Γιορτή και απόλυτη φτώχεια, γάμος, θάνατος, γέννα, μετανάστευση, πορνεία, αλληλεγγύη, όλη η ζωή σε λίγες λέξεις

Απόψε δεν κοιμήθηκα καλά. Λίγο τ΄άνήψι μου που καίγεται στον πυρετό μια βδομάδα τώρα και δεν μ΄ακούει να αλλάξει γιατρό, λίγο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με μια χώρα, μην πω και υφήλιο επί ξυρού ακμής, άντε να κλείσεις μάτι.

Απέναντι στην Παπαζώλη αναβοσβήνουν θλιβερά τα φωτάκια στο γωνιακό ρετιρέ. Χαρά με το στανιό, δεν γίνεται. Στο ισόγειο της ίδιας οικοδομής, σε μια εσοχή, μόλις και αχνοφαίνεται κάτω από τα βρώμικα στρωσίδια του ένας άστεγος. Δυο οικοδομές πιο πάνω στην Ηφαιστείωνος, στον τέταρτο, σείονται από τον αέρα τα μπαλόνια κι οι λευκές κορδέλες του νιόπαντρου ζευγαριού, παραδομένου ετούτη την ώρα στον ύπνο, χορτασμένο φιλιά και χάδια. Στο κάτω διαμέρισμα ακριβώς, το φως δεν σβήνει ποτέ από τότε που έφυγε ξαφνικά ο Βασίλης από ανεύρυσμα. Από το διώροφο γκρεμούλι τέλος, της Αγίου Δημητρίου, φτάνει ως το μπαλκόνι μου το παρήγορο κλάμα του νεογέννητου μεταναστόπουλου.

Μέσα στην κατασκότεινη νύχτα μόλις και διακρίνεται στο χλωμό φως του φεγγαριού, ίδιο με κοφτερή φέτα πάγου, η Μαρία μαζί με μια μαύρη συνάδελφο της που γυρνούν σχεδόν σερνάμενες από τα στέκια του αγοραίου έρωτα. Δεν ξέρω αν είναι τα φτηνά φτιασίδια τους ή η αναδουλειά μα δεν έχω δει, πιστέψτε με, πιο τραγικές και ταυτόχρονα πιο αγνές φιγούρες στη ζωή μου. Μα τω Θεώ, αν δεν φοβόμουν μήπως με παρεξηγήσουν, δεν γνωριζόμαστε βλέπεις προσωπικά, θα τις φώναζα να τις κεράσω έναν καφέ και μιαν αγκαλιά. Την έχουν και την έχω τόσο ανάγκη!

Πήραν να σηκώνονται τα μαύρα κρέπια, ξημερώνει πια!

Niki Vikou