Είσαι ένα απόλυτο μηδενικό. Σε λυπάμαι φίλε
Από την στιγμή που γεννιέσαι , άντε μερικά χρόνια αργότερα έτσι ώστε να καταλαβαίνεις μερικά πράγματα, λες ώπα.. είμαι μάγκας και όλα θα τα κάνω τέλεια στην ζωή μου.
Μεγαλώνεις και διαπιστώνεις πως θα δεις πολλά ακόμη στην ζωή σου. Πράγματα που δεν τα φαντάζεσαι στην παιδική σου ηλικία. Κι όμως μπορούν να συμβούν
Και ξαφνικά λες …. μια χαρά, τώρα είμαι σε ηλικία να παντρευτώ. Και το κάνεις χωρίς να σκέφτεσαι τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Και όλα πάνε καλά. Βρίσκεις την γυναίκα των ονείρων σου, περνάς καλά τους μήνες του αρραβώνα σπέρνεις και τον σπόρο σου και περιμένεις να φυτρώσει αφού πρώτα παντρευτείς.
Εντάξει είσαι ακόμη νέος και δεν έχεις καταλάβει τις ευθύνες απέναντι σε ότι έχεις δημιουργήσει σ αυτήν την φάση της ζωής σου. Και αυτό που έχεις δημιουργήσει είναι τα ΠΑΙΔΙΑ σου.
Οι αυξημένες απαιτήσεις της ζωής αλλά κυρίως η προσπάθεια να αποδείξεις πως είσαι ικανός και άξιος, δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς με τίποτα άλλο παρά μόνο το πώς θα εξασφαλίσεις τα προς το ζην και να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου για αναγνώριση από τον περίγυρο σου, ΤΡΟΜΑΡΑ σου.
Είσαι τυχερός όμως, γιατί στο διάβα της ζωής σου έτυχαν να σε στηρίζουν συγγενείς αλλά κυρίως η σύντροφος σου και οι παιδαγωγοί ή αλλιώς οι δάσκαλοι των παιδιών σου. Και λες, κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου, ότι κάτι έκανες.
Κάπου εκεί χάνεσαι και τα αφήνεις όλα στην τύχη. Περνάνε τα χρόνια και εσύ ακόμη εκεί κολλημένος, βλάκας, στο να προσπαθείς να δημιουργείς, έτσι για να αποδείξεις πως κάποιος είσαι, χωρίς να έχεις σκεφτεί ότι έχεις δημιουργήσει τα ΠΑΝΤΑ και πρέπει σ αυτά και μόνο σ αυτά να αφοσιωθείς. Σε παρασύρει το ρεύμα της εποχής και εσύ σαν ένας ακόμη ηλίθιος ακολουθείς το ρεύμα αυτό.
Και έρχεται η στιγμή που τα παιδιά σου κάνουν παιδιά. Και τα παιδιά των παιδιών σου έχουν προβλήματα που δεν μπορείς να τα λύσεις. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποιείς πόσο αδύναμος είσαι. Είσαι ένα ανθρωπάκι. Δεν μπορείς να αποδείξεις τίποτα τώρα. Είσαι ένα απόλυτο μηδενικό. Παραδόθηκες. Σε λυπάμαι φίλε.
Αυτοκριτική
Δημήτρης Τάζογλου