Ένας διαιρεμένος κόσμος αργοπεθαίνει παγιδευμένος μέσα στις αμαρτίες του
Είναι φανερό πως η έλευση τής Βασιλείας του Θεού για εκείνους που υποφέρουν από τις ανθρώπινες εξουσίες, από μέρα σε μέρα γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Σύμφωνα με τις Γραφές, στις τελευταίες ημέρες, η Βασιλεία του Θεού θα συντρίψει και θα βάλλει ένα τέλος σε όλες τις καταδυναστευτικές κυβερνήσεις της γης! (Δαν. 2:44). Η έλευση δε ενός απρόσμενου απεχθούς γεγονότος σηματοδοτεί την αρχή του τέλους αυτού του κόσμου και των εξουσιών του: «όταν λοιπόν δείτε το αηδιαστικό πράγμα που προκαλεί ερήμωση..» (Ιερ. 51:45, Δαν. 11:31, Ματθ.24:15).
Συνιστά άραγε η παγκόσμια κρίση που ξέσπασε ξαφνικά το 2008, το προφητευμένο σημείο έναρξης τής κρίσης/ερήμωσης του σημερινού άδικου κόσμου; «εξαιτίας της λεηλασίας των ταλαιπωρημένων, εξαιτίας του στεναγμού των φτωχών, τώρα θα εγερθώ», λέει ο Θεός. Μαρτυρούν τα παγκόσμια γεγονότα τον προσδιορισμένο καιρό κατά τον οποίο ο Θεός κρίνει με δικαιοσύνη τα Έθνη; «θα σηκωθώ για κρίση…, για να ζητήσω λογαριασμό από τον κάτοικο αυτής της γης για το σφάλμα του».
Είναι αλήθεια πως ο κόσμος από το 2008 και ύστερα υπόκειται σε μια διαρκή φθορά και απαξίωση των πολύτιμων πραγμάτων του, γεγονός που εκπληρώνει παράλληλα την προφητεία πως οι κάτοχοι αυτών θα γίνονταν συμμέτοχοι των πληγών τους.., όλοι τους σαν ένδυμα θα φθαρούν (Ης. 26:5, Ψαλμ. 102:26, Αποκ. 18:4). Η οργισμένη δε αντίδραση των Εθνών εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης της ζωής που φέρνει η κρίση, πιστοποιεί την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Χριστού στις μέρες μας: «πήρες τη μεγάλη σου δύναμη και άρχισες να βασιλεύεις. Αλλά τα έθνη οργίστηκαν, και ήρθε η οργή σου και ο προσδιορισμένος καιρός …» και εξηγεί τον λόγο για τον οποίο οι λαοί βρίσκονται σε αναταραχή. Το γεγονός επίσης πως όσο βαθαίνει η κρίση οι εχθροί της Βασιλείας του Χριστού (οι βασιλείς/ηγέτες των Εθνών) γίνονται όλο και πιο ανίσχυροι «γίνονται υποπόδιο των ποδιών του Χριστού», και οι κυβερνήσεις τους πιο ασταθείς, επιβεβαιώνει την νικηφόρα προέλαση τής Βασιλείας του Χριστού στις ημέρες αυτών των ηγετών. Σε πλήρη εκπλήρωση λοιπόν του Λόγου, η Βασιλεία του Χριστού έχει έρθει ξαφνικά «σαν κλέφτης τη νύχτα», σαν λεηλασία σε έναν ανυποψίαστο κόσμο, με τον Χριστό σε μία θέση ισχυρότερη από αυτή του κοσμοκράτορα Διαβόλου και των βασιλιάδων του, αφαιρώντας και διαλύοντας τα περιουσιακά στοιχεία ενός ασεβή, αμαρτωλού και αμετανόητου κόσμου: «κανείς δεν μπορεί να μπει στο σπίτι ενός δυνατού άντρα και να κλέψει τα υπάρχοντά του αν (ένας πιο ισχυρός από αυτόν) δεν τον δέσει πρώτα, μόνο τότε μπορεί να λεηλατήσει το σπίτι (το βασίλειό) του» (Ιώβ 20:15, Ησ. 13:6, Μαρκ. 3:27). Πράγματι, ο κόσμος σήμερα βιώνει μια πρωτόγνωρη (εν καιρώ ειρήνης) λεηλασία των επιθυμητών του πραγμάτων.
Είναι αλήθεια πως ο κόσμος και ιδιαίτερα ο ανεπτυγμένος δυτικός ψευδοχριστιανικός κόσμος απολάμβανε μια μακρά περίοδο αδιατάρακτης ειρήνης και ασφάλειας, ξεγνοιασιάς, ευθυμίας και μεγάλου πλούτου «αφθονία αγαθών», μιας ευμάρειας που προήλθε κυρίως από την υφαρπαγή των πόρων και της εκμετάλλευσης των λαών του τρίτου Κόσμου. Με σημείο καμπής όμως την κρίση του 2008, το λαμπερό σκηνικό αυτού του κόσμου άλλαξε βίαια, όταν, εξαιτίας του πλήθους της ανομίας και της συσσώρευσης άδικου πλούτου/κέρδους, η γη πήρε ξαφνικά φωτιά: «η πονηρία άναψε σαν φωτιά»(Ησ.29:9, Ψαλμ2:10).
Έτσι, δύο μήνες μετά το ξέσπασμά της, στις 15 Νοεμβρίου του 2008, οι ηγέτες των πιο κραταιών Εθνών της γης (Great 20) συγκεντρώνονται (για πρώτη φορά) να αντιμετωπίσουν την κρίση τους. Αντί να διορθώσουν όμως τη στρεβλή πορεία που τους οδήγησε στην κρίση, οι βασιλείς της γης «έχουν μία γνώμη»: να πολεμήσουν υπέρ της διατήρησης τού βασιλείου της ανομίας, του οίκου της άπληστης κερδοσκοπίας, του καταφύγιου του ψέματος, των εγκλημάτων και της αιματοχυσίας, του φρουρίου της απάτης, της εκμετάλλευσης και άλλων παρόμοιων βλαβερών πραγμάτων που ο κόσμος και το πνεύμα του υπηρετεί. Σε αυτό βέβαια συνίσταται και η κατάκριση: στο ότι ο κόσμος δεν μετάνιωσε για τα πονηρά του έργα αλλά εμμένει σε αυτά (Παροιμ. 1:22, Μιχ. 3:9). Με τη στάση του δεν αντιλαμβάνεται ότι αντιμάχεται στη Βασιλεία του Χριστού, η οποία έρχεται ακριβώς να ελέγξει έναν πονηρό κόσμο για την ανομία του «θα ποιμάνει τα Έθνη με σιδερένιο ραβδί». Δίκαια λοιπόν τα Έθνη σήμερα θερίζουν τα ίδια ακριβώς παθήματα (φτώχεια, ανεργία, υπερφορολόγηση, υπερχρέωση, μετανάστευση), που προκάλεσε η καταστροφική διακυβέρνησή τους στον τρίτο κόσμο, καθώς και θλίψη για τις εντελώς μάταιες θυσίες του μόχθου τους που οι ηγέτες με μηχανορραφίες και με ψευδείς προσδοκίες πείθουν τους λαούς να υποστούν, για χάρη της σωτηρίας του ετοιμόρροπου -υπό το βάρος της διαφθοράς-οικοδομήματός τους: «η γη πήρε φωτιά και ο λαός θα γίνει τροφή για τη φωτιά.., τα Έθνη θα αποκάμουν απλώς και μόνο για να δώσουν τροφή στη φωτιά» (Ιερ.51:58). Θα εξηγήσει καθαρά στα Έθνη τι είναι δικαιοσύνη.., κάνοντας ανταπόδοση του κακού που προξένησαν με το να υποστούν καταστροφή στην πορεία της καταστροφής τους. Οι κρίσεις σου (Θεέ) είναι σαν το φως που προβάλλει.
Αυτό το κυρίαρχο, θαυμαστό (μαγικό) σύστημα πραγμάτων του κόσμου, το οποίο παριστάνεται στις Γραφές σαν μια σαγηνευτική πλούσια μεγάλη πόλη-πόρνη Βαβυλώνα, προσφέρει ο άρχοντας αυτού του κόσμου Διάβολος για να πλανά και να υποδουλώνει τους ανθρώπους στην αμαρτία, παροδηγώντας τους στο θάνατο «θύματά του έχουν πέσει όλοι οι κάτοικοι της γης». Έτσι, όσοι επιθυμούν να κερδίσουν τα πράγματα αυτού του κόσμου (εξουσία, δόξα, δύναμη, πλούτη, πολυτελή ζωή) υποχρεώνονται να διαφθαρούν, να μολυνθούν «βεβήλωσες τα ιερά σου εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών σου, εξαιτίας των αδικιών του εμπορίου σου», ενώ όσοι δεν θα προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου (δεν ακολουθήσουν το πονηρό σύστημα πραγμάτων του Διαβόλου) σκοτώνονται (τιμωρούνται και εξοστρακίζονται από την κοινωνική σκηνή). Σήμερα όμως που η κρίση της κερδοφορίας του συστήματος παραμένει αγιάτρευτη, οι άνθρωποι βρίσκονται παγιδευμένοι μέσα στα ανίκανα να τους βοηθήσουν πράγματα τού κόσμου τους.
Γιατί όμως η κρίση του 2008 κάνει τους ακμαίους ηγέτες της γης να στραφούν εναντίον του κόσμου τους, εναντίον του μοναδικού συστήματος πραγμάτων τους; ακολουθώντας μάλιστα πιστά το παράδειγμα του άρχοντα και θεού τους, Διαβόλου; «κατέστρεψες την ίδια σου τη γη, σκότωσες τον ίδιο σου τον λαό. Σύμφωνα με τον Λόγο, μια ενέργεια (πλάνης) τους οδηγεί να βεβηλώσουν οι ίδιοι το δικό τους κόσμο: αν ο Σατανάς στράφηκε εναντίον του εαυτού του και διχάστηκε, δεν μπορεί να σταθεί, αλλά φτάνει στο τέλος του. Κάθε βασίλειο που διχάζεται οδηγείται στην καταστροφή… παρόμοια, αν ο Σατανάς εκβάλλει τον Σατανά (το παγκόσμιο βασίλειό του), έχει διχαστεί· πώς λοιπόν θα σταθεί το βασίλειό του;». Πιο συγκεκριμένα, είναι γραμμένο πως οι ηγέτες της γης στην αρχή μισούν το σύστημα (εξαιτίας της κρίσης των συμφερόντων που προκαλεί), έπειτα το ερημώνουν και το γυμνώνουν, κατόπιν τρώνε τις σάρκες του και στο τέλος το καίνε με φωτιά. Όταν στο τέλος συνειδητοποιήσουν τι έκαναν, αναφέρεται ότι αυτοί «θα κλάψουν και θα πενθήσουν…, γιατί σε μια ώρα χάθηκε τόσος μεγάλος πλούτος και όλα τα επιθυμητά φρούτα, τα λιπαρά και τα λαμπρά έφυγαν από εσένα (Βαβυλώνα) και δεν θα τα βρεις πλέον». Πράγματι, το παράδοξο αυτό έργο εκτυλίσσεται από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα ακριβώς όπως έχει προφητευτεί. Οι ηγέτες της γης, με τις αλλεπάλληλες εσφαλμένες ενέργειές τους καταστρέφουν κλιμακωτά το σύστημά τους, εκθέτοντας τους λαούς τους σε συμφορές: σε πολλές χώρες η πραγματική οικονομία έχει καταρρεύσει. Το παγκόσμιο χρέος από την αρχή της κρίσης αντί να μειωθεί αυξήθηκε κατά 100τρις$, και οι κυβερνήσεις επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας/φτωχοποίησης των λαών. Πολλά κράτη αποσύρονται από διεθνής (ειρηνευτικές, κλιματικές, μεταναστευτικές κ.α) συμφωνίες και συνθήκες. Οι εμπορικές, οικονομικές, νομισματικές, θρησκευτικές και πολιτικές συρράξεις μεταξύ των κρατών και διεθνών οργανισμών διευρύνονται, οι οποίες μαζί με την αύξηση των κοινωνικών διαιρέσεων και του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών, την πτώση του επιπέδου ζωής και τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις σκανδάλων, συμβάλλουν τα μέγιστα στην προωθούμενη διαρκή αστάθεια και αποσύνθεση τού συστήματος πραγμάτων τους, με αποτέλεσμα να χάνεται η εμπιστοσύνη των ανθρώπων σε αυτό, καθώς αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η γύμνια, η αδυναμία και η βρωμιά του «εγκαταλείψτε την (Βαβυλώνα) και ας πάμε ο καθένας στη γη του, διότι ως τους ουρανούς έφτασε η κρίση της (Ιερ.51:9). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει πώς εξηγεί ο Λόγος του Θεού την εσωτερική βεβήλωση του παγκόσμιου συστήματος πραγμάτων από τους ίδιους τους ηγέτες «θα βεβηλωθείς (Βαβυλώνα) μέσα σου»! Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο το τραπέζι τους (των άνομων συμφερόντων) γίνεται για αυτούς παγίδα (αιτία της πτώσης τους), γίνεται σκάνδαλο και ανταπόδοση» (Ρωμ.11.9, Ψαλμ. 69:22). Πράγματι, η αχόρταγη επιθυμία των ηγετών να παραγάγει το σύστημα την προ-κρίση μεγάλη κερδοφορία του είναι τόσο ισχυρή, που παρασύρει τους άφρονες ηγέτες της γης να εφαρμόζουν όλο και πιο αντισυμβατικά μέτρα/μέσα πρόκλησης πλούτου: πλημύρισαν το σύστημα με 24 τρις$, επέβαλαν μηδενικά επιτόκια και άλλα παρόμοια τεχνάσματα, χωρίς ωστόσο αυτά να έχουν καμία επιτυχία, καθώς «ούτε το ασήμι τους ούτε το χρυσάφι τους θα μπορέσουν να τους σώσουν την ημέρα της σφοδρής οργής του Θεού». Τουναντίον, τα μέτρα που δοκιμάζουν «μεταχειριστήκαμε γιατρικά για τη Βαβυλώνα αλλά δεν γιατρεύτηκε», βλάπτουν κλιμακωτά «σαν τους βασανιστικούς πόνους της γέννας» το σύστημα και τους λαούς! Ο Λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός: «Δεν θα χορτάσουν ούτε θα γεμίσουν το στομάχι τους, διότι αυτό έγινε πρόσκομμα που ευθύνεται για το σφάλμα τους» (Ιεζ.7:19). Να, γιατί λέει: ελάτε, τώρα, εσείς οι πλούσιοι, κλάψτε και θρηνήστε γοερά για τις ταλαιπωρίες που σας περιμένουν.., αυτό που έχετε συσσωρεύσει (ο συσσωρευμένος με βία και λεηλασία πλούτος) θα είναι σαν φωτιά στις τελευταίες ημέρες (Ιάκ. 5:1-6). Και, τα Έθνη θα δουν και θα ντροπιαστούν για όλη την κραταιότητά τους…, σαν πήλινα σκεύη θα συντριβούν.
Όπως δηλαδή οι εραστές εκδικούνται τις πόρνες (με τις κρίσεις των μοιχαλίδων), όταν αυτές αθετούν να προσφέρουν την απόλαυση τής πορνείας τους, έτσι και οι αχόρταγοι ηγέτες της γης κρίνουν απανωτά το σύστημα για τη μη απόδοση τού οφειλόμενου κέρδους του: «θα σε τιμωρήσουν με μίσος (Βαβυλώνα) και θα σου πάρουν όλα εκείνα για τα οποία μόχθησες και θα σε αφήσουν γυμνή και ακάλυπτη (Ιεζ. 23:24). Επομένως, η υπερίσχυση και η νίκη της Βασιλείας του Χριστού έναντι της βασιλείας του κόσμου δεν επέρχεται μέσω ενός συμβατικού πολέμου αλλά μέσω της εκπλήρωσης τού Λόγου του Θεού: όποιος αδιαφορεί για εμένα και δεν δέχεται τα λόγια μου έχει κάποιον να τον κρίνει, ο λόγος που μίλησα είναι εκείνος που θα τον κρίνει την τελευταία ημέρα (Ιωάν. 12:48). Ποιος είναι αυτός ο Λόγος που σήμερα βασιλεύει: Ο πονηρός (κόσμος) έχει παγιδευτεί στο έργο των ίδιων των χεριών του, πέφτει εξαιτίας της ίδιας του της πονηρίας, από τα ίδια του τα σφάλματα (Ψαλμ.9:16 κ 37:10), και αυτό είναι αλήθεια, εκτελείται σήμερα, δίνοντας δόξα στον Θεό και στον Λόγο Του, τον Χριστό. Ναι, ο κόσμος αργοπεθαίνει μέσα στα σφάλματά του, εξαιτίας της ίδιας της ανομίας του «ο καθένας κρίνεται σύμφωνα με την οδό του, σύμφωνα με τα έργα του» (Ιεζ. 33: 20, Αποκ. 22:13). Διότι λίγο ακόμη και οι πονηροί δεν θα υπάρχουν πια, θα κοιτάζεις εκεί που βρισκόταν και εκείνοι δεν θα υπάρχουν πια (Παρ.5:22).
Όταν λοιπόν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο πλήθος ειδήσεων που αναγγέλλει πως η ημέρα της απελευθέρωσης εκείνων που υποφέρουν ως χριστιανοί, πλησιάζει: «κι αυτά τα καλά νέα θα κηρυχτούν σε όλη τη γη», τότε δεν μένει παρά να πιστέψουμε ότι το οριστικό τέλος αυτού του πονηρού κόσμου και των εξουσιών του, πρόκειται να έλθει πολύ σύντομα με το ξέσπασμα της επόμενης μεγάλης κρίσης, όπως συνέβη στην Ιερουσαλήμ το 70μκχ. Αδιαμφισβήτητα, η ημέρα εκείνη είναι πάρα πολύ κοντά, καθώς ήδη τα γεγονότα μαρτυρούν ότι διανύουμε την τελευταία από τις τέσσερις φάσεις της καταδίκης αυτού του κόσμου, αυτής όπου οι ηγέτες της γης διχασμένοι και κάτω από σύγχυση και πλάνη «δεν ξέρουν τι κάνουν .., σφάλμα πάνω στο σφάλμα», αποδομούν ανελέητα το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων τους «τρώνε τις σάρκες του». Βρισκόμαστε δηλαδή ακριβώς στην ίδια φάση της κρίσης με εκείνη που βρισκόταν η (άπιστη) Ιερουσαλήμ, λίγο πριν την δική της καταστροφή: «μέσα στην πόλη αντίπαλες φατρίες φιλονικούσαν και μάχονταν» (Ιώσηπος).
Για αυτές τις τελευταίες ημέρες, ο Χριστός μας προτρέπει: «Βγείτε από αυτήν, λαέ μου για να μη γίνετε συμμέτοχοι στις αμαρτίες της και να μη λάβετε από τις πληγές της» και επίσης προειδοποιεί «αυτός που είναι στην ταράτσα, αλλά έχει τα υπάρχοντά του στο σπίτι, ας μην κατεβεί να τα πάρει, και παρόμοια, αυτός που είναι έξω στον αγρό ας μην επιστρέψει στα πράγματα που βρίσκονται πίσω. Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ..». Συνεπώς, η έμπρακτη αποστροφή στο διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων και η υπακοή στο Λόγο περί άσκησης υπομονής παρείχε πάντα σωτήρια, όπως αυτό συνέβη κατά την κρίση στον κατακλυσμό, στα Σόδομα, στην Αίγυπτο, στην Ιερουσαλήμ, όπως αυτό ισχύει και σήμερα που το παρών σύστημα πραγμάτων καταρρέει: «επειδή φύλαξες τον λόγο μου σχετικά με την υπομονή, θα σε φυλάξω και εγώ από την ώρα της δοκιμασίας, η οποία θα έρθει πάνω σε ολόκληρη την κατοικημένη γη…για να υποβάλει σε δοκιμή τους κατοίκους της γης» (Αποκ.3:10).
Μετά δε τη συντόμευση εκείνων των ημερών της μεγάλης θλίψης (της συντριβής του πνεύματος), του χάους (μίας σύγχρονης Βαβέλ) και της καταστροφής (του Αρμαγεδδώνα), εξαιτίας της διάλυσης κάθε κοσμικής αρχής, εξουσίας και δύναμης «τα Έθνη θα πιουν και θα καταπιούν και θα γίνουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ», η βασιλεία του κόσμου θα γίνει Βασιλεία του Θεού και του Χριστού Του. Τότε όλοι μαζί, οι αναστημένοι και οι ζωντανοί, θα εισέλθουν επιδοκιμασμένοι (επειδή τα έργα τους, τους ακολουθούν), στον υποσχεμένο Νέο Κόσμο της Βασιλείας του Θεού, όπου δικαιοσύνη θα κατοικεί. Για να ζήσουν για πάντα, σε έναν Νέο Κόσμο, απαλλαγμένο από το θάνατο, τις αρρώστιες, τον πόνο, τη θλίψη, το πένθος και το δάκρυ, για πάντα.
Κώστας Καβάσης