Οι δήμοι είναι καταδικασμένοι να διαχειρίζονται το πρόβλημα των αδέσποτων, χωρίς να μπορούν να δώσουν λύση

Δυστυχώς η παρούσα κατάσταση δεν λαμβάνει υπ’ όψη της ούτε το κοινωνικό συμφέρον, αλλά δεν εξασφαλίζει και καλύτερες συνθήκες για τα αδέσποτα.

Οι δήμοι είναι υποχρεωμένοι να παραλαμβάνουν τα αδέσποτα, να τους τοποθετούν τσιπ αναγνώρισης, να τα στειρώνουν και να τα εμβολιάζουν, αλλά είναι επίσης υποχρεωμένοι με το τέλος της θεραπείας να τα αφήνουν στο ίδιο μέρος, από όπου τα περισυνέλεξαν.

Δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες το πρόβλημα των αδέσποτων αντιμετωπίζεται εδώ και δεκαετίες ως προς αυτή του τη διάσταση, είτε από τους δήμους, είτε από ιδιώτες, κατά παραχώρηση αρμοδιότητας, με το να περιορίζονται τα αδέσποτα σε καταφύγιο, στο οποίο προσφέρονται για υιοθεσία, με τη συμβολή και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Στη συνέχεια, εάν το αδέσποτο δεν υιοθετηθεί σε χρονικό διάστημα, που διαφέρει από χώρα σε χώρα, τότε εφαρμόζεται ευθανασία, διότι αφενός το να παραμένουν έγκλειστα τα ζώα για όλη τους τη ζωή είναι απάνθρωπο, όπως το ίδιο απάνθρωπο είναι να συνεχίζουν να ζουν ελεύθερα μεν, αλλά χωρίς τη στοιχειώδη φροντίδα, κάτι που σίγουρα δεν είναι προς όφελος ούτε του κοινωνικού συνόλου.

Πρέπει να γίνει σοβαρή δουλειά από πλευράς της Πολιτείας, ώστε να αρθεί το αδιέξοδο, στο οποίο έχουν οδηγηθεί όλοι οι Δήμοι της Χώρας εξ αιτίας του παρόντος νομοθετικού καθεστώτος