ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ (Γράφει ο Δημήτρης Πασσιάς)

Κάθε φορά που ξεκινώ από τη Θεσσαλονίκη για τη Μικρή Βόλβη, νιώθω πως με περιμένει ένα ταξίδι που δεν με απογοητεύει ποτέ. Μια διαδρομή που αν την κάνεις πρωινές ώρες, ανταμείβει πλουσιοπάροχα τον ταξιδιώτη.

*Γράφει ο Πασσιάς Δημήτριος

Μόλις περάσεις την Εγνατία οδό και φθάσεις στο ύψος μεταξύ του χωριού Προφήτη και της Νυμφόπετρας, η εικόνα που ξεδιπλώνεται μπροστά σου είναι μαγευτική. Ο ήλιος ρίχνει τις ακτίνες του πάνω στη λίμνη, και από το υψόμετρο που βρίσκεσαι νιώθεις σχεδόν πως αιωρείσαι ανάμεσα στο άπειρο και το αιώνιο. Η σκηνή αυτή αιχμαλωτίζει την καρδιά και ηρεμεί την ψυχή, μια φυσική αρμονία που δύσκολα συναντάς αλλού.

Το τοπίο είναι απέριττο, φτιαγμένο από πέτρα, χαμηλή βλάστηση, ελιές και αγριελιές, μικρές πλαγιές και αλλεπάλληλες αναβαθμίδες. Στις κορυφογραμμές – ευτυχώς ακόμη – δεν έχουν εμφανιστεί οι «ανεπιθύμητοι γίγαντες» και ίσως χάρη στη «Σύμβαση Ραμσάρ» δεν τοποθετηθηκαν ακόμη οι άνω των 100 μέτρων ανεμογεννήτριες και διατηρείται ανέπαφο αυτό το φυσικό κάλλος.

Την άνοιξη, ο τόπος μεταμορφώνεται. Ένας καμβάς από αμέτρητα λουλούδια με χρώματα και αρώματα απλώνεται γύρω σου.

Αν χαμηλώσεις την ταχύτητα και ανοίξεις το παράθυρο του αυτοκινήτου, θα πλημμυρίσεις από τις έντονες ευωδιές της ρίγανης, του φασκόμηλου, της μέντας, των αγραμπελιών. Μια άγρια, απέριττη αισθητική που ζωντανεύει τις αισθήσεις. Ακόμη και οι ξερολιθιές, που συγκρατούν το λίγο χώμα δίπλα στον δρόμο, κρύβουν μέσα τους ζωή, άγριες καλεντούλες, μαργαρίτες, πικραγγουριές που φυτρώνουν χωρίς καμιά φροντίδα. Εκεί η ψυχή ανασαίνει, το πνεύμα καθαρίζει, και η ματιά γεμίζει με το γαλάζιο του ουρανού και της λίμνης.

Βγαίνοντας από την Εγνατία, στον κόμβο Βαϊοχωρίου, και παίρνοντας την παραλίμνια διαδρομή, ο ταξιδιώτης βγαίνει διπλά κερδισμένος. Η ηρεμία του τοπίου, με το μεγαλύτερο δάσος αγριελιάς της Μεσογείου να απλώνεται γύρω, προσφέρει μια εμπειρία μοναδική.

Κάθε φορά που περνώ, νιώθω την καρδιά μου να γαληνεύει.

Και παρακάτω, στην όχθη της λίμνης και κατά μήκος των χειμάρρων, στέκει ο θάμνος που εδώ έχει την τιμητική του: η λυγαριά. Ανθίζει τέλη Ιουνίου με αρχές Ιουλίου, πλημμυρίζοντας τον τόπο με ευωδία. Δεν είναι τυχαίο πως ο Όμηρος την αναφέρει στην Ιλιάδα ως σύμβολο αγνότητας και αποτρεπτικό του κακού. Η λυγαριά με γυρίζει πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στο χωριό μου στη Μικρή Βόλβη, τότε που τσιγγάνοι καρεκλάδες και καλαθάδες κάτω από τον πλάτανο του Αη Γιώργη, έπλεκαν με δεξιοτεχνία καλάθια και κοφίνια, αξιοποιώντας τις βέργες της μαζί με καλάμια.

Καθώς πλησιάζεις στη Μικρή Βόλβη, το μοναδικό χωριό όπου ο δρόμος περνά δίπλα στη λίμνη, αποκαλύπτεται πλήρως ο υδάτινος αυτός παράδεισος. Η γαλήνη του, οι πάπιες, οι χήνες και τα πουλιά που τον κατοικούν, συνθέτουν μια εικόνα που ανταμείβει τον επισκέπτη. Εδώ, η φύση υπενθυμίζει την αξία του να επιβραδύνεις και να εκτιμάς τις απλές απολαύσεις της ζωής.

Ο ήλιος λάμπει απαλά, το αεράκι φέρνει το άρωμα των αγριολούλουδων, οι πεταλούδες πετούν ανάλαφρα, και τα πουλιά προσθέτουν τη δική τους μουσική στην εικόνα. Η λίμνη καθρεφτίζει τα βουνά σαν καμβάς που συνδυάζει το πράσινο, το γαλάζιο, το κίτρινο και το μωβ των αγριολούλουδων, μια ζωντανή «ταπετσαρία» που μαγεύει όποιον τη δει.

Κάνε μια στάση! Άκου τους ψιθύρους του ανέμου να θροΐζουν στις καλαμιές και στα φύλλα, να κουβαλούν μυστικά και παραμύθια από παλιά. Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι αυτός ο τόπος δεν είναι απλώς όμορφος, είναι ιερός.

Αυτή η σκηνή είναι που με συντροφεύει κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό μου. Είναι αυτή που ξυπνά τις αισθήσεις, εμπνέει δέος, ανανεώνει την ψυχή και υπενθυμίζει πως, παρά τη φθορά της καθημερινότητας, υπάρχουν ακόμα μεγάλα αλλά υποτιμημένα θαύματα γύρω μας.

*Ο Πασσιάς Δημήτριος είναι  Αξιωματικός  ε.α