Σχολιασμός για άρθρο της εφημερίδας Frankfurter Rundschau
Δημοσιεύσαμε εχθές το Άρθρο χαστούκι: Κανείς δεν έσωσε τους Έλληνες – Οι δανειστές έσωσαν τους εαυτούς τους. Το μέλος της Συντακτικής ομάδας του volvipress.gr Δημογέρων σχολιάζει παρακάτω το άρθρο της εφημερίδας Frankfurter Rundschau:
Προκλητικό άρθρο και είμαι επιρρεπής στο να αντιδρώ, ειδικά σε άρθρα όπως αυτό.
Γιατί άραγε συνέβησαν όλα αυτά που γράφει ο συντάκτης του άρθρου από την σκοπιά του;
Ποιο είναι το ρεζουμέ, το τελικό συμπέρασμα;
Η χώρα μας είχε δανεισμό. Ένα το κρατούμενο.
Όλες οι χώρες έχουν δανεισμό. Δανείζουν και δανείζονται ταυτόχρονα.
Αυτό που έχει βαρύτητα είναι αν στον συμψηφισμό που δάνεισες και σε δάνεισαν, έχεις θετικό πρόσημο.
Είχαμε θετικό πρόσημο το 2008, το 2009, το 2010;
Ποιο ποσοστό των πολιτών-ψηφοφόρων παρακολουθούσε ή έστω τώρα παρακολουθεί τα κρίσιμα μεγέθη του προϋπολογισμού ή της δημοσιονομικής κατάστασης στην χώρα μας;
Προσωπικά και εμπειρικά, γιατί ενώ γίνονται χιλιάδες δημοσκοπήσεις και έρευνες με κάθε είδους ερωτήματα χαζά ή έξυπνα ή χρήσιμα ή σκόπιμα, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου έρευνα με τα παραπάνω ερωτήματα.
Με ποια κριτήρια λοιπόν, οι πολίτες-ψηφοφόροι, επέλεξαν τις ηγεσίες τους στην χώρα μας;
Μήπως με κριτήριο ποιος μελλοντικός κυβερνήτης δεσμεύεται ότι θα επιδιώξει θετικό πρόσημο στο πόσα χρωστάμε και πόσα μας χρωστούν;
Χλωμό έως φαντασιακό να έχει συμβεί αυτό και θα είμαι ο πρώτος που θα χαρεί και θα πετάξει την σκούφια του.
Να θυμίσω:
Εκλογές 2009, έχει ήδη ξεκινήσει διεθνώς η κρίση και αναμένεται η επίδρασή της στην χώρα μας και ΚΑΝΕΝΑΣ (κόμμα, στέλεχος ή επικεφαλής και υποψήφιος πρωθυπουργός), όχι μόνο δεν έχει περιγράψει την αλήθεια και τους επερχόμενους κινδύνους, αλλά ούτε ένα πρωτόλειο σχέδιο για κάθε περίπτωση που θα μας ζορίσει η επερχόμενη κρίση δεν έχει μπει στον κόπο να κάνει και να προτείνει.
Ταυτόχρονα, Έλληνες και ξένοι επιστήμονες με ειδίκευση στην κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία, διεθνή οικονομία κλπ, σωρηδόν εκπονούν μελέτες, άρθρα και δηλώσεις για τους κινδύνους που έρχονται.
Ελάχιστοι διεκδικητές της ηγεσίας στην χώρα μας (κόμματα, στελέχη ή επικεφαλής και υποψήφιοι πρωθυπουργοί), οι οποίοι έχουν το ειδικό χαρακτηριστικό ότι αντιμετωπίζονται σαν να μην υπάρχουν ή να στερούνται ειδικού βάρους και σοβαρότητας, από τους πολίτες-ψηφοφόρους και τα λεγόμενα ΜΜΕ, αλλά παρόλα αυτά συμμετέχουν στις εκλογές του 2009, του 2012, του 2015 όπως και παλαιότερα, έχουν προσπαθήσει να πουν την αλήθεια και να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισης της επερχόμενης λαίλαπας.
Εμείς, η Ελλάδα, οι πολίτες-ψηφορόροι της, ασχολούμαστε με το αν ο Γιωργάκης είπε “Λεφτά υπάρχουν” (ενώ πάντα πρόσθετε ότι θα πρέπει να τα βρούμε και να τα πάρουμε με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να μας ωφελήσουν), αν ο Σαμαράς θα “σκίσει” το μνημόνιο και τα παραμύθια τύπου “Ζάππειο” και τα ταμπούρλα που θα βαράει ο Αλέξης για να χορεύουν οι δανειστές ενώ αυτός θα καταργεί τα μνημόνια με ένα νόμο!
Μήπως κάνω λάθος; Δεν έγιναν έτσι;
Ε, εντάξει, ασχοληθήκαμε και με την περίεργα ενσκήψασα Χρυσή Αυγή (άραγε σε ποιο κόμμα συνυπήρχαν μέχρι τότε;), τους ενθουσιώδεις ΑΝΕΛ (άραγε σε ποια κόμματα συμμετείχαν πρωτύτερα;), το Ποτάμι (ήταν παρθενογένεση; είμαστε σίγουροι;) και την Ένωση Κεντρώων του παθιασμένου Βασίλη Λεβέντη, ως ελπιδοφόρες πολιτικές δυνάμεις για την σωτηρία της χώρας και τις ζωές μας.
Δεν εξαιρείται το ΚΚΕ, αλλά αυτό το κόμμα, ποτέ δεν πρότεινε λύσεις στα προβλήματα που προέκυπταν κάθε φορά και μας ταλαιπωρούσαν.
Μονότονα μας προτείνει, να απαρνηθούμε (στυλ “απεταξάμην”) τον καπιταλισμό και να οικοδομήσουμε τον ¨σοσιαλισμό”. Θου Κύριε!
Οι δανειστές εν τω μεταξύ, δηλαδή οι τράπεζες, οι κεφαλαιούχοι επενδυτές στα Ελληνικά ομόλογα, τα κράτη που εγγυήθηκαν δάνεια σε μας και άλλοι, έκαναν το λογικό και αυτονόητο, δηλαδή σχέδια για να ξεφύγουν τον κίνδυνο που τους απειλούσε και θα απαξίωνε την αξία των κεφαλαίων τους.
Γιατί τους κατηγορούμε άραγε;
Για έλλειψη διάθεσης να μας ελεήσουν;
Για ποιο κακό που μας έκαναν ακριβώς τους επιρρίπτουμε την ευθύνη;
Έπρεπε να μας χαρίσουν κάτι από υποχρέωση και δεν το έκαναν;
Το ρεζουμέ του άρθρου είναι ότι “οι πολιτικοί σας φταίνε”.
Συμφωνώ, αλλά για να μας το λέει ένας δημοσιογράφος της χώρας που παρότι εταίρος στην ΕΕ μας αντιμετώπισε σκληρότερα και από τους δηλωμένους εχθρούς μας, δεν με συγκινεί, αντίθετα μου δείχνει ότι πλέον έχουν πάρει όσα ήθελαν και μας κουνάνε το δάχτυλο.
Εμείς; Τι κάνουμε;
Μήπως θα επιλέξουμε πάλι από το ίδιο καλάθι;
Είναι άρθρο-χαστούκι πράγματι, όχι για όσα γράφει, αλλά κυρίως για να αφυπνισθούμε και να επιλέξουμε αυτούς που δεν τους προωθούν και ίσως να υπερασπισθούν στην πράξη το συμφέρον όλων μας.