Κρίση; Στον Δήμο Βόλβης δεν υπάρχει κρίση….
Αφορμή για το άρθρο μου, στάθηκε η ανάγνωση μιας δημοσίευσης στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ, που αναφερόταν σε ιστορίες καθημερινής επιβίωσης (διαβάστε στο τέλος του άρθρου) ανθρώπων που προ κρίσεως πιθανών να ανήκαν σε κοινωνικές τάξεις που πολλοί “καθημερινοί” σαν και εμάς θεωρούσαν “διαφορετικές” και ίσως ανώτερες.
Εδώ τίθεται το εξής ερώτημα.
Στον Δήμο Βόλβης, εκτός των μεμονωμένων δράσεων και πρωτοβουλιών που λαμβάνονται κατά καιρούς από εθελοντές , ποια είναι η στήριξη των συνδημοτών που διαβιούν υπό δυσμενέστατες συνθήκες από τις επίσημες υπηρεσίες του Δήμου η οποία είναι επιφορτισμένη με την Κοινωνική Πολιτική;
Οι δύο εκδοχές.
Η πρώτη είναι ότι στον Δήμο Βόλβης δεν υπάρχουν συνδημότες που έχουν πληγεί από την κρίση και δεν αντιμετωπίζουν κανέναν πρόβλημα, εκδοχή ουτοπική και γελοία, στερημένη επιχειρημάτων.
Η δεύτερη εκδοχή είναι η απόκρυψη κάτω από το χαλί του προβλήματος , αφήνοντας αυτούς τους ανθρώπους στην μοίρα τους, παριστάνοντας τους αδιάφορους.
Έχει επισημανθεί και αναδειχθεί μέσα από δεκάδες δημοσιεύματα του Volvipress, η πλήρη ανυπαρξία όλων των άμεσα εμπλεκομένων οι οποίοι κυκλοφορούν ανάμεσα μας, κουβαλώντας βαρύγδουπους τίτλους με καμάρι, που ενώ έχουν επιφορτιστεί να αναπτύξουν συγκεκριμένη πολιτική και δράσεις υπέρ των Δημοτών, όμως η παρουσία τους είναι απλώς τυπική στα χαρτιά και για το θεαθήναι, ανεβάζοντας το κοινωνικό τους status.
Δεν υπάρχει καμία επίσημη υπηρεσία που να έχει αναπτύξει συγκεκριμένη πολιτική, η δράση. Σε μία συγκεκριμένη περίπτωση 
μάλιστα δημοσίευμα του Volvipress αποτέλεσε την αιτία έκφρασης παραπόνων του επικεφαλή της αρμόδιας Κοινωνικής υπηρεσίας του Δήμου Βόλβης στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι επιδέχεται κριτικές, χωρίς καμία πρόταση.
Από τότε έχουν δημοσιευθεί στο Volvipress αμέτρητες προτάσεις και δημοσιεύματα από υλοποίηση δράσεων που λάβανε σάρκα και οστά σε άλλους Δήμους προσφέροντας ανακούφιση στους δοκιμαζόμενους δημότες. Στον Δήμο μας από τότε, όχι απλά δεν έχει αλλάξει τίποτε, αλλά συνεχίζεται η πορεία με πλήρη αδιαφορία.
Δεν γνωρίζω τι μπορεί να υπάρχει, και αν πραγματικά υπάρχει, “στο ρετιρέ” (εγκέφαλο) των ιθυνόντων του Δήμου, αλλά κύριοι στην πράξη αποδείξατε ότι δεν υπάρχει τίποτε, και ότι τσάμπα καίει η λάμπα στο ακατοίκητο, και απλά το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η καρέκλα, η αυτοπροβολή (που και γι’ αυτό κάτι πρέπει κάτι να κάνετε) και τίποτε παραπάνω.
Το ότι δεν βλέπετε ρακένδυτους συνδημότες μπροστά στο Δημαρχείο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, και δεν υποφέρουν. Το ότι δεν έχει αυτοπυρποληθεί κάποιος συνδημότης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, και δεν βρίσκεται σε απόγνωση.
Υπάρχουν πολύτεκνοι, άνεργοι, ανήμποροι, γέροντες, ΑΜΕΑ , ανασφάλιστοι και μονογονεικές οικογένειες με πενιχρά, και ίσως χωρίς εισοδήματα που παλεύουν καθημερινά.
Ή σας διαφεύγει ότι προσπαθούν αξιοπρεπώς να επιβιώσουν αυτοί και η οικείοι τους, λαμβάνοντας αθόρυβα βοήθεια από κοντινούς φίλους, γιατί δεν θέλουν να στιγματιστούν ο ίδιοι και η οικογένειες τους, ή βολεύει εσάς και ανακουφίζει την επιλεκτική συνείδηση σας (αν υπάρχει), να μην υπάρχουν αυτοί και το πρόβλημα.
Ο δικός σας ρόλος είναι να πάτε στην πόρτα τους αθόρυβα και διακριτικά με αλληλεγγύη και ανθρωπιά προσπαθώντας να βρείτε τρόπο να βοηθήσετε.
Και μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο η κριτική που θα δέχεστε θα συνεχίζεται για θυμίζει στον κόσμο τον λόγο για τον οποίο τοποθετηθήκατε στην συγκεκριμένη θέση και το πόσο ανίκανοι και αποτυχημένοι είστε.
Ιστορίες καθημερινής επιβίωσης
Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και επαγγελματίες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο εξαιτίας της συνεχιζόμενης κρίσης.
Ένας 60χρονος δικηγόρος που έχει χάσει το σπίτι του και επικοινώνησε με τις κοινωνικές δομές του δήμου Θεσσαλονίκης για μπορέσει να κοιμάται στο υπνωτήριο αστέγων. Παρόμοια περίπτωση ενός άλλου δικηγόρου που έχασε το σπίτι του και πλέον κοιμάται στο γραφείο του. Δικηγόρος με πολυετή εμπειρία, έμεινε χωρίς έσοδα και πλέον τα τρόφιμά της τα εξασφαλίζει αποκλειστικά από το Κοινωνικό Παντοπωλείο του δήμου Θεσσαλονίκης.
Περιπτώσεις ελευθέρων επαγγελματιών (πολιτικοί μηχανικοί κ.α.) που προστρέχουν στις κοινωνικές υπηρεσίες προκειμένου να εξασφαλίσουν προνομιακό βιβλιάριο για να καλύψουν την ιατροφαρμακευτική φροντίδα των οικογενειών τους καθώς έχουν μείνει ανασφάλιστοι αφού αδυνατούν να πληρώσουν την ασφάλειά τους.
Σοκ προκαλεί και η περίπτωση δύο γυναικών, οι οποίες εργάζονταν σε εταιρείες έμειναν άνεργες όταν άρχισε η κρίση και κατέθεσαν φάκελο στο δήμο Θεσσαλονίκης προκειμένου να ανοίξουν οίκο ανοχής.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των κοινωνικών υπηρεσιών του δήμου Θεσσαλονίκης, καθημερινά κοιμούνται στο υπνωτήριο 60 άτομα ενώ 663 άτομα έχουν κάρτα πρόσβασης στο Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας όπου πλένουν τα ρούχα τους και μαγειρεύουν. Επιπλέον, άλλα 300 άτομα πέρασαν από το Κέντρο από τις αρχές του χρόνου ως σήμερα.
Στο Κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου Θεσσαλονίκης 200 οικογένειες (διαφορετικές ανά εξάμηνο) παίρνουν μία φορά την εβδομάδα τα είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, είδη υγιεινής κ.α.) ενώ από την δεύτερη δομή του δήμου που λειτουργεί με την ΑΡΣΙΣ, άλλες 104 οικογένειες (384 άτομα) δύο φορές το μήνα παραλαμβάνουν παρόμοια είδη.
Κάθε μήνα 300 συνάνθρωποί μας παίρνουν ρούχα από το κτίριο όπου στεγάζεται η Αντιδημαρχία Κοινωνικής Αλληλεγγύης ενώ καθημερινά στην οδό Ειρήνης 4, 100 άτομα τρώνε καθημερινά στο συσσίτιο.
Και φυσικά εδώ θα πρέπει να προστεθούν τα συσσίτια και οι άλλες δράσεις στήριξης του πληθυσμού που γίνονται καθημερινά από την Εκκλησία.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν συμβαίνουν σε έναν Δήμο, που έχει οργανωμένη υποδομή Κοινωνικής στήριξης και Αλληλεγγύης την οποία δημιούργησε με την συμμετοχή φορέων, επιχειρήσεων και εθελοντική προσφορά.