Δεν έχω κάνει ποτέ λάικ σε πράγμα που ανέβασα, αλλά συχνά βλέπω ότι άλλοι κάνουν αυτολάικ. Εικάζω ότι είναι επειδή θέλουν να δώσουν έμφαση, ή να αυξήσουν τον συνολικό αριθμό των λάικς που εμφανίζεται κάτω απ’ το στάτους τους.

Η Margarita Maron μ’ ένα στάτους της (στο οποίο ΔΕΝ έκανε like η ίδια) επιχείρησε να αναλύσει το φαινόμενο:

Το αυτολάικ σηκώνει αρκετές ερμηνείες.

Υπάρχει το αυτολάικ του χαβαλέ. Ο τύπος που θέλει να δείξει ότι δεν παίρνει στα σοβαρά το φεισμπουκ κι είναι εδώ για το κέφι του και στα τέτοια του τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Αυτή είναι η σπάνια κατηγορία.

Υπάρχει το θυμωμένο αυτολάικ, αυτό που φωνάζει δεν σας έχω ανάγκη, ο τύπος που νιώθει ξένος με το περιβάλλον, εκτός »σκηνής» ο αφανής ο αταίριαστος που μοίρασε δεν βρήκε ανταπόκριση και κάποια στιγμή τα παίρνει και αποφασίζει να δώσει ο ίδιος στον εαυτό του την αποδοχή που του στέρησαν οι άλλοι. Συνήθως αυτός ο τύπος αισθάνεται αδικημένος, γενικά, άγνωστο γιατί.

Κι υπάρχει και το παιδιάστικο αυτολάικ που μοιάζει με το θυμωμένο αλλά έχει μια μικρή σημαντική διαφορά. Είναι λιγότερο »κακιασμένο» να το πω πρόχειρα. Το παιδιάστικο φωνάζει Εμένα μου αρέσει δεν με απασχολεί αν θα αρέσει σε σας (είναι ψέμα φυσικά, διότι τον νοιάζει και τον παρανοιάζει) είναι του ανήλικου που απαιτεί αποδοχή χωρίς προσπάθεια χωρίς παίδεμα δίχως όμως να κακιώνει.

Το αυτολάικ όποτε το συναντώ με θλίβει και δεν το λέω με την έπαρση του μεγαλόψυχου. Το αυτολάικ φανερώνει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Είναι κραυγή.

Εσείς τι πιστεύετε;

Άρης Δημοκίδης

mikropragmata.lifo.gr