Οι τουρίστες δεν θέλουν να νοιώθουν ως αγελάδες για εύκολο άρμεγμα
Αναζητώντας τον ¨”τίμιο τουρισμό”…
Γράφει ο Σάκης Παπαδόπουλος
Διανύουμε την πιο καυτή βδομάδα του καλοκαιριού, αυτή που έχει τις μεγαλύτερες πληρότητες σε όλα τα τουριστικά θέρετρα. Χιλιάδες άνθρωποι είναι σε διακοπές και περισσότερο από κάθε άλλη χρόνια, βλέπουν το πορτοφόλι τους να αδειάζει με ρυθμό που δεν τον είχαν υπολογίσει. Πώς να μην συμβεί αυτό αφού ο τουρίστας πλέον θεωρείται κάτι σαν αγελάδα που θέλουν όλοι να αρμέξουν, να του πάρουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν και μάλιστα πολλές φορές με κυνικό τρόπο.
Πρώτο και καλύτερο το κράτος που επινοεί φόρους προκειμένου να αρπάξει περισσότερα από τους τουρίστες. Αναφερόμαστε σε επιπλέον φόρους πέρα από αυτούς που πληρώνεις αγοράζοντας ένα προϊόν ή μια υπηρεσία. Άλλωστε οι τουρίστες δεν ψηφίζουν οπότε κανένα πρόβλημα για τους εθισμένους στα χαράτσια πολιτικούς.
Αρχικά επινοήθηκαν οι φόροι αεροδρομίου. Από λίγα ευρώ στην αρχή, έφτασαν σε κάποιες περιπτώσεις τις εκατοντάδες ευρώ. Τώρα τελευταία επινοήθηκε στη Γαλλία ένας νέος επιπλέον φόρος στα αεροπορικά εισιτήρια για το περιβάλλον, που σταδιακά αναμένεται να επιβληθεί σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Αντίστοιχα υπάρχουν τα λιμενικά τέλη για τους επιβάτες της κρουαζιέρας που επιβαρύνουν το κόστος με εκατοντάδες ευρώ, και ένα σωρό άλλοι φόροι σε τοπικό επίπεδο.
Τα τελευταία χρόνια επιβλήθηκε επιπλέον φόρος και στη διαμονή. Ονομάζεται τέλος διαμονής και σιγά σιγά εξαπλώνεται παντού. Αρχικά ξεκίνησε σε πόλεις με πολύ τουρισμό, με το πρόσχημα να αποκτήσουν επαρκείς πόρους για καθαριότητα και καθημερινό πολιτισμό. Κάποια στιγμή τα προσχήματα κατέρρευσαν αλλά ο έξτρα φόρος παρέμεινε. Τώρα τον επιβάλουν κράτη όπως η Ελλάδα, για να καλύπτουν τις μαύρες τρύπες τους. Έτσι ο τουρίστας πέρα από τον φόρο που περιλαμβάνει η διαμονή του, πληρώνει επιπλέον τέλος διαμονής ανάλογα με την κατηγορία του ξενοδοχείου που διαμένει.
Μετά το κράτος, συνεχίζουν οι επιχειρηματίες να αδειάζουν το πορτοφόλι του τουρίστα. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες στις τουριστικές περιοχές στοιχίζουν αδικαιολόγητα διπλές και τριπλές τιμές από οπουδήποτε αλλού. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο εκεί που ο τουρισμός διαρκεί λίγους μήνες το καλοκαίρι, αλλά και σε περιοχές που υπάρχει 12μηνη περίοδος. Πληρώνεις ένα προϊόν ή μια υπηρεσία όχι με βάση την πραγματική του αξία, αλλά τριτογενείς παράγοντες όπως η θέα που σου προσφέρει το μαγαζί, την περίοδο, την φήμη της περιοχής και τόσα άλλα… Η λογική των επαγγελματιών του τουρισμού είναι: «ο τουρίστας έχει λεφτά για ξόδεμα, ας βρούμε τρόπο να του τα πάρουμε».
Τέλος τον τουρίστα έχουν βάλει στο μάτι και οι κλέφτες. Ολόκληρες συμμορίες μετακινούνται το καλοκαίρι στις τουριστικές περιοχές με σκοπό να κλέψουν τους τουρίστες παντού. Στο δρόμο, στα δωμάτια τους, στην παραλία, παντού. Μια μάστιγα που παίρνει μεγάλες διατάσεις.
Ωστόσο με τη σταδιακή φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, το πάρτι αυτό σε βάρος των τουριστών άρχισε και κλυδωνίζεται. Οι τουρίστες πλέον δεν ξοδεύουν έξω από τα ξενοδοχεία τους ή το κάνουν συγκρατημένα και με μεγάλη προσοχή. Είναι καχύποπτοι με όλα και με την βοήθεια του διαδικτύου ψάχνουν να βρουν τις φθηνότερες λύσεις ή αυτές που έχουν την καλύτερη σχέση ποιότητας και τιμής.
Επίσης προτιμούν χώρες που είναι πιο φθηνές ακόμη και αν αυτές ταλαιπωρούνται από πολιτικές αναταράξεις, τρομοκρατία, συρράξεις κλπ.
Κοντολογίς αναζητούν τον «τίμιο τουρισμό», εκεί δηλαδή που θα νιώθουν ως τουρίστες και όχι ως αγελάδες για εύκολο άρμεγμα.
Θα επανέλθουμε…
omorfataxidia.gr