Μόδι

Το Μόδι ανήκει στο νομό Θεσσαλονίκης και απέχει 67 χιλιόμετρα απο την πόλη της Θεσσαλονίκης( παλαιά Ε.Ο Θεσσαλονίκης Καβάλας).Βόρεια του χωριού σε απόσταση περίπου τριών χιλιόμετρων είναι η λίμνη Βόλβη, ενώ νότια του οικισμού ξεκινά να ορθώνεται η οροσειρά του Χολομώντα και ο νόμος Χαλκιδικής.

Ανατολικά του βρίσκονται τα Μακεδονικά Τέμπη, γνωστά και ως στενά της Ρεντίνας, και αμέσως μετά σε απόσταση 12 χιλιόμετρων από το Μόδι εκτείνονται οι ακτές του Στρυμονικού κόλπου και τα παραθεριστικά θέρετρα του Σταυρού και της Ασπροβάλτας,. Διαθέτει δημοτικό σχολείο και εκκλησία προς τιμή της αγίας Τριάδος, πολιτιστικό και αθλητικό σύλλογο.

Το Μόδι είναι αμφιθεατρικά χτισμένο με πανοραμική θέα στην λίμνη, αριθμεί σήμερα περίπου 500 κάτοικους, στην πλειοψηφία τους γεωργοί, ορισμένοι οικοδόμοι ενώ δεν λείπουν οι οικογένειες που ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε με συνέπεια να απασχολεί πολλούς κάτοικους αλλά και εργάτες γης η καλλιέργεια φυτωρίων με φυτά εξωτερικού χώρου.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σήμερα το χωριό των λουλουδιών αφού χιλιάδες στρέμματα γης(τα περισσότερα από οπουδήποτε στην Ελλάδα) είναι σπαρμένα με κάθε είδους φυτά και δέντρα καθώς πολλές μονάδες παραγωγής καλλωπιστικών φυτών έχουν την έδρα τους στο Μόδι

Δεν υπάρχουν στοιχεία για το ποτέ ακριβώς ιδρύθηκε ως οικισμός όπως και για την ετοιμολογία της ονομασίας του.

Η επικρατέστερη και αυτή που αποδέχονται και οι κάτοικοι του είναι ότι η ονομασία του χωριού προήλθε από το Μόδιο που ήταν παλαιοτέρα μονάδα μέτρησης καθώς στην τοποθεσία που βρίσκετε το χωριό μετρούνταν εμπορεύματα, σιτηρά, ξυλεία και μετάλλευμα που έβγαινε από την Χαλκιδική.

Μια άλλη άποψη-και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα- για την προέλευση του ονόματος του χωριού παραθέτει στο βιβλίο του «οι Μυγδονικές πόλεις
Αυλών, Βρομίσκος, Αρέθουσα και ο τάφος του Ευριπίδη» ο καθηγητής του ΕΜΠ Νίκος Μουτσόπουλος. Ο καθηγητής που για περισσότερο από 3 δεκαετίες ερευνά την περιοχή συνδέει το Μόδι με το σημείο όπου πιθανών να βρίσκεστε ο τάφος του Ευριπίδη που ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί.
Σημειώνει στο βιβλίο του: «στη μεσαιωνολατινική ο τάφος και η επιτύμβια πλάκα λέγεται ΜΑΤΤΑ, ο δε τύμβος και ο τεχνητός λόφος mota όπως και στα Αλβανικά.

Εκκλησία Αγίας Μαρίνας

Ο μικρός ναός με την ιδιαίτερη έως ιδιόμορφη αρχιτεκτονική είναι το καμάρι των κατοίκων του χωριού στο Μόδι και χτίσθηκε από αυτούς στα μέσα του 18ου αιώνα όπως αναφέρουν και οι επιγραφές.

Στο Μόδι διηγούνται πως ο ιερέας ονόματι παπά – Θεμελής που είχε το αμπέλι του κοντά στο σημείο όπου σήμερα είναι η εκκλησία είδε σε όνειρο την Άγια να τον προστάζει να βγάλει την εικόνα της μέσα από τον κούφιο κορμό ενός δέντρου και να την τοποθετήσει μέσα σε εκκλησία που θα χτίσει στην συνεχεία.

Ο ιερέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο και με απόγονους στο χωριό που φέρουν το όνομα του ως επίθετο τους.

Μια άλλη (παρόμοια) εκδοχή είναι αυτή που διηγούνταν κάποιοι ότι την εικόνα ανακάλυψε μέσα σε ένα κούφιο καραγάτσι που έκοψε ένας Τούρκος προεστός.

Ένας Μοδιώτης τον βοήθησε να μεταφέρει με το καρό του τα ξυλά στα Βρασνά και ο Τούρκος του παρέδωσε την εικόνα και του επέτρεψε να χτίσει εκκλησία.

Όπως και να χει στο σημείο, που όλοι γνωρίζουμε σχεδόν, πάνω στον Εθνικό δρόμο χτίσθηκε το 1869 ο ναός από Ηπειρώτες μαστόρους που εργαζόταν στην περιοχή(οι ίδιοι έχτισαν και την εκκλησία στον Άνω Σταυρό).

Μάλιστα όπως αναφέρουν συγγραφείς μέσα από διηγήσεις ντόπιων, την εκκλησία προίκισε ο Σουλτάνος με 400 στρέμματα γης και τα σχετικά έγγραφα από αυτή την προικοδότηση είχαν περιέλθει στον Σταθάτο που ήταν ο πρώτος Έλληνας ιδιοκτήτης του τσιφλικιού, μετά την Τουρκοκρατία.

Ο ναός χτίσθηκε στα ερείπια παλιότερου κτίσματος που πιθανότατα άνηκε στην αρχαία Αρέθουσα. Δεν είναι τυχαίο οτι στο κέντρο του δαπέδου  υπάρχει σε σχήμα ήλιου ένα σχέδιο που από κάποιους θεωρείται είσοδος προς μία κατακόμβη ή  μίας υπόγειας σήραγγας.

Δεν αποκλείεται το αρχαιότερο κτίσμα πάνω στο οποίο βρίσκετε ο ναός να ο τάφος του τραγικόυ ποιητή Ευριπίδη ο οποίος ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί.
Πολύ κοντά στο σημείο της εκκλησίας πάντως υπήρχε επί Τουρκοκρατίας ένα κιόσκι(φρούριο) γνωστό με το όνομα Μπουλουκ-μπασι οι στρατιώτες του οποίου έλεγχαν την δυτική είσοδο των  Μακεδονικών Τεμπών

Το πανηγύρι της κάθε 17 Ιουλίου παραμένει ως τις μέρες μας ξακουστό αν και παλιότεροι θυμούνταν μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες ότι τα πρώτα χρόνια που χτίσθηκε η εκκλησία ήταν μεγαλόπρεπες αφού και τότε 100δες επισκέπτες αψηφούσαν τις δύσκολες συνθήκες μετακίνησης και περπατούσαν μέρες για να τιμήσουν την μνήμη της.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια διηγούνταν οι κάτοικοι πως από τα «πυργούδια» κατέβαινε την παραμονή ένα ελάφι πρόσφορα της Αγίας που οι κάτοικοι αφού το έσφαζαν το πρόσφεραν ως κουρμπάνι στους επισκέπτες. Αν και κανείς δεν θυμάται κάποιον αυτόπτη μάρτυρα αυτού του γεγονότος μέχρι και πριν από μερικά χρόνια στο αριστερό τοίχο της εκκλησίας ήταν βαλμένος ένας κρίκος όπου(και πάλι μέσα από διηγήσεις λεγόταν) έδεναν το ελάφι για να ξεκουραστεί πριν το σφάξουν.

Η παράδοση αναφέρει ότι το ελάφι σταμάτησε να έρχεται όταν μια χρονιά άργησε να εμφανιστεί και όταν το έκανε οι κάτοικοι το έπιασαν και το έσφαξαν αμέσως χωρίς να το αφήσουν να ξεκουραστεί.

Γι αυτή τους την αδημονία τιμωρήθηκαν από την Αγία που δεν τους το ξανάστειλε όμως το πανηγύρι συνεχίστηκε με προσφορά αρνιού τα επόμενα χρόνια.

Αφού παρήκμασε λίγο μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο η εκκλησία ανέκτησε την αίγλη της  στις αρχές της δεκαετίας του 1980 χάρη και στις προσωπικές προσπάθειες του τότε εφημερίου του χωριού.

Η εικόνα της που κλάπηκε αλλά ξαναβρέθηκε λέγεται ότι φυλάσσεται στην εκκλησία της Άγιας Τριάδος στο Μόδι και απεικονίζει την Άγια Μαρίνα να κρατά στο δεξί της χέρι ένα σφυρί και με το αριστερό της από τα μαλλιά τον διάβολο.

Λέγεται ότι είναι θαυματουργή και υπάρχουν διηγήσεις ανθρώπων που εμφανίστηκε η Αγία μπροστά τους.