Αποτελεί κοινή διαπίστωση, ότι το ζήτημα των σχέσεων με τη γειτονική μας χώρα, χρονίζει επικίνδυνα. Ωστόσο, η Συμφωνία των Πρεσπών, μάλλον είναι περισσότερο επιζήμια παρά επωφελής για τη χώρα μας.

Παραχωρούμε σημαντικά περισσότερα πράγματα, σε ένα κράτος που απεγνωσμένα επιδιώκει να διευθετηθεί η διαφορά, ώστε να εισέλθει σε ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εμείς παραχωρούμε τη σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία, έστω και με ένα γεωγραφικό προσδιορισμό, αφήνοντας μετέωρο το εύλογο ερώτημα σε όλους εμάς: εμείς τελικά ζούμε στη νότια Μακεδονία;

Είναι αυτονόητο ότι η ελληνική βουλή οφείλει να μην κυρώσει αυτή τη συμφωνία, εκφράζοντας τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που δημιουργεί είναι η εκχώρηση του όρου, στην υπηκοότητα και τη γλώσσα. Πως διασφαλίζουμε ότι αυτός που θα μιλάει μια «μακεδονική» γλώσσα και θα έχει «μακεδονική» υπηκοότητα, δεν θα καθιερώσει σταδιακά την ονομασία «Μακεδονία» και στη χώρα του. Δυστυχώς, αλλά δημιουργεί νέα προβλήματα αυτή η συμφωνία, καθώς φαίνεται ότι η ελληνική πλευρά αποδέχεται έμμεσα ή άμεσα, πως η γλώσσα και η υπηκοότητα έχουν «μακεδονική» προέλευση.

Είναι αυτονόητο ότι η ελληνική βουλή οφείλει να μην κυρώσει αυτή τη συμφωνία, εκφράζοντας και τη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Εκτιμώ ότι είναι απαραίτητη η διενέργεια δημοψηφίσματος, όπως έκαναν και οι γείτονες μας, καθώς πρόκειται για κομβικό εθνικό ζήτημα.

Δήλωση στην Εφημερίδα “Μακεδονία της Κυριακής”