Συρία: Και μετά τους βομβαρδισμούς, τι; Υπάρχει και ένα είδος «σόου» σε όλη αυτή την υπόθεση;
Μερικές μόλις ώρες μετά από την αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας εναντίον στόχων στη Συρία, η παγκόσμια κοινή γνώμη «καρδιοχτυπά» για την επόμενη ημέρα στη χώρα και ανησυχεί για τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει η σύγκρουση κορυφής μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας.
Οι βομβαρδισμοί από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, όμως, εγείρουν, όμως, μια σειρά από ερωτήματα.
Το πρώτο και βασικότερο σχετίζεται με την αμερικανική εξωτερική πολιτική στη Συρία. Πριν από μόλις δύο εβδομάδες, ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε από το Οχάιο ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα αποσυρθούν από τη Συρία «πολύ σύντομα».
Τώρα, όμως, εμφανίζεται ως «πρωταγωνιστής» σε μια μεγάλη επιχείρηση βομβαρδισμών στη Συρία, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμη και την πρωτεύουσα της χώρας – τη Δαμασκό.
Οπότε ποια είναι η πολιτική που ακολουθείται; Πιστεύει η κυβέρνηση Τραμπ ότι ο ηγέτης της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ πρέπει να φύγει, όπως είχε πει άλλωστε και το επιτελείο του Μπαράκ Ομπάμα από τους πρώτους κιόλας μήνες του συριακού εμφυλίου; Ή μήπως η χρήση χημικών όπλων αποτελεί μια «κόκκινη γραμμή» του Ντόναλντ Τραμπ, χωρίς να υπάρχουν άλλες προεκτάσεις;
Τα ερωτήματα αυτά δύσκολα θα απαντηθούν, τουλάχιστον επί του παρόντος.
Στις πρώτες δηλώσεις του μετά τη στρατιωτική επιχείρηση, ο Ντόναλντ Τραμπ έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη χρήση των χημικών. Η Νίκι Χέιλι, πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, δήλωσε στις αρχές τις εβδομάδας, όμως, ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση στη Συρία όσο ο Άσαντ παραμένει στην εξουσία.
Ένα δεύτερο σημαντικό ερώτημα είναι και το εξής: Η κυβέρνηση Τραμπ έχει υπόψη της κάποιο σχέδιο για να προστατεύσει τους Σύρους πολίτες από έναν πόλεμο, που έχει ήδη ισοπεδώσει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας τους τα τελευταία επτά χρόνια;
Περί το μισό εκατομμύριο Σύροι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, με ελάχιστους μόλις εξ’ αυτών να έχουν πεθάνει λόγω της χρήσης χημικών όπλων. Η μόνη σχετική δήλωση δια στόματος Τραμπ είχε γίνει την προεκλογική περίοδο, όταν πρότεινε τη δημιουργία «ζωνών ασφαλείας» για τους Σύρους πολίτες.
Μήπως το επόμενο βήμα της αμερικανικής κυβέρνησης θα είναι η δημιουργία τέτοιων ζωνών ασφαλείας; Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να δημιουργηθούν ζώνες όπου θα απαγορεύεται να πετούν αεροσκάφη -κάτι που αναμένεται να ενοχλήσει ιδιαίτερα τη Δαμασκό, που μέχρι σήμερα μπορούσε να πετάξει τα μαχητικά της παντού και να εξαπολύσει όποιου είδους επίθεση επιθυμούσε, ακόμη και χημικές. Δεν θα είναι, λοιπόν, καθόλου εύκολο να δημιουργηθεί μια «απαγορευμένη ζώνη», δεδομένου ότι υπάρχουν και πολλά ρωσικά αεροσκάφη που πετούν πάνω από τη Συρία.
Και πώς μπορεί να συνδυαστεί η ανησυχία του Αμερικανού προέδρου για τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία με την απαγόρευση εισόδου προσφύγων στις ΗΠΑ; Αυτή τη στιγμή η αμερικανική κυβέρνηση δεν επιτρέπει ούτε καν την είσοδο γυναικόπαιδων από τη Συρία στο έδαφος των ΗΠΑ.
Τι σημαίνουν οι βομβαρδισμοί για τις σχέσεις ΗΠΑ και Ρωσίας
Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι και το εάν οι αεροπορικές επιδρομές, τις οποίες το Κρεμλίνο καταδίκασε, σημαίνουν και μια σημαντική αλλαγή στις αμερικανορωσικές σχέσεις.
Παρότι o Τραμπ έχει αποφύγει να ασκήσει ευθεία κριτική στον Βλαντιμίρ Πούτιν, σήμερα διερωτήθηκε «τι είδους χώρα θα ήθελε να σχετίζεται με τη μαζική δολοφονία αθώων ανδρών, γυναικών και παιδιών;».
Περί νομιμότητας ο λόγος
Στις δηλώσεις του από το Πεντάγωνο, ο Αμερικανός υπουργός Τζέιμς Μάτις είπε ότι είχε τη νομική κάλυψη του άρθρου 2 του αμερικανικού Συντάγματος για να προχωρήσει στις εν λόγω επιδρομές. Αρκετοί νομικοί, όμως, δεν συμφωνούν.
Επιθέσεις κατά στόχων της συριακής κυβέρνησης -και όχι αυτών που σχετίζονται με το Ισλαμικό Κράτος- δεν έχουν εγκριθεί από το Κογκρέσο.
Και τέλος, υπάρχει και ένα είδος «σόου» σε όλη αυτή την υπόθεση; Για αυτό είχε κατηγορηθεί, άλλωστε, ο Μπιλ Κλίντον που εξαπέλυσε επίθεση εναντίον στρατοπέδων εκπαίδευσης της Αλ Κάιντα, όταν βρισκόταν στο απόγειό της η υπόθεση Μόνικα Λεβίνσκι…
Όπως άλλωστε φέρεται να είχε πει και ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας: «Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ομοιοκαταληξία…».
cnn.gr