Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ
Ποιος ήταν ο Κεραυνός; Οι παλιοί ίσως να τον θυμούνται. Ήταν Σερραίος στην καταγωγή, αντάρτης, ψηλός και λεβεντάνθρωπος. Κυκλοφορούσε σιωπηλός στα βουνά του Σοχού και της Βόλβης και σε άλλες περιοχές, όπου είχε αναμνήσεις από το παρελθόν του…
Στον εμφύλιο κατά το 1947-49 ήταν οι αντάρτες στα βουνά της περιοχής μας, Κερδύλια και Τρεις Κάμποι. Από διηγήσεις του, όταν τυχαία τον βρίσκαμε καμιά μέρα και ήταν στα καλά του μας διηγούνταν τα εξής: «Σε μια μάχη στα Κερδύλια στα βουνά που κάνανε, σκότωσε κατά λάθος τον Καπετάν Ζέβγο, τον καλύτερό του φίλο και συμπατριώτη από απροσεξία. Από τότε τον έτρωγαν οι τύψεις πως έγινε αυτό το κακό!». Ως το 1950 διαλύθηκαν όλοι οι αντάρτες επί κυβέρνησης Παπάγου: άλλοι πήγαν στην Βουλγαρία, άλλοι Τσεχοσλοβακία, άλλοι Τασκένδη, δηλαδή όλοι στο παραπέτασμα. Ο Κεραυνός έως το 1954 περιφερόταν στα βουνά. Ήταν φυσικά άοπλος και τον συντηρούσαν οι κτηνοτρόφοι, οι γεωργοί και όποιοι άλλοι μπορούσαν. Λόγω των καταστάσεων είχε κάποια ψυχολογικά προβλήματα μετά το φονικό του συντρόφου του και, όταν ζητούσε λίγο ψωμί, όλοι τον ήξεραν και τον βοηθούσαν, καθώς ήταν γνωστός στην περιοχή. Μάλιστα πάντα έβγαζε και 1 δραχμή το πληρώσει, καθώς ήταν περήφανος.
Τώρα θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό που μου συνέβη εμένα προσωπικά. Ο πατέρας μου, Αδάμος Αδαμίδης, είχε πτηνοτροφείο στη Μεγάλη Βόλβη. Ο Κεραυνός τον επισκεπτόταν τακτικά για λίγο ψωμί και ό,τι άλλο του έδιναν. Εγώ κατά το έτος 1954 ασχολούμουν με τα μελίσσια –όπως και σήμερα ερασιτεχνικά, γιατί μου αρέσουν-. Είχα πάρει λοιπόν δύο μελίσσια από το Σοχό για να τα πάω στη Βόλβη, εκεί που ήταν και το υπόλοιπο κοπάδι τους, στο πτηνοτροφείο μας. Απόσταση Βόλβης Σοχού περίπου 23 χιλιόμετρα. Μόλις έφτασα εκεί για να τα ξεφορτώσω στο ειδυλλιακό περιβάλλον της λίμνης, ανάμεσα από τις ήδη υπάρχουσες εκεί κυψέλες, σηκώθηκε απότομα όρθιος, μόλις με αντιλήφθηκε. Κοιμόταν εκεί και μόλις κατάλαβε ότι κάποιος πλησιάζει τράπηκε σε φυγή. Του φωνάζω: «Τι ζητάς εδώ; Ποιος είσαι, τι θέλεις;». Αυτός δεν σταμάτησε, άρχισε να φεύγει και εγώ μες τη νύχτα τα έχασα και αναρωτήθηκα, εάν επρόκειτο για άνθρωπο ή για φάντασμα. Αφού ξεφόρτωσα τα μελίσσια και τα έβαλα όλα στη θέση τους, πήγα στο καμαράκι του μπαχτσέ μας, για να κοιμηθώ ως το πρωί. Στο καμαράκι έμενε ο πατέρας μου και ένας υπάλληλος μας, ο μπάρμπα Στέργιος. Ο πατέρας μου μού λέει: «Μη φοβάσαι, ήταν ο Κεραυνός, όλο το απόγευμα τον είχαμε εδώ και τον ταΐσαμε!». Έτσι διαπίστωσα ότι πράγματι ήταν ο Κεραυνός και όχι φάντασμα!
Ο Ρώσος μπάρμπα Στέργιος (Σεργέφ στα ρωσικά), ο υπάλληλος μας, είχε ξεμείνει στην Ελλάδα από τον Κοζάκικο στρατό, που είχε επαναστατήσει στη Ρωσία. Ήταν επίλεκτος του Ρωσικού ιππικού. Πολλοί από τους Κοζάκους από τη στρατιά του Βράγκι που είχε επαναστατήσει είχαν έρθει στην Ελλάδα. Στη Βόλβη περίπου 10 είχαν βρει κατάλυμα, γιατί ασχολούνταν με το ψάρεμα. Θυμάμαι τους εξής: το μπάρμπα Στέργιο, τον Ασπρογιάννη, το Πέτρο. Όλοι είχαν μετά παντρευτεί γυναίκες Ελληνίδες και «έριξαν κόκκαλο στη Βόλβη».
Ένα δεύτερο περιστατικό που έγινε στη Βόλβη, σχετίζεται με τον Αχιλλέα Αδαμίδη. Πήγε ο Αχιλλέας στο στάβλο του να βάλει σανό στο παχνί για να φάνε τα αγελάδια το βράδυ. Μόλις βάζει το χόρτο στο παχνί –ήταν Φθινόπωρος πια και έκανε κρύο- απότομα σηκώνεται μες το σκοτάδι ένας άνθρωπος μέσα από το παχνί. Εμβρόντητος και φοβισμένος ο Αχιλλέας βγάζει τις φωνές για να ακούσουν και οι γείτονες και να σπεύσουν προς βοήθεια, γιατί πίστευε ότι είναι κάποιος κλέφτης. Τότε του λέει ο Κεραυνός: «Εγώ είμαι!». Τότε απαντάει ο Αχιλλέας: «Αμάν, ήρθε η ψυχή μου στον τόπο της!».
Αυτά σχετικά με τα περιστατικά από τη Βόλβη. Οι παλιοί κτηνοτρόφοι του Σοχού θα θυμούνται ανάλογα περιστατικά, γιατί επισκεπτόταν όλα τα μαντριά για να συντηρηθεί. Κυκλοφορούσε στο Σουλειμάν Ντερέ (πηγαίνοντας προς τη Μαυρούδα), Γκερμάν, Σαράντα Μάρτυρες. Αν κανένας από τους παλιούς θυμάται καμιά περιπέτεια με τον Κεραυνό, ας μου την θυμίσει για να την συμπληρώσω. Δύσκολα χρόνια. Τα λέω για τους νέους για να ξέρουν ότι υπήρχαν και δυσκολότερα χρόνια, να κάνουν υπομονή και όλα θα περάσουν.
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΘΕΜΗ ΔΙΓΚΑ (1.12.2013): “Ο “ΚΕΡΑΥΝΟΣ ” όταν είδα την φωτογραφία ανατρίχιασα …όταν διάβασα το κείμενο έπαθα …τον θυμήθηκα ,ήταν δεκαετία του 60 όταν τον είδα για πρώτη και τελευταία φορά, μέχρι τότε είχα ακούσει πολλές ιστορίες για αυτόν, που με προκαλούσαν φόβο, ο άνθρωπος μυστήριο, ο άνθρωπος που ερχόταν από το πουθενά και πήγαινε στο πουθενά, ο άνθρωπος που έβγαινε πίσω από ένα πουρνάρι και εξαφανιζόταν πίσω από μια σιούμα, πλησίαζε τα κοπάδια ,τα σκυλιά δεν τον γάβγιζαν και τα ζώα δεν σκιάζονταν από την παρουσία του. Οι μεγαλύτεροι με προειδοποίησαν ότι σε λίγο έρχεται ο “ΚΕΡΑΥΝΟΣ” για να μην τρομάξω, ήρθε με γρήγορα βήματα αντάλλαξε λίγες λέξεις και έφυγε με το ίδιο τρόπο, σαν κάποιος να τον κυνηγούσε .Ήταν όμως τελείως διαφορετικός από ότι τον φανταζόμουν !!!, μεγάλα μαλλιά αξύριστος με λερωμένα ρούχα αλλά … με ένα πλατύ χαμόγελο, (νομίζω πως είχε κρεμασμένο στον ώμο του ένα παλιό σκουριασμένο όπλο).
Σπάνια εμφανιζόταν στον κόσμο και περιτριγυρνούσε στις περιοχές του ανατολικού Σωχού Γενή Μαχαλά , Σουλειμάν Ντερέ, Μουλόφκα, Ζλά Καράν Γκιρμάν. Τα βράδια έφτανε και μέχρι την Σιαρόκα Πουλίανα (τον επίγειο παράδεισο) για κανένα σταφύλι, καρύδι, κάστανο. Είναι η πρώτη φορά που δεν μου έρχεται να γράψω το (για να θυμούνται οι παλιοί και μα μαθαίνουν οι νεότεροι ), πολλοί λίγοι τον ξέραν και ίσως μόνον οι
κτηνοτρόφοι του ανατολικού Σωχού !!!”.
Με αγάπη
Γιώργος Αδαμίδης
Μεταφορά από http://sohalis.wordpress.com