Σε αυτή τη χώρα, δεν χωνεύουμε τους ηλικιωμένους

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε παρόμοιες φοβίες. Φοβόμαστε το θάνατο, το σκοτάδι, τη μοναξιά, την απόρριψη… Αυτό που δεν μου είναι κατανοητό, είναι γιατί μερικοί φοβούνται το γήρας, λες κι είναι καλύτερο να πεθάνεις νέος.

Αλήθεια, υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να μη γεράσουν; Για πείτε το αυτό σε κάποιον καρκινοπαθή νέο να ακούσετε την απάντηση που σας πρέπει.

Θα έρθει η ώρα, αν τα καταφέρεις να ζήσεις, που τα πόδια σου δεν θα σε πηγαίνουν πια, που η μνήμη σου θα κάνει παιχνίδια, που θα έχεις ανάγκη τους άλλους για να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν θα μπορείς πια να δουλέψεις, και θα εύχεσαι να υπάρχει η σύνταξη -που πλήρωνες όλη σου τη ζωή ούτως ή άλλως, δεν στη χάρισε κανείς. Θα εύχεσαι να νοιάζεται κάποιος για εσένα, συγγενής, φίλος, ή έστω το κράτος. Αλλά σίγουρα όχι στην Ελλάδα. Σε αυτή τη χώρα, δεν χωνεύουμε τους ηλικιωμένους, δεν τους σεβόμαστε και σίγουρα δεν ξέρουμε τι να τους κάνουμε, οπότε, αφού δεν εξοντώθηκαν ακόμη από τις πετσοκομμένες συντάξεις τους, τώρα τους φορολογούμε και τα γηροκομεία με 23%.

Οι άνθρωποι που ζουν στα γηροκομεία δεν είναι όλοι «παρατημένοι» από τα αδιάφορα και πλούσια παιδιά τους. Υπάρχει η περίπτωση εκείνου, που ήθελε από μόνος του να είναι εκεί για να έχει παρέα, ή επειδή νιώθει περισσότερη ασφάλεια. Η περίπτωση, όπου δεν υπήρχαν καθόλου συγγενείς και χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα, άρα η καλύτερη λύση για εκείνον, ήταν το γηροκομείο. Και ναι, υπάρχουν και παιδιά που ήθελαν να τους ξεφορτωθούν, κι αυτοί είναι που θα πρέπει να αγαπάμε και να συμπονούμε περισσότερο.

Όποιος γνώρισε παππού ή γιαγιά, θα έπρεπε να νιώθει σεβασμό για όλους τους ηλικιωμένους. Τους αξίζει, μόνο και μόνο για την αγάπη που μας έδωσαν. Για τη χαρά που ένιωσαν όταν μας έσφιξαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους και για όλες τις «πρώτες» φορές που συγκινήθηκαν και ένιωσαν περηφάνια για εμάς. Όπως μας φρόντισαν εκείνοι, έτσι θα πρέπει να τους φροντίσουμε κι εμείς, τους γονείς και τους παππούδες μας. Κι αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, θα πρέπει να συναισθανόμαστε περισσότερο και τους άλλους ανθρώπους, που για κάποιο λόγο δεν έχουν δυνατότητα να περάσουν τον καιρό που τους απομένει στο σπίτι τους, με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Δεν έχουν αλλού να πάνε και το γηροκομείο είναι η πιο σίγουρη, ασφαλής και οικονομική λύση, πολλοί από αυτούς, καταφέρνουν οριακά να ανταποκριθούν οικονομικά στη φιλοξενία τους εκεί. Τι κάνουμε λοιπόν με το 23%; Γιατί τιμωρούμε αυτούς τους ανθρώπους ξανά; Γιατί φορολογούμε τόσο αυστηρά εκείνους που απλά κατάφεραν να γεράσουν;

Όποιος φρόντισε παππού ή γιαγιά όταν πλησίαζε το τέλος, ξέρει ότι η αξιοπρέπεια είναι ό,τι πολυτιμότερο για εκείνους, ακόμη κι όταν είναι πλέον τελείως ανήμποροι. Αξιοπρέπεια… Λέξη άγνωστη σε εκείνους που δεν σέβονται τους γηραιότερους. Λέξη άγνωστη σε εκείνους που νομίζουν ότι θα είναι για πάντα νέοι, υγιείς και δυνατοί.

Αλεξία Ζερβούδη

huffingtonpost.g