Η ζωή ενός μπαμπά μετά το διαζύγιο. Έφτιαξες ξανά τη ζωή σου; Δεν θα ξαναδείς τα παιδιά σου!

Ένας μπαμπάς περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα των χωρισμένων μπαμπάδων!

γράφει ο Γ.

Πήρα το θάρρος να αφηγηθώ κι εγώ ως χωρισμένος πατέρας τα δικά μου βιώματα της επιμέλειας των παιδιών και του διαζυγίου.

Έπειτα από αρκετά χρόνια γάμου απέκτησα με την πρώην σύζυγο μου 2 κοριτσάκια, τα οποία σήμερα πλησιάζουν στην εφηβεία. Μετά από μια συνήθης διαφωνία μου μαζί της, πάνω σε οικογενειακά θέματα, όπως αντιμετωπίζουν όλα τα ζευγάρια, με απείλησε ότι θα πάρει τα παιδιά και θα φύγει από το σπίτι μόλις τελειώσουν το σχολείο τους το καλοκαίρι. Δεν έδωσα όμως σημασία. Πράγμα που η πρώην σύζυγος μου το εννοούσε και το έκανε. Δε μπορούσα να το πιστέψω.

Μετά από λίγο διάστημα, βρέθηκα μαζί της στο γραφείο του δικηγόρου της, κι αποφασίσαμε να βγει συναινετικό διαζύγιο. Ολόκληρο το κόστος των 1.300 ευρώ του συναινετικού διαζυγίου, συμφώνησα να το πληρώσω εγώ, καθώς η πρώην σύζυγος μου δεν εργαζόταν και δεν εργάστηκε ποτέ. Όπως επίσης, συμφωνήσαμε να πληρώνω 600 ευρώ μηνιαία διατροφή για τα παιδιά καθώς κι όλους τους λογαριασμούς του σπιτιού της.

Μπορεί να βόγκηξα οικονομικά, αλλά τα έφερα βόλτα και δε με πείραζε αφού ήξερα ότι, ότι έκανα, το έκανα για τα παιδιά μου. Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι που μέναμε όλοι μαζί ως οικογένεια και νοίκιασα ένα άλλο πιο μικρό και με χαμηλότερο ενοίκιο, αλλά παράλληλα να εξυπηρετεί και τις ανάγκες των παιδιών μου.

Όλα έδειχναν να κυλάνε καλά μιας και είχα επαφή με τα παιδιά μου, έως την στιγμή που κάποιον μήνα κατέβαλα 500 ευρώ αντί για 600 ευρώ για την διατροφή. Αμέσως ήρθαν στον χώρο εργασίας μου η πρώην πεθερά μου και η αδερφή της πρώην γυναίκας μου, με προπηλάκισαν και με έβρισαν, με σκοπό να με ταπεινώσουν και να με ρεζιλέψουν μπροστά στους συναδέλφους μου. Και πάλι όμως δεν έδωσα σημασία και προσπέρασα αυτό το γεγονός.

Η ζωή μου συνεχίστηκε τους υπόλοιπους μήνες, κι ανελλιπώς κατέβαλα την μηνιαία διατροφή των 600 ευρώ και φρόντιζα ώστε να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά μου. Εμένα μου περίσσευαν 400 ευρώ για να περάσω τον υπόλοιπο μήνα μου, κι ότι έξτρα ήθελαν τα παιδιά μου το είχαν. Έξτρα ρούχα, έξτρα παπούτσια, βόλτες και χαρτζιλίκι για το σχολείο τους.

Στην πορεία γνώρισα μια κοπέλα, έναν άνθρωπο κατά πολύ ανώτερο από την πρώην σύζυγο μου και συγκατοικήσαμε. Φρόντιζα όμως κάθε φορά που είχα τα παιδιά να μην είναι εκείνη μπροστά, κι αυτό γιατί ήθελα πρώτα να το εξηγήσω στα παιδιά, να δω τις αντιδράσεις τους, και να τα ρωτήσω αν ήθελαν να την γνωρίσουν. Να σας υπενθυμίσω ότι τα 600 ευρώ της διατροφής κάθε μήνα έμπαιναν ανελλιπώς!

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια κουβέντα με τις κόρες μου, για τον άνθρωπο που μοιραζόμουν το σπίτι που έμενα, και τις ρώτησα αν ήθελαν να την γνωρίσουν, αλλιώς δεν θα τους την γνώριζα ποτέ. Δεν μπορούσα να κρύβομαι από τα παιδιά μου κι ούτε ήθελα να τους λέω ψέμματα. Συμφώνησαν με χαρά να την γνωρίσουν και οι αντιδράσεις τους όταν την γνώρισαν ήταν όχι απλά οι καλύτερες, αλλά ούτε καν τις περίμενα κι εγώ. Έμειναν εντυπωσιασμένες από την παρουσία της, τις γνώσεις της, την ευγένεια της κι όταν έφευγαν από το σπίτι, την αποχαιρέτησαν με φιλιά και αγκαλιές. Είχα πάθει πλάκα από την συμπεριφορά των παιδιών και πολύ περισσότερο από την μικρή μου κόρη που με ρωτούσε επίμονα πότε θα την ξαναδούν. Φυσικά, δεν τους είπα τι είδους σχέση είχαμε, αλλά έπρεπε να ξέρουν πως υπάρχει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του μπαμπά.

Από εκείνη την εβδομάδα και μετά… έκανα να δω τα παιδιά μου έναν μήνα!

Τα παιδιά, ως παιδιά, είπαν στην μάνα τους, πόσο καλά πέρασαν μαζί μας εκείνη την Κυριακή. Τη Δευτέρα χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν η πρώην μου, «Αν ξαναπάς τα παιδιά μου σε αυτήν, θα σου φέρω τον εισαγγελέα και δε θα τα ξαναδείς ποτέ!», κι ένα σωρό άλλοι χαρακτηρισμοί που ακουγόταν στο βάθος από την πρώην πεθερά μου και την αδερφή της πρώην μου.

Τα χρήματα της διατροφής, όμως εξακολουθούσαν κι έμπαιναν κάθε μήνα, άσχετα αν εγώ δεν έβλεπα τα παιδιά μου.  Πέρασε ένας μήνας, με καθημερινά τηλεφωνήματα στην πρώην μου, για να με αφήσει να δω τα παιδιά μου, κάποια στιγμή μου επέτρεψε να πάω να τα πάρω.

Τέλος πάντων, οι μήνες περνούσαν και ήθελα να κάνω μια έκπληξη στα παιδιά, πήρα ένα σκυλάκι στο σπίτι μου. Τα παιδιά φαγώθηκαν να έρθουν στο σπίτι να δουν από κοντά το κουταβάκι. Τους λέω, «Ναι, αλλά θα είναι εκεί και η «Σ». Δε σας πειράζει;», «Όχι μπαμπά, δε μας πειράζει, απλά θα πούμε στη μαμά πως δεν ήταν σπίτι». Κακό πράμα το ψέμα, σκέφτηκα, αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω για να μην υποστώ τις «συνέπειες». Περιττό να σας πω τι έγινε με το σκύλο, με την ‘Σ’, με εμένα! Κάναμε και μπάρμπεκιου και περάσαμε φανταστικά!

Την επόμενη βδομάδα η μικρή μου η κόρη έκανε την επανάσταση της και δήλωσε στη μάνα της, «Εγώ θέλω να είμαι φίλη με την «Σ», σε πειράζει που θα είμαστε φίλες και θα βλέπω και τον μπαμπά;» Την απάντηση δε τη γνωρίζω, μπορώ να την μαντέψω.

Μετακόμισα ξανά σε άλλο σπίτι, για να βρίσκομαι ακόμη πιο κοντά στα παιδιά μου, γύρω στα 2 χιλιόμετρα από το σπίτι που μένουν με τη μαμά τους και 100 μέτρα από το σχολείο τους. Τόσο κοντά, για να με αισθάνονται δίπλα τους.

Έχω πάει σε παραλαβή βαθμών από το σχολείο, σε γιορτές του σχολείου, κι αυτό που έμεινε στα κοριτσάκια μου είναι πως ο δικός τους ο μπαμπάς, είναι ο μόνος που ήρθε για τους βαθμούς από όλους τους μπαμπάδες, και έπαιξε με τους συμμαθητές τους, κι όλοι είχαν να μένε πόσο καλό μπαμπά έχει η «Γ» και η «Ζ». Πετούσαν από χαρά και καμάρωναν για τον μπαμπά τους.

Αυτό όμως φρόντιζε να το αντιστρέφει η «καλή» μαμά τους, στο μυαλό των παιδιών, χρησιμοποιώντας χαρακτηρισμούς για εμένα και για την «Σ», που τα παιδιά άκουγαν για πρώτη φορά.

Όταν άρχισαν να κάνουν περικοπές στον μισθό μου και να καθυστερούν οι ημερομηνίες πληρωμής μου και καθυστερούσα να καταβάλλω την διατροφή, άρχισαν πάλι τα όργανα, «Τα παιδιά θα τα ξαναδείς όταν βάλεις τα λεφτά στην τράπεζα». Ρώτησα τον δικηγόρο που θα μας έβγαζε το συναινετικό διαζύγιο, αν είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό η πρώην μου και μου απάντησε πως εγώ ήμουν υποχρεωμένος να πληρώνω διατροφή ακόμα κι αν η «καλή» μαμά δεν μου δίνει τα παιδιά!

Τον «κύριο» αυτόν, τον πλήρωσα και διαζύγιο δεν έχω πάρει ακόμα, κι όχι μόνο αυτό, αλλά έμαθα «κατόπιν εορτής» ότι η πρώην σύζυγός μου έχει κάνει Έφεση στην Απόφαση έκδοσης συναινετικού διαζυγίου, κι εγώ απλά σαν μ@λ@κας ξόδεψα 1.300 ευρώ άδικα!

Η οικονομική μου κατάσταση επιδεινώθηκε παρά πολύ μέσα στο 2013, εν τω μεταξύ από το 2011 μέχρι και τα μέσα του 2013 η διατροφή των 600 ευρώ κάθε μήνα έμπαινε κανονικότατα. Πλέον δεν μπορούσα να καλύψω το ποσό της διατροφής και έβαζα κάθε μήνα και λιγότερα, 400, 350, 300, ότι μπορούσα, και η «καλή» μαμά που δεν εργάζεται, έβρισκε τα λεφτά να μου κάνει ασφαλιστικά μέτρα για την διατροφή.

Στο δικαστήριο για τα ασφαλιστικά μέτρα για τη διατροφή, ακολούθησα τη δικιά μου τακτική. Με επιτακτικό τρόπο αλλά με έγγραφα από τη δουλειά μου, απαίτησα από την πρόεδρο να μου ορίσει διατροφή 200 ευρώ συν ότι άλλα έξοδα δημιουργούνται για τα παιδιά, να τα καλύπτω εγώ, αλλά να γνωρίζω τι έξοδα είναι αυτά, από που προέρχονται, και τέλος πάντων να έχω μια επαφή με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες των παιδιών μου, που έτσι κι αλλιώς εγώ τις κάλυπτα μέχρι στιγμής.

Η συμπεριφορά μου απέναντι στην «καλή» μαμά, το σόι της και το δικηγόρο της, ήταν πέρα για πέρα επιθετική, εντός της δικονομίας, αφού είχα στα χέρια μου στοιχεία, που αποδείκνυαν τα επιχειρήματα μου και όσα ζητούσα. Ο δικηγόρος μου, μου έλεγε να μη φωνάζω τόσο και να μιλάω καλύτερα, πως όμως όταν σε πνίγει το δίκιο και η αγανάκτηση, η δε πρόεδρος δε μου το ζήτησε ούτε μια φορά. Αφού λοιπόν προσπάθησα να τους δείξω με τον τρόπο μου λόγω της αγανάκτησης μου, πως δε τους φοβάμαι ότι και να κάνουν και πως τους έχω γραμμένους τους δικηγόρους και τα δικαστήρια, απαίτησα, φωνάζοντας στους διαδρόμους του δικαστηρίου, την επόμενη μέρα να έρθουν τα παιδιά μου στο σπίτι, ανεξάρτητα της οποιασδήποτε απόφασης του δικαστηρίου για την διατροφή.

Έτσι κι έγινε. Η πρόεδρος διέταξε προσωρινά 400 ευρώ διατροφή αλλά τα παιδιά την άλλη μέρα ήρθαν στο σπίτι μου κατευθείαν μετά το σχολείο τους.

Πρέπει να σου πω, πως οι δυο μου κόρες δεν είχαν καμία ιδέα για όσα γίνονταν στα δικαστήρια με εμένα και τη μάνα τους. Η μικρή μου κόρη, είναι κολλημένη με την κοπέλα που είμαι τώρα, την αγαπάει πάρα πολύ και πολλές φορές την έχει αποκαλέσει μαμά, γελώντας βέβαια γιατί ξέρει πως αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Και τα δυο μου τα παιδιά, είχαν πολύ καλή σχέση με την «Σ» και πάντα σαν γυναίκες που είναι, είχαν τα «μυστικά» τους, μιας και ήταν φιλενάδες. Από αυτά τα «μυστικά», που τα συζητούσα με την «Σ», αργότερα κατάλαβα πολλά, για το τι ακούν τα παιδιά καθημερινά για τον πατέρα τους από την πρώην μου και πως τα έκαναν να αισθάνονται. Δεν ήταν όμως αρκετά για να τα κάνουν να με απαρνηθούν και τα παιδιά πάλι έρχονταν σε εμένα.

Τον Ιούλιο του 2013 όμως που έφυγα για μια εβδομάδα με άδεια από την εργασία μου και επέστρεψα, τα πράγματα δεν ήταν όπως πριν. Τα τηλέφωνα κλειστά και όποτε άνοιγαν δεν απαντούσε κανείς. Πήγαινα από το σπίτι τους, φώναζα, κορνάριζα… Τίποτα, άνθρωπος, ψυχή!

Πέρασε μια εβδομάδα, δυο εβδομάδες, ένας μήνας, δυο μήνες κι όταν συναντήθηκα πάλι με την «καλή» μαμά στα δικαστήρια για να βγει η απόφαση της διατροφής − μου εκδικάστηκαν 650 ευρώ! Παρά την χειροτέρευση των οικονομικών μου που είχα αποδείξει − και τη ρώτησα τι κάνουν τα παιδιά και γιατί δεν έρχονται να τα δω και να με δουν, η απάντηση της με έκανε χίλια κομμάτια «Τα παιδιά σου, να ξέρεις, δε θέλουν να σε ξαναδούν ποτέ στη ζωή τους!»

…Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω γιατί! Κατάλαβα την πλύση εγκεφάλου που έγινε στο μυαλουδάκι των παιδιών και την εικόνα που έχουν σχηματίσει.

Σήμερα, σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, η μεγάλη μου η κόρη περνάει κάτω από το σπίτι μου, για να πάει στο σχολείο, την βλέπω από το μπαλκόνι, δεν τολμάει να κοιτάξει επάνω… Η μικρή μου η κόρη, με είδε στο δρόμο με το αυτοκίνητό μου και τράβηξε την γιαγιά της σε άλλη κατεύθυνση για να μη με συναντήσουν, και μέσα σε όλα αυτά πριν από ένα μήνα με απέλυσαν κι από την εργασία μου.

Από τον ΟΑΕΔ δεν αναγνωρίζουν τα 2 προστατευόμενα παιδιά γιατί είμαι λέει χωρισμένος και την επιμέλεια την έχει η «καλή» μαμά. Μπουρδ3λο κράτος. Τουλάχιστον αυτό το επίδομα για όσο καιρό το παίρνω το καταθέτω για την διατροφή, εξαναγκάζομαι να φύγω για το εξωτερικό, για ένα καλύτερο μέλλον.

Τώρα θα μου πεις…«Και τα παιδιά σου ρε μεγάλε, που τα εγκαταλείπεις;» …Τι να σου πω… τόσα έγραψα… ελπίζω να με καταλάβεις!

Συγνώμη αν σε κούρασα.

Γ.

superdad.gr