Η επιβίωση μας είναι το υπέρτατο καθήκον μας

Η περιπέτεια του καστανά της Πλ. Αριστοτέλους ανέδειξε, εξ αντανακλάσεως, το κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες συνάνθρωποι μας, που, λόγω της πολυετούς κρίσης, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτουν οι νόμοι για να εργαστούν. Για να αυτοαπασχοληθούν για την ακρίβεια, καθώς με ανεργία που ακουμπά το 27% ποιος θα προσφέρει εργασία σε έναν πενηντάχρονο άνεργο; Συνεπώς, αν θέλει να ζήσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια, θα πρέπει να κάνει κάτι που μπορεί και γνωρίζει να το κάνει.

Έρχεται όμως το κρατικιστικό σύστημα και του βάζει προϋποθέσεις για να μπορέσει να ασκήσει νομότυπα τη νέα του εργασία, προϋποθέσεις που προφανώς δεν τις πληροί. Άρα σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο τι απομένει; Φυσικά να κινηθεί εκτός του συστήματος, λειτουργώντας παράνομα. Ο παραλογισμός πλήρης.

Δεν του επιτρέπει το σύστημα να δουλέψει επειδή χρωστά και δεν υπάρχει περίπτωση να εξοφλήσει το χρέος του αν δεν δουλέψει. Το λογικό αλλά και κοινωνικό αδιέξοδο ο αποκλεισμένος το λύνει με τον τρόπο του. Γιατί όσο αποδεκτό είναι το λατινικό ρητό salus patriae suprema lex esto (η σωτηρία της πατρίδας, ας είναι ο υπέρτατος νόμος) για τη μεγάλη, την εθνική, εικόνα, άλλο τόσο πρέπει να είναι αποδεκτή η λογική του και για τη μικρή, την πολύ μικρή εικόνα του καθενός μας. Η επιβίωση μας είναι το υπέρτατο καθήκον μας. Όταν το βάρβαρο και διεφθαρμένο κράτος βάζει εμπόδια σε αυτήν την προσπάθεια μας, υπάρχει η ηθική νομιμοποίηση για το σάρωμα αυτών των εμποδίων.

Άλλωστε το ίδιο το ελληνικό δημόσιο παραβιάζει τη συνταγματική διάταξη για την ελεύθερη άσκηση του ύψιστου ανθρώπινου δικαιώματος, αυτού της εργασίας, με τις πολυδαίδαλες νομικές ρυθμίσεις που αυτό θέτει. Ένα κράτος οικοδομημένο από ένα παρασιτικό οικονομικό-πολιτικό σύστημα είναι λογικό να απεχθάνεται την ενασχόληση των πολλών με τα ελεύθερα επαγγέλματα. Το ελεύθερο επάγγελμα, κατά τεκμήριο, δεν προσφέρεται για πολυποίκιλες εξαρτήσεις…

Απροσδόκητους συμμάχους επί του προκειμένου βρίσκουν οι κρατιστές, τους «βολεμένους», που, επικαλούμενοι το ισοπεδωτικό και λαϊκιστικό «κι εμείς μαλ…..ες είμαστε που πληρώνουμε;», αναπαράγουν τη διαιώνιση της νοοτροπίας και των πρακτικών του αποκλεισμού από την εργασία. Κάνουν ότι αγνοούν, πως αυτοί πληρώνουν γιατί μπορούν, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες που δεν μπορούν. Προφανώς δεν περνά από την ακραία σκέψη τους πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν και αυτοί οι συνάνθρωποι μας. Είναι τόσο τακτοποιημένοι στα «κουτάκια» της κορεκτίλας τους που δεν βλέπουν πως ο οικονομικός και ο κοινωνικός αποκλεισμός βλάπτει σοβαρά τον ανταγωνισμό. Η φιλελεύθερη σκέψη απαιτεί στην παραγωγή του πλούτου να συμβάλλουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι, γιατί έτσι τονώνεται ο ανταγωνισμός. Γιατί αλλιώς παίζεται το παιχνίδι με 100 παίκτες και αλλιώς με 1.000. Και όταν το ελληνικό δημόσιο με τους όρους που βάζει μικραίνει αυτόν τον αριθμό, μειώνει τον ανταγωνισμό, τον παραγόμενο πλούτο και το κοινωνικό του μέρισμα.

Δυστυχώς, το κρατικιστικό μοντέλο τα θύματα της κρίσης τα καταδικάζει να ζουν στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο. Με ιδιαίτερη αυστηρότητα τα απαγορεύει να επανενταχθούν νόμιμα στις οικονομικές λειτουργίες. Δηλαδή να είναι εργαζόμενοι, καταναλωτές, νοικοκύρηδες. Ο καστανάς της Πλ. Αριστοτέλους έδειξε πώς αντιδρούν αυτοί οι άνθρωποι. Και είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Σάκης Μουμτζής

liberal.gr