Μετά τις εκλογές τι;
Όλοι μιλάνε για σκληρές προεκλογικές εκστρατείες. Εκεί που οι υποσχέσεις, οι φιλίες και οι κοινωνικές συναναστροφές είναι κάποιες φορές το μέσο και άλλες η τροχοπέδη του εγχειρήματος. Εκεί που με φυλλάδια, κάρτες και προγράμματα προσπαθούν οι υποψήφιοι να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους και να πάρουν την πολυπόθητη απάντηση.Αυτή η αδιαφορία που φαίνεται κάθε φορά ξεκάθαρα από τα ποσοστά της αποχής και κάνει πολλούς να είναι σκεπτικοί, αν αντιπροσώπευε κάποιο κόμμα, θα μπορούσε ίσως να δώσει ένα διαφορετικό μήνυμα. Αν η πολιτική συνείδηση είχε εδραιωθεί στον μέσο πολίτη, τότε οι εκστρατείες θα ήταν διαφορετικές. Και για κάτι τέτοιο η αρχή θα δοθεί από τους νέους με την συνδρομή των μεγαλύτερων. Με μη φανατισμένο διάλογο, πάντα σε επιχειρηματική βάση και ανοικτό σε προτάσεις και θέσεις. Αν πιο πολλοί ενδιαφέρονταν για τα κοινά, θα έφερναν την αλλαγή. Αυτή την αλλαγή που τόσο ποθούν και που στην ουσία οι ίδιοι την ενσαρκώνουν αλλά δεν το γνωρίζουν.
Έρχεται βέβαια και η στιγμή της κάλπης, στην οποία θα φανεί αν όλα όσα ειπώθηκαν έπεισαν ποιους και πόσους. Αυτή η κάλπη που σαν την εγκυμονούσα γυναίκα, δεν ξέρεις τι θα βγάλει. Βέβαια για τις γυναίκες υπάρχουν οι υπέρηχοι, ενώ για τις κάλπες υπάρχει μόνο το αποτέλεσμα. Και πάντα το αποτέλεσμα είναι για κάποιον σωστό και για κάποιον άλλο αμφισβητούμενο. Όμως είναι μια σταθερά που δίνει σιγουριά, είτε στον νικητή, είτε στον ηττημένο. Ο σωστός πολιτικός ξέρει ότι μια ήττα είναι αυτό που χρειάζεται για να ανασυνταχθεί και, αν έχει κερδίσει, η νίκη είναι μια ανταμοιβή των προσπαθειών του και μια προσοχή στα λάθη και στις παραλείψεις που έκανε.
Όμως ο σοφός λαός λέει ότι η πιο σκοτεινή ώρα της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει. Το θέμα είναι τι γίνεται αφού ξημερώσει για όλους μας. Θα μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσουμε πίσω μας φανατισμούς, μικροκομματισμούς και εν γένει εγωισμούς; Θα αντιμετωπίσουμε με αντικειμενικότητα τις εκατέρωθεν προσπάθειες και θα αναγνωρίσουμε το αποτέλεσμα; Κρατάω τα λόγια του Μακρυγιάννη σε αυτό το ζήτημα, «Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”.»