νυκτός! Τώρα πια οι ευχές της καλής χρονιάς συνοδεύονται με «καλή χρονιά με μια δουλειά». Όλοι εμείς που χρόνια εργαζόμασταν στον ιδιωτικό τομέα περάσαμε στον διαχρονικό τομέα της ανεργίας… έχουν περάσει ήδη επτά ολόκληρα χρόνια από τότε και για δικαιώματα της εργαζόμενης μητέρας με ανήλικο παιδί, σκέτη πολυτέλεια! Αν είχες την ατυχία που εσύ θεωρούσες τύχη, να εργάζεσαι σε οικογενειακή επιχείρηση δεν έχεις το δικαίωμα ούτε για το επίδομα του ΟΑΕΔ! Για τους νέους δεν έχω να πω τίποτα παρά μόνο ότι θλίβομαι βαθύτατα, γιατί απλά χάνεται μια ολόκληρη γενιά χωρίς καν να ορθώσει το ανάστημά της χωρίς εργασία, δημιουργική παραγωγή και κατ’ επέκταση χωρίς τη δυνατότητα να κάνουν οικογένεια! Στην καλύτερη περίπτωση μεταναστεύουν με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής!
Εσείς όλοι που ζητάτε ικετευτικά ή ακόμη προκλητικά την ψήφο μας, τα έχετε υπόψη σας όλα τούτα;
Διερωτώμαι βέβαια γιατί μόνο προεκλογικά οι υποψήφιοι θέλουν με χαρά να γνωριστούν με τους ψηφοφόρους; Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Αδιαφορούσαν για το τι συνέβαινε στην επικράτεια ή απλά ήθελαν να βρίσκονται στο κέντρο της διοίκησης για να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να απολαμβάνουν τα καλά της εκλογής τους; Ή μήπως δεν κατάλαβαν το ρόλο τους; Γιατί με κάθε τρόπο θέλουν να μας κάνουν να τους εμπιστευτούμε για πολλοστή φορά ενώ εκείνοι δεν μας πιστεύουν όταν τους λέμε ότι δεν αντέχουμε άλλο μνημόνια και δρακόντεια φορολογικά μέτρα; Γιατί; Γιατί τώρα προεκλογικά διατείνονται ότι θα μειώσουν τον ΕΝΦΙΑ κι άλλες τέτοιες φαιδρές υποσχέσεις κι εμείς απλά πρέπει να τους πιστέψουμε και να τους ψηφίσουμε;
Ενώ όταν φωνάζαμε εμείς γιατί δεν αντέχαμε ούτε ν’ ακούμε για νέα μέτρα γιατί ο ύπνος μας είχε γίνει εφιάλτης και οι πιο ευαίσθητοι διέθεταν τη ζωή τους στην αγχόνη, εκείνοι δεν μας πίστευαν αλλά μας τιμωρούσαν και συνεχίζουν να μας τιμωρούν με επιπλέον φόρους;
Σας πληροφορούμε ότι δεν έχουμε να σας δώσουμε τίποτα άλλο πλέον παρά χαμένα όνειρα, πίκρα, ζωή χωρίς χαμόγελο κι ένα ιστό πάνω στον οποίο ακροβατούν οι πάλαι ποτέ, ελπίδες μας!
Εύα Καπελλάκη – Κοντού Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος
cretalive.gr