Φύγαμε… Μην μας ψάχνετε… Είμαστε στην πλατεία του Σταυρού!

Στις 15 Φεβρουαρίου, διεξάγονται στις Βρυξέλλες οι συνεδριάσεις του Eurogroup, με θέμα την διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους και του μνημονίου. Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα διοργανώνονται συλλαλητήρια συμπαράστασης προς την νέα ελληνική κυβέρνηση, ενώ στο εξωτερικό πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις αλληλεγγύης προς την ελληνική κοινωνία, η οποία τα τελευταία χρόνια βιώνει την χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της, μετά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής.

Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι/ες και αμέτοχοι/ες. Οι λαϊκές συνελεύσεις, οι μαζικές κινητοποιήσεις και η επανεμφάνιση του κινήματος των Πλατειών δεν είναι μέρος ενός εξουσιαστικού παιγνιδιού διαπραγμάτευσης μεταξύ μιας κυβέρνησης και κάποιων διεθνών χρηματοπιστωτικών θεσμών. Η κλιμάκωση της συλλογικής δράσης, η ενδυνάμωση ενός κοινωνικού κινήματος και η προώθηση μιας διεκδικητικής πολιτικής έρχεται να εκφράσει τη ρήξη και την ανατροπή με την ηγεμονική λογική που ακολουθούν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί θεσμοί (από το EuroGroup και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέχρι την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφάρμοσαν για χρόνια οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Αυτές οι πολιτικές οδήγησαν σε μια κυριολεκτική λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας, προς όφελος των εγχώριων και διεθνών πολιτικών και οικονομικών ελίτ.  Είδαμε τους μισθούς και τις συντάξεις να εξανεμίζονται, τις κοινωνικές παροχές και τα εργασιακά δικαιώματα να γκρεμίζονται συθέμελα, τον δημόσιο πλούτο να ξεπουλιέται και τις οικονομίες μιας ζωής να καταληστεύονται.

Παράλληλα, όσο αυξάνονται οι δείκτες της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης στις κοινωνίες, άλλο τόσο αναβιώνουν οι αυταρχικές, ρατσιστικές και σοβινιστικές πολιτικές του κράτους, κυρίως στους τομείς της εργασίας, της μετανάστευσης και του ασύλου. Συνεπακόλουθα, οδηγούμαστε στην επανεμφάνιση ακροδεξιών, εθνικιστικών και ναζιστικών κινημάτων, τα οποία σπέρνουν το φόβο και το μίσος για να θερίσουν τη ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία.

Όλα αυτά τα μέτρα δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα, αλλά επιβλήθηκαν στους λαούς από τις κυβερνητικές συμπαιγνίες νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, αμέσως μετά το ξέσπασμα μιας παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, με πρόσχημα το μνημόνιο και το χρέος. Και οι οποιεσδήποτε πολιτικές αντιστάσεις παρατηρούνται σήμερα, είναι το αποτέλεσμα των αγώνων και των κινητοποιήσεων κοινωνικών κινημάτων, όπως αυτά της Κερατέας και των Σκουριών, των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, των εργαζόμενων της ΕΡΤ, των επιστρατευμένων απεργών και όλων αυτών των ανθρώπων που κατέβηκαν για να διαδηλώσουν στους δρόμους και τις πλατείες. Αυτές οι εστίες κοινωνικής αντίστασης,  επεκτάθηκαν σιγά-σιγά και μετεξελίχθηκαν από αποσπασματικές διαμαρτυρίες σε πιο αλληλέγγυα και αντισυστημικά δίκτυα κοινωνικής οργάνωσης και πολιτικής δράσης. Τα δίκτυα αυτά, τα οποία χαρακτηρίζονται κυρίως από δομές άμεσης δημοκρατίας (π.χ. συνελεύσεις και αποκέντρωση) και άμεσης δράσης (π.χ. μαζικές κινητοποιήσεις και διεκδικητικές δράσεις), συγκροτούνται και αναπτύσσονται πέρα και έξω από το σύστημα, το κράτος και την αγορά.

Στις πρόσφατες ελληνικές εκλογές ο ελληνικός λαός έκανε ένα βήμα, αναδεικνύοντας ως πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα το οποίο μέχρι πριν από μερικά χρόνια λάμβανε μόνο το 4% των ψήφων. Η ανάγκη του λαού για ανατροπή των πολιτικών της λιτότητας οδήγησε – μέχρι στιγμής – στη ρήξη με το κυρίαρχο δικομματικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, το οποίο για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες χαρακτηριζόταν από την αλληλοδιαδοχή της νεοσυντηρητικής/νεοφιλελεύθερης ΝΔ από το σοσιαλδημοκρατικό/κεντρώο ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα πιο αριστερό προεκλογικό πρόγραμμα, καλείται τώρα να διαπραγματευτεί με την ΕΕ και την Τρόικα, ζητώντας απλά το αυτονόητο, να μπει ένα φρένο στην λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας.

Το κάλεσμα για μαζικές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις πλατείες την ώρα που θα πραγματοποιούνται οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα μπορεί να θεωρηθεί ως ένας απλός μοχλός πίεσης της εξουσίας, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε εξωτερικό επίπεδο.

Στο πλαίσιο της αντίστασης της κοινωνίας από τα κάτω, συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια που διοργανώνονται, όχι μόνο για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας προς την ελληνική κοινωνία, αλλά κυρίως για να δηλώσουμε ότι οι δρόμοι και οι πλατείες δεν είναι τα μετερίζια της οποιασδήποτε κυβέρνησης, αλλά ενός δοκιμαζόμενου λαού που αντιστέκεται στην βία, η οποία ασκείται πάνω του για τόσα χρόνια. Η μαζική συμμετοχή του κόσμου στις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο και την Τρόικα πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης τόσο προς την ελληνική κυβέρνηση για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, όσο και προς τις κυρίαρχες ελίτ της ΕΕ. Ήρθε η ώρα να ανακοπεί η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.

Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί στους ισολογισμούς

Όλοι και Όλες αύριο στον Σταυρό https://www.facebook.com/events/1405745959727036/