Η Black Friday του φτωχού
Ξύπνησε μ΄ένα πετάρισμα ανυπομονησίας στο στήθος, όπως τότε που δωδεκάχρονη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, περίμεναν μαζί με τ΄αδέλφια της τον παππού της τον Σταύρο, για να τους αγοράσει παπούτσια. Εκείνα τα μαύρα λουστρινένια παπούτσια, με στρογγυλή μύτη, λουράκι στον αστράγαλο που αγκάλιαζε το πόδι και για πρώτη φορά ένα τόσο δα τετράγωνο τακουνάκι.
Τα καθημερινά παπούτσια της εφτά χρόνια , έβγαλαν με το παραπάνω τα λεφτά τους, δεν άντεχαν πια άλλο σόλιασμα της είπε ο τσαγκάρης, άσε που έσκασε και το δέρμα τους χειρότερα από το δικό της, γεράσανε κι αυτά. Μήνες τώρα έβαζε πότε ένα δίευρο, πότε ένα πενηνταράκι στο γαλάζιο βάζο. ενθύμιο από την πεθερά της και μόλις συμπληρωνόταν το ποσό τα αντικαθιστούσε μ΄ένα πεντάευρο. Βλέπεις με πετσοκομμένη σύνταξη, το δάνειο για το σπίτι, τους λογαριασμούς κι άνεργο γιο, εκείνη μόνον ήξερε πως τα έβγαζε πέρα αξιοπρεπώς. Μαζεύτηκαν λοιπόν δώδεκα τάλιρα, εξήντα ολόκληρα ευρώ, αρκετά για ν΄αγοράσει ένα καλό δερμάτινο ζευγάρι στις εκπτώσεις. Γιατί όλα κι όλα, στα παπούτσια δεν χρειάζονται τσιγκουνιές, μόνον δέρμα, το ακριβό είναι και φτηνό, αφού κρατάει πολύ περισσότερο. Και κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις, φέτος στη μόδα ήτανε τα παπούτσια με λουράκι, όπως τότε.
Μαγείρεψε, έβγαλε τα στρωσίδια να λιαστούν, τι όμορφος ήλιος κι αυτός Νοεμβριάτικα, θείο δώρο και κατά τις έντεκα ξεκίνησε για το κέντρο. Γιατί να περιμένει τις γιορτές, θα εκμεταλλευόταν τη Black Friday, γιατί όχι; Στην αγορά κόσμος πολύς. Να δεις πως όλοι αυτοί φωνάζουν με την πρώτη ευκαιρία για τα ήθη και έθιμά μας που αλώνονται από τους ξένους κι όμως δεν αφήνουν αμερικανιά για αμερικανιά που να μην την μιμηθούν. Μαζάνθρωποι, σκέφτηκε περιφρονητικά, πριν συνειδητοποιήσει πως κι εκείνη κάνει το ίδιο σήμερα, εκμεταλλεύεται την αμερικανιά. .Η φτώχεια τους σπρώχνει κι όχι ο καταναλωτισμός, η ανάγκη για φτηνότερα χρειώδη προϊόντα. Δυο χρόνια τώρα χωρίς φούρνο στην κουζίνα, αν τα κατάφερνε να μαζέψει ένα σεβαστό ποσό, μια τέτοια μέρα δεν θα την αγόραζε; Στην Εγνατία βρίσκεται άλλωστε, όχι στη Μητροπόλεως.
Πλησίαζε στην Αριστοτέλους, στο μαγαζί που είχε σταμπάρει ένα ζευγάρι που η τιμή τους κατέβηκε από τα ενενήντα στα εξήντα, όταν πήρε το μάτι της έναν γκριζομάλλη, πάνω από τα πενήντα, με ξέπνοα πέδιλα, δίχως κάλτσες, λερό αμπέχωνο και φανελένιο παντελόνι να ψάχνει τα δίδυμα πράσινα καλαθάκια του δήμου που πετούν οι περαστικοί, ένα χαρτί, ένα μαντήλι, κάτι μικρό κι άχρηστο. Στην τρίτη στάση του, έξω από το τυροπιτάδικο άρπαξε κάτι από μέσα και με τρόπο το έφερε στο στόμα του, ένα μισοφαγωμένο πεϊνιρλί. Πάγωσε! Ο άνθρωπος κάθισε σ΄ενα πεζουλάκι κι απολάμβανε με κλειστά μάτια, σχεδόν ευτυχής, το ξένο αποφάι.
Περίεργο πράγμα, της κόπηκε κάθε χαρά για τα καινούρια παπούτσια που ονειρευόταν τόσον καιρό. Έμεινε ακίνητη, μπροστά από την βιτρίνα του υποδηματοπωλείου να κοιτά τα παγωμένα πόδια του μέσα στα ξεφτισμένα σανδάλια. Σαράντα πέντε νούμερο, σκέφτηκε μηχανικά, φοιτήτρια είχε δουλέψει ένα καλοκαίρι σε παπουτσάδικο κι έκοβε το μάτι της. Μπήκε στο μαγαζί κι η πωλήτρια που την θυμόταν να χαζεύει μέρα παρά μέρα τα μαύρα γοβάκια με το λουράκι και το τόσο δα τακουνάκι, έτρεξε να της τα φέρει.
-Όχι ευχαριστώ κοπέλα μου, θα πάρω κάτι φθηνότερο, να αυτά εκεί των είκοσι πέντε, σε τριάντα επτά νούμερο.
-Μα δεν είναι δερμάτινα!
-Δεν πειράζει! Και δώσε μου κι αυτά τ΄αντρικά μποτάκια, των τριάντα πέντε ευρώ, φαίνονται ζεστά, σαράντα πέντε νούμερο παρακαλώ!
Για πότε τα πήρε, χωρίς καν δοκιμή, πότε τα πλήρωσε, πότε στάθηκε μπροστά στον ξυπόλυτο που ετοιμαζόταν να τραβήξει το δρόμο του, ούτε που το κατάλαβε.
“Γεια σας, του είπε κατακόκκινη, αυτά τα στέλνει ο πατέρας μου, για σας.”
“Ο πατέρας σας; Με γνωρίζει φαίνεται από τις παλιές καλές εποχές” μονολόγησε, ενώ φορούσε το ένα παπούτσι
“Τι σημασία έχει;”
“Και που είναι τώρα να τον ευχαριστήσω;” ρώτησε ενώ φορούσε και το δεύτερο.”
“Δυστυχώς έχει πεθάνει από χρόνια” του απάντησε και αφήνοντας τον αποσβολωμένο χώθηκε σαν αστραπή στην πορεία που περνούσε, ούτε ήξερε ποια ήτανε. Την ακολούθησε μέχρι που τέλειωσε, στο Υπουργείο.