Χρόνο θέλει το παιδί… χρόνο να ‘σαστε μαζί

της Σοφίας Τάζογλου

Μια φορά και έναν καιρό
ίσως να ήτανε και σήμερα θαρρώ
ζούσε ένας γέρος πάνω στο βουνό
Είχα ακούσει γι’ αυτόν ιστορίες πολλές
και ήθελα να ξερα αν ήτανε όλες τους αληθινές

Πήρα απόφαση λοιπόν και εγώ
και μια και δυό, ανέβηκα πάνω στο βουνό
Έψαχνα μέρες να τον βρω
μου είχαν δώσει και οδηγίες κάτω στο χωριό:
«θα πάς από εκεί, θα πάς από εδώ
μα όσο και αν ψάχνεις εσύ, αποκλείεται να σου φανερωθεί
Όταν θα σε νοιώσει έτοιμη, μπροστά σου αυτός θα πεταχτεί»

Έτσι ακριβώς έγινε, όπως μου τα χανε πει οι χωρικοί…
Πέρασα μέρες πολλές να τον αναζητώ
Ήρθα σε πλήρη αρμονία πια με το βουνό
Είχε η ψυχή μου γαληνέψει και το μυαλό μου ημερέψει

Ώσπου ένα απόγευμα…
Έκατσα να κοιμηθώ κάτω από ένα δέντρο
που είχε τον ίσκιο του παχιώ
και μέσα στου ύπνου μου την ζάλη
να σου πετάγεται μπροστά μου με περίσσια κάλλη

Καλώς τηνα μου λέει
από του Μορφέα την αγκαλιά, με βγάζει σιγά σιγά
και με ξυπνάει και όλο κλαίει…
κλαίει και λέει
λέει και κλαίει

Όμως τα δάκρυα του αυτά
ήτανε από αγάπη μοναχά
και από απέραντη χαρά
Κατάλαβε πώς δεν ήταν μόνος τώρα πια…

Σαν ξημέρωσε ο Θεός την μέρα
την ιστορία του μου ξεκινά
Μου την λέει σαν παραμύθι
όπως το κουκί και το ρεβύθι
«Μια φορά και έναν καιρό
ναι ναι μια φορά και έναν καλό καιρό
ζούσα και εγώ κάτω στο χωριό
και πήγαινα, όπως και εσύ, στο σχολειό

Γράμματα, νούμερα
λέξεις, έννοιες
συναισθήματα, αισθήματα
κοινωνικοποίηση και αλληλεγγύη
ευαισθητοποίηση και αγάπη για την γη
που μέσα της κατοικώ και εγώ, κατοικείς και εσύ

Όλα αυτά και άλλα περισσότερα
μας μαθαίνανε οι δασκάλοι
από τον βρεφικό σταθμό μέχρι και το Λύκειο
Όλα αυτά και άλλα περισσότερα
διδάσκουνε και σήμερα οι δασκάλοι
από τον βρεφικό σταθμό μέχρι και το Λύκειο

Αν ήσουν δε και “καλό” παιδί και ήσυχο
σου δίνανε και έπαινο
Αν ήσουν όμως λιγάκι ζωηρό
ή και περισσότερο…

Τιμωρία σε βάζανε και τα χέρια σου ζητάγανε
Είχανε μια βέργα ή έναν χάρακα
Κάπου εκεί κοντά στον άβακα

Την θυμάμαι ακόμη εκείνη την κραυγή που βγάζαμε όταν μας χτυπάγανε

Όμως αυτό που φάνταζε πιο άδικο και πιο σκληρό
γινότανε το βράδυ στο τραπέζι το οικογενειακό
μόλις έλεγε η μητέρα τι κάνανε τα παιδιά της όλη μέρα
σηκωνότανε ο πατέρας και παιρνε και αυτός σειρά

«Μετά τον δάσκαλο ορίστε.. “πάρε” και άλλη μιά
Για να σε τιμωρεί ο δάσκαλος κάτι θα ξέρει αυτός
Κάποια σκανδαλιά θα χουν κάνει τα χεράκια αυτά»

Δεν λέω κόρη μου πως ήτανε σωστή η προσέγγιση αυτή
Προς θεού δεν λέω αυτό
Απλά λέω πως μεγάλωσα εγώ
και έγινα “καλό” παιδί μέσα στην κοινωνία μας αυτή
Έτσι μου λέγανε δηλαδή, από το βράδυ, ως το πρωί

Τα χρόνια όμως τα σχολικά περάσανε πολύ γρήγορα
Και εγώ τα λάτρευα πολύ και έτσι μπήκα στην σχολή την Ανωτάτη…

Δάσκαλος έγινα και εγώ
Αλλά να σου πω ένα μυστικό???

Την βέργα και τον χάρακα τα άφησα στο σπίτι μου,
παρέα με τον παιδικό μου άβακα
γιατί αλλάξανε λέει οι καιροί
και γίναμε λέει πολιτισμένοι

Στην Σχολή την Ανωτάτη
στο Πανεπιστήμιο δηλαδή
στην Παιδαγωγική εκπαίδευση
μας μάθανε άλλους τρόπους
πώς να διαχειριζόμαστε ένα ζωηρό παιδί

Την ομάδα λέγανε έπρεπε να προσέχουμε
και στην τάξη μας αρμονία πάντα θα έχουμε
Ενώστε όλους σας τους μαθητές
και οι μέρες θα έρθουν οι καλές

Ξεχάσανε όμως κάτι να μας πούνε:
Τους γονείς που τα παιδιά τους τόσο αγαπούνε
τους γονείς αυτούς πώς να διαχειριστούμε
και τι πρέπει, και τι όχι να τους πούμε

δεν μιλάω για όλους τους γονείς
μα γι’ αυτούς που τον δρόμο έχουνε χάσει
και από την προστασία την πολύ
Φοβάμαι μη χάσουνε και το ίδιο το παιδί

Τι μπορείς να κάνεις?
Μάθανε τα πάντα από τη ζωή
Μα εγώ λέω και από την τηλεόραση
Από τα ενημερωτικά τα μέσα αυτά τα μαζικά
Από αυτά που θέλουνε μάζες να μας κάνουνε

Ο ένας τον άλλωνε να τρώει
Χωρίς καμία έγνοια
Χωρίς καμιά ντροπή
Χωρίς στο τέλος τέλος καμιά συναίσθηση

Μας δείχνουνε και μας προβάλουνε
σφαγές, δολοφονίες, αυτοκτονίες
και καταφέρνουνε με την καθημερινή την προβολή
είτε μέσα από τα ειδησεογραφικά,
είτε πολύ χειρότερα μέσα από τα παιδικά
και τα παιχνίδια τα ηλεκτρονικά
την ζωή την ίδια να μειώνουμε
και ασήμαντη πια να την θεωρούμε
Από την επανάληψη δηλαδή την καθημερινή
ξεχάσαμε πώς άνθρωποι είναι και αυτοί
ΔΕΝ είναι αριθμοί σε μια είδηση
ΔΕΝ είναι πολεμιστές σε μια οθόνη παιδική
ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι και αυτοί…

Το αποτέλεσμα θαρρώ
πως έχει φύγει πια από τον έλεγχο
Θέλει προσπάθεια μεγάλη, τώρα πια
για να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ εμείς ξανά

Τώρα μοιάζουμε με τους Ζουλού
μόνο που αυτοί είχαν πιο απλή τη λογική
και το ήξερες και εσύ, το ξέρανε και αυτοί

Αχ κορίτσι μου, τα χρόνια είναι δύσκολα πια
δεν υπάρχει ανθρώπινη συμπόνια
την αδικία απλά την προσπερνάμε
και είναι μεγάλη η αδικία μέσα στη ζωή
και ακόμα πιο ανησυχητική μέσα στην σχολική αυλή

Γι’ αυτό έφυγα και εγώ
και ήρθα εδώ πάνω στο βουνό…

Ηρεμία και γαλήνη μου προσφέρει μόνο εκείνη
Η μάνα φύση εννοώ
και το κατάλαβες και εσύ
που τριγυρνούσες μέρες πάνω στο βουνό

Ξέρω με ποιο σκοπό ήρθες τώρα κόρη μου εσύ εδώ…
Για το bullying που μου κάνανε θέλεις να μάθεις
Λεπτομέρειες ζητάς και πού είναι η αλήθεια και πού τα παραμύθια

Ναι μη σου φαίνεται περίεργο
ξέρω και εγώ το bullying
δεν είναι καινούργια έννοια για μένα, ούτε λέξη αυτή
Δεν λείπω 200 χρόνια από το χωριό
και μην ξεχνάς το βίωσα και εγώ…

Το βίωσα έντονα και άδικα
και μάλιστα όχι στα χρόνια μου τα μαθητικά
αλλά στα πιο όμορφα και πιο δύσκολα…
στα χρόνια που υπηρετούσα δάσκαλος και εγώ
και είχα τάξη άτακτη
και οι κανόνες μοιάζανε με τιμωρίες σκληρές
και οι φωνές μου μοιάζανε αυταρχικές
μα ήτανε με αγάπη και με στοργή βγαλμένες
τι και αν ήταν αυστηρές και πειθαρχημένες
Βέργα είχα στο σχολείο για τιμωρία όταν ήμουνα μαθητής εγώ
μα την άφησα πίσω στο ντουλαπάκι μου το μαθητικό
Πήρα άλλη μόρφωση
Ακολούθησα άλλη τακτική
μα δεν τους άρεσε ούτε αυτή
Δεν ξέρανε, δεν τους παρεξηγώ γι’ αυτό

Μα εγώ έφυγα πια ήρθα στο βουνό…

Και να σου πω τι έμαθα εδώ?

Όσο ανθρωποφάγους θέλουν να μας κάνουνε
όσο τα παιδιά μας θέλουν να μας πάρουνε
Όσο τους αφήνουμε να μας «εκπαιδεύσουνε»
και ανθρώπους δίχως συμπόνια να μας κάνουνε
τόσο το bullying καλά θα κρατεί
μέσα και έξω από την σχολική αυλή
και αν σας φαίνεται αυτό βαρύ
περιμένετε και θα δείτε στα επόμενα χρόνια τι ακολουθεί…

«Έχε κοντά σου το παιδί…
Υπερασπίσου το παιδί
Γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»
λέει ο Παύλος Σιδηρόπουλος
Και εγώ σε συμβουλεύω να τον ακούς για πάντα
Μα σου λέω και κάτι άλλο:

Ένα παιδί είσαι και εσύ
Δώσε χρόνο στο παιδί μέσα σου
Παίξε, γέλασε, αγκάλιασε, ενθάρρυνε

Ένα παιδί δεν θέλει μόνο πλούτη και παλάτια να του χαρίσεις
Δεν θέλει από το πρωί ως το βράδυ εσύ να λείπεις
Θέλει αγάπη και στοργή
Χρόνο δημιουργικό με σένανε μαζί

Και όταν μεγαλώσεις και άλλο
και παιδάκι κάνεις και εσύ…
Δώσε χρόνο στο παιδί σου

Κουράστηκα κόρη μου
Ήρθε η ώρα για αποσυρθώ
Καλό δρόμο να χεις
Και καλό γυρισμό πίσω στον κόσμο τον ανθρωπινό!!!

στην Εύη και στην Γιώτα

Φωτογραφίες (εκτός της πρώτης) : Σοφία Τάζογλου