Έρχεται η ώρα των προσωπικών ευθυνών μας
Ακουγόταν όμορφα στα αυτιά μας, οι υποσχέσεις για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, από όλες τις παρατάξεις και τα κόμματα μέχρι το 2009 και παρά το ότι ήταν με δανεικά, εμείς ψηφίζαμε αυτά τα κόμματα και αυτούς τους βουλευτές.
Το γνωρίζαμε ότι ήταν με δανεικά, προτιμούσαμε όμως να κρυβόμαστε σαν την στρουθοκάμηλο.
Υπήρξαν κάποιοι ελάχιστοι είναι η αλήθεια πολιτικοί, από το 1982 που θυμάμαι ονόματα και συγκεκριμένες δηλώσεις τους, προερχόμενοι από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι είχαν την τόλμη να μας πουν την αλήθεια.
Δεν εκλέχτηκαν έκτοτε ξανά! Δεν τους ψηφίσαμε εμείς δηλαδή!
Τα σπουδαγμένα παιδιά μας, είχαν την γνώση να διαβάσουν προϋπολογισμούς, είχαν την γνώση ξένων γλωσσών για να ενημερώνονται σφαιρικά για ότι έχει να κάνει με την χώρα μας, αλλά…
Ψηφίζανε με τα ίδια κριτήρια που ψηφίζαμε κι εμείς, οι γονείς τους!
Δεν έχει σημασία αν ψηφίζανε κόμματα και πρόσωπα αντίθετα από αυτά που ψηφίζαμε εμείς, τα κριτήρια δεν άλλαζαν!
Με την κρίση, εμφανίστηκε η μόδα «δεν ψηφίζω» για διάφορους λόγους που προέβαλε ο καθένας. Σεβαστό, δημοκρατία θέλουμε, αλλά μια περίεργη πατέντα δημοκρατίας, με δικαιώματα και χωρίς υποχρεώσεις.
Όταν σκούραιναν τα πράγματα με την κρίση, αρχίσαμε τα πειράματα.
Πρόσωπα και κόμματα που προϋπήρχαν και τα απορρίπταμε, όπως η Χρυσή Αυγή και η Ένωση Κεντρώων ή πρόσωπα που ήταν στις ηγεσίες ή στο ηγετικό περιβάλλον των γνωστών κομμάτων και άνοιξαν δικό τους μαγαζί, όπως οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι, μας γυάλισαν γιατί έλεγαν το παλιό γνωστό παραμύθι.
Τα μνημόνια εν τω μεταξύ διαδέχονταν το ένα το άλλο!
Τώρα, εκτός από την οικονομική κρίση που τάχα μας έφταιγε, βγήκε στην επιφάνεια η κρίση των πάντων στην χώρα μας.
Υποθηκεύτηκε η ζωή, όχι μόνο των γεννημένων παιδιών, αλλά και των αγέννητων.
Κι εμείς; Εμείς, είμαστε έτοιμοι να ψωνίσουμε από τον ίδιο πάγκο, τον πάγκο του χασάπη!
Άραγε, με τόση εμπειρία από τα ψέματα, από όλες τις πλευρές του πολιτικού στερεώματος, είναι τόσο δύσκολο πλέον να διακρίνουμε την αλήθεια;
Μετά από τόσο μεγάλη ζημιά στις ζωές μας και στις ζωές των επόμενων γενεών, περιμένουμε το θαύμα;
Από ποιους άραγε;
Ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός, από αυτούς που ψηφίζαμε μέχρι σήμερα, είναι δυνατό να μας πείθει ότι λέει αλήθεια και ότι θα κάνει αυτά που υπόσχεται και διακηρύσσει;
Ποιο και ποιος-ποια, μπορεί να μας πείσει σήμερα ότι συμμετέχει στην πολιτική ζωή του τόπου για το συμφέρον του τόπου και όχι το αυστηρά ατομικό πρωτίστως;
Μιλάμε για τα «γνωστά» κόμματα και τα πρόσωπά τους, που παθητικά δεχόμαστε να προβάλλονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία κατά τα άλλα δεν έχουμε εμπιστοσύνη όπως έχουν δείξει αξιόπιστες μετρήσεις κοινής γνώμης.
Γιατί, ενώ όταν πάμε στην κάλπη μας δίνουν ένα μάτσο ψηφοδέλτια, δεν αναρωτηθήκαμε γιατί μας δίνουν τόσα χαρτιά, αφού εμείς γνωρίζουμε μόνο 5-6 κόμματα;
Από βαρεμάρα, από αδιαφορία, από βιασύνη, από μοιρολατρία, πάντως χωρίς λογική!
Χωρίς λογική, χωρίς σκέψη, χωρίς έγνοια για τις ζωές μας.
Ααα, όλα κι όλα, σχεδόν από την επόμενη των εκλογών ή λίγους μήνες μετά στην καλύτερη περίπτωση, τους κατακρίνουμε, δεν μας κάνουν!
Έχει λογική; Ενδιαφερόμαστε για τις ζωές μας; Από πού προκύπτει κάτι τέτοιο;
Θα μου πει κάποιος ή κάποια που διαβάζουν τα παραπάνω, καλά τα λες αλλά δεν μας λες τι να κάνουμε ή τέλος πάντων τι προτείνεις;
Δεν είμαι κάποιος που θα πω στους άλλους τι να κάνουν, αλλά μπορώ να σας πω γνώμες και ιδέες και αν τις κρίνετε λογικές, να τις ακολουθήσετε, αν όχι να τις αγνοήσετε.
Σε ένα επόμενο κείμενο όμως.
Προς το παρόν, υπάρχουν μερικά κρίσιμα ερωτήματα που σας έθεσα για σκέψη και προβληματισμό.
Πιστεύω ότι αξίζει να μας απασχολήσουν όλους και όλες, γιατί με όσα συμβαίνουν, φαίνεται ότι έρχεται η ώρα των προσωπικών ευθυνών μας για να λογαριαστούμε.