Η ιπτάμενη κυρία Πρόεδρος
Σας γράφω από το νοσοκομείο, με σπασμένα πλευρά, μαυρισμένα μάτια, μώλωπες σ΄όλο μου το σώμα και κάταγμα και των δύο ισχύων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με εντολή της μου κόπηκε η σύνταξη και φορώ χειροπέδες, ως αντεθνικώς δρώσα.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Καθόμουν όμορφα – όμορφα στον καναπέ μου και μιλούσα με την κολλητή μου στο τηλέφωνο. Κάποια στιγμή, πως το έφερε η κουβέντα κι αρχίσαμε τα πολιτικά. Την ώρα που ανέφερα “η Βουλή των Ελλήνων” και πριν αποσώσω την φράση μου, ακούγονται γυαλιά να σπάζουν. Ξέχασα να σας πω ότι μένω στον τρίτο όροφο. Σηκώνω το κεφάλι και τι να δω!
Την Ζωή Κωνσταντοπούλου ντυμένη Ζήνα, με σιδερογροθιά και μαστίγιο στο χέρι καβάλα στον Πήγασο, να ξεπεζεύει πάνω στα συντρίμμια της μπαλκονόπορτας και να ορμά πάνω μου, ουρλιάζοντας: “Η Βουλή είναι δική μου, μ΄ακούς; Δική ΜΟΥ”
Πίσω της με ρόπαλα οι ακόλουθοί της, τζιχαντιστές λαθρομετανάστες και ιπτάμενοι αναρχικοί.
Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, λιποθύμησα και ξύπνησα στο Ιπποκράτειο.
Γυρνώντας χθες από το σαλέ μου στην Αράχωβα σταμάτησα να βάλω βενζίνη. Ο Πακιστανός υπάλληλος μ΄εξυπηρέτησε με χαμόγελο.
Κλείδωσα το αμάξι, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί μ΄αυτά τα λαθρο- πακιστανά και πήγα προς νερού μου.
Στην επιστροφή, είδα μια γυναίκα με δερμάτινο παντελόνι, εξάσφαιρο στη μέση, καουμπόικες μπότες και καπέλο, να τον έχει ρίξει κάτω και να τον κλωτσά, ενώ με τα χέρια του χτυπούσε το κεφάλι στο δάπεδο. Έτρεξα να την βοηθήσω τη λεβέντισσα, μα δεν χρειαζόταν τη βοήθεια μου. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου τα κατάφερνε μια χαρά και μόνη της.
Θα σας ανέβαζα το βίντεο που τράβηξα με το κινητό, αλλά η Ζωή μου το άρπαξε και το έκανε θρύψαλα, τσαλαπατώντας το.
Τι γυναίκα Θεέ μου!
Niki Vikou