Θεός φυλάξοι… μακριά από μας

Προσκεκλημένος σε επιστημονική ημερίδα ως εισηγητής βρέθηκα προ καιρού στη νότια Ελλάδα, και σε στιγμές χαλάρωσης και διαλλειμάτων του συνεδρίου έκοβα βόλτες στην πόλη και το βραδάκι με παρέα συναδέλφων και ντόπιων φίλων ξεκουραζόμασταν μιλώντας για τη ζωή και τις πόλεις μας.

Το ενδιαφέρον για τα κοινά και το δικό μου αλλά και άλλων κέντρισε την παρέα να μιλάμε για τη ζωή μας και τις πόλεις μας, για τα καλά αλλά  τα άσχημα που μας στεναχωρούν. Διαπίστωνα λοιπόν ώρα με την ώρα ότι η φράση του Σεφέρη «όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» ισχύει εδώ και χρόνια απαράλλακτα δυστυχώς.

Αναμφίβολα η ζωή μας ανατράπηκε απότομα, τα πάντα ήρθαν άνω-κάτω και στα ιδιωτικά και στα δημόσια πράγματα και παρ’ όλου ότι όλοι μιλάμε για αλλαγή νοοτροπίας και αλλαγή πορείας, δυστυχώς το «πλοίο» μας βρίσκεται μέσα στο λιμάνι και γυρνά περί τον άξονά του, χωρίς πηδάλιο, γιατί δεν έχουν πιστώσεις να το επισκευάσουν, και με καπεταναίους και ναύτες που απλά περιμένουν το πότε θα βουλιάξει για να πηδήξουν στις λέμβους πρώτοι αυτοί, οι δε επιβάτες κάθονται στο κατάστρωμα ζαλισμένοι από τη ναυτία και από τα βλεπόμενα.

Άκουγα φίλους να μιλούν και να εξιστορούν με πάθος και πόνο τα τοπικά γεγονότα και έλεγα: Αν είναι δυνατόν μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα αυτή την εποχή; Έμαθα αίφνης ότι η φιλοξενούσα πόλη, που είχε πολλά κοινά με τη δική μου πατρίδα, κινούνταν με ρυθμούς χελώνας στο θέμα της ανάπτυξης και οι διοικούντες την πόλη απλά μετρούσαν τις μέρες μέχρι τις επόμενες εκλογές γράφοντας πολιτικά μεροκάματα, ή σκεπτόμενοι άλλο πολιτικό μέλλον, μια και η ενασχόληση τους με τα της κομματικής πολιτικής υπερτερούσαν της τοπικής τους δραστηριότητας.

Τα οικονομικά της πόλης τους που είναι σε μαύρα χάλια, είναι θέμα που δεν το αγγίζουν γιατί όχι μόνο καίει, αλλά μπορεί να κάψουν κι άλλους, όπως και να καούν κι αυτοί, εφ’ όσον άσκησαν και ασκούν εξουσία.

Γιατί να μιλήσουμε πρώτα δάσκαλε, μου λέει κάποιος: Για τις απευθείας αναθέσεις, για τη μαύρη εργασία όλων όσων βοήθησαν στις εκλογές την διοίκηση; Για τους διορισμούς συγγενών και φίλων σε πόστα, για την μη δυνατότητα ελέγχου των εργαζομένων που μπορούν άνετα να σουλατσάρουν όλη μέρα και να τους στέλνουν το μισθό στο σπίτι; Για τη διασπάθιση χρημάτων σε γελοιότητες και πανηγύρια χωρίς πολιτισμικό αντίκρισμα; Για τη μη καταβολή δεδουλευμένων σε εργαζομένους τη στιγμή που ξοδεύουν ασύστολα σε αλλότρια πράγματα; Για την προτροπή των εργαζομένων να πάνε  στα δικαστήρια να διεκδικήσουν τα χρωστούμενα από τον Δήμο δικαστικά και ο Δήμος να χρεώνεται και δικαστικά έξοδα! Για τον μη προγραμματισμό ενός σχεδίου δράσης για το μέλλον; Για την πορεία των δημοτικών επιχειρήσεων στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Για την υπερκοστολόγιση δράσεων για να καλύψουν ανομολόγητες δαπάνες; Για την πρόσληψη ΑΜΕΑ χωρίς τις νόμιμες προϋποθέσεις, ή πρόσληψη ανθρώπων που δεν έχουν αντικείμενο δουλειάς και όλη μέρα κουράζονται στην απραξία;

Πως μπορεί ρε δάσκαλε, μια επιχείρηση να πάει μπροστά, όταν χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής της και δεν καταστρώνεται ένα σχέδιο δράσης εξόδου από την κρίση της, με νοικοκύρεμα και άλματα έξω από τη φθορά, μέσα από υγιείς τρόπους επιχειρηματικότητας και επενδύσεων, έστω σε μικρή κλίμακα.

Πώς αφού μπορείς και διαθέτεις περιουσία δημοτική να την έχεις ανεκμετάλλευτη και χέρσα, τη στιγμή που κινδυνεύει από καταπατήσεις από υμετέρους και συγγενείς; Ξέρεις δάσκαλε στη πόλη μας πόσα δημοτικά οικόπεδα κατέληξαν ιδιωτικά και είναι στα χέρια πρώην δημοτικών αρχόντων; Χάνεται η δημόσια περιουσία (κινητή και ακίνητη) και δεν νοιάζεται κανείς Δάσκαλε!

Φιέστες και φωτογραφίες, δαπάνες για το τίποτε, αρκεί να βγει μια φωτογραφία. Αναθέσεις έργων που δεν ξέρουμε αν μπορούν να γίνουν ή παραλαβές έργων που δεν ελέγχθηκαν ποτέ, εδώ και χρόνια!!! Σιντριβάνια που δεν έγιναν ποτέ και γιοφύρια που δεν στέριωσαν! Χρήματα για μελέτες, που το ίδιο το έργο κοστίζει λιγότερα από τη μελέτη!!! Πόσο άραγε μπορεί να κοστίζει ρε δάσκαλε, ένα στέγαστρο γηπέδου, όταν η μελέτη κοστίζει 40.000 ευρώ, Ο Καλατράβα θα το μελετήσει; Κι όταν τους λες κάντε κάτι σοβαρό και με διάρκεια ζωής για το μέλλον της πόλης, σου απαντάνε πως με την κρίση δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Κάνουν όμως όλα τα άλλα που σου ανέφερα.

Στην παρέα μας ήταν κάποιος από τον Βόλο και ανέφερε το θαύμα της Ανάβρας, άλλος από την Έδεσα ανέφερε το Μπόζαρ, κάποιος τρίτος μίλησε για το Άγγιστρο, άλλος για τα Τρίκαλα και τις καινοτομίες, ο καθένας και μια ιστορία, πικρή ή γλυκιά.

Τα άκουγα αποσβολωμένος, γεμάτος απορίες, χωρίς να μπορώ να μιλήσω γιατί δεν πίστευα ότι στο 2015 με τα όσα ακούμε καθημερινά και παθαίνουμε, μπορούν να συμβαίνουν αυτά. Κανένας δεν τιμωρείται, κανένας δεν επιστρέφει πίσω τα κλεμμένα, κανένας δεν λογοδοτεί. Άκουγα και από άλλους παρόμοιες ιστορίες και τσιμπιόμουνα να δω αν είμαι ξύπνιος η κοιμάμαι.

Έκανα το σταυρό μου και είπα: Σ’ ευχαριστώ θεέ μου που δεν ζω στην νότια Ελλάδα και δεν βιώνω τόσο άσχημα την κρίση ανθρώπων και θεσμών. «Θεός φυλάξοι», μακριά από μας τέτοια πράγματα!!!

Χρονογραφικά σημειώματα του Τρύφωνα Τσομπάνη

lagadas.net