Ο τριπλός πόλεμος του συστήματος εξουσίας και το πότισμα των τηλεγραφόξυλων
Το σύστημα ή σύμπλεγμα εξουσίας επί της χώρας, που συντίθεται από το μεγάλο κεφάλαιο με κυρίαρχο το τραπεζικό και τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες, τον ξένο παράγοντα είτε πρόκειται για κυβερνήσεις είτε για ξένο κεφάλαιο και από ένα τμήμα της εγχώριας πολιτικής ελίτ -και- με το τρίτο μνημόνιο συνεχίζει τον τριπλό πόλεμο στον οποίο βασίζεται η κυριαρχία του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς- αναλογικά βεβαίως και με τις προφανείς διαφοροποιήσεις κατά περίπτωση: πόλεμο κατά της εργασίας, πόλεμο κατά της δημοκρατίας, πόλεμο κατά της δυαδικής ιδιότητας ανθρωπιστή- πολίτη.
Πίσω από τις καταρρέουσες διακηρύξεις περί ισοδυνάμων, τις οποίες μάλιστα αποδομεί τις τελευταίες μέρες το εκ των Αμερικανών “φίλων” μας ελεγχόμενο ΔΝΤ, μέσα από τη θύελλα μέτρων που έρχονται στο επίπεδο μισθών, συντάξεων, ιδιωτικού χρέους και υπερφορολόγησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων την ώρα που νέες τρύπες υπέρ του μεγάλου πλούτου ανοίγουν, επιτείνεται η άμεση ή έμμεση υποτίμηση της εργασίας είτε πρόκειται για μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, είτε για την προσωπική εργασία του ελεύθερου επαγγελματία.
Το ίδιο μήνυμα αποστέλλεται κατ’ ουσίαν και μέσα από τη συρρίκνωση των συντάξεων, υπό την έννοια ότι παροχές βασισμένες στην εργασία εκμηδενίζονται, όπως και με την περαιτέρω κλιμάκωση της ανεργίας η οποία συντηρεί τον εφεδρικό στρατό περαιτέρω υποτίμησης της εργασίας. Υποτίμηση της εργασίας σημαίνει συνολική υποτίμηση του ανθρωπίνου δυναμικού, των υλικών πόρων, των υποδομών και εν τέλει της ίδιας της χώρας, άρα περαιτέρω έλεγχό της, αποεπένδυση, διεθνή αποδυνάμωση, ξεπούλημα των συντελεστών που διατηρούν κάποια αξία.
Η υποτίμηση της εργασίας συνεπάγεται ελαχιστοποιημένη συλλογική δράση, επίταση του αισθήματος ανημποριάς, φόβου, παθητικότητας. Από τη μια αυτή η συνθήκη και από την άλλη ο πλήρης έλεγχος της πολιτικής ζωής μέσα από το δημοσιονομικό “καπίστρι” και πλέον μέσα από τον πλήρη έλεγχο του τραπεζικού τομέα οδηγούν σε μια δημοκρατία- μπανανία.
Ο νεοφιλελευθερισμός ούτως ή άλλως όχι τυχαία μας συστήθηκε μέσα από το πραξικόπημα ΗΠΑ- Πινοσέτ. Η βίαιη μεταφορά πλούτου προς την ολιγαρχία προϋποθέτει και προκαλεί λιγότερη έως ανύπαρκτη δημοκρατία. Στις περισσότερες περιπτώσεις του αναπτυγμένου κόσμου αυτή η εξέλιξη λαμβάνει χώρα με άσκηση “μαλακής” ισχύος- ΜΜΕ, στροφή στην αποχή κυρίως των πολιτών χαμηλότερων εισοδημάτων, έλεγχος της πολιτικής ζωής από τη διαπλοκή, ελεγχόμενη καταστολή. Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες λαμβάνει χαρακτηριστικά και πιο “σκληρής” επιβολής. Η Ελλάδα ως χώρα αναπτυγμένη μεν, στην περιφέρεια του κέντρου δε, βιώνει μια απρόσμενα για αναπτυγμένη χώρα σκληρή επιβολή ισχύος, λόγω κατεξοχήν αλλά όχι μόνο της νεοαποικιακού τύπου λειτουργίας της ευρωζώνης: ναι μεν δεν υποφέρει από κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα αλλά υφίσταται βίαιες εξωτερικές επιβολές και θεσμικές εκτροπές που κυριολεκτικά κουρελιάζουν κάθε ουσιαστικό στοιχείο του συντάγματός της, βεβαίως με τη συνέργεια του ντόπιου συστήματος εξουσίας άρα και της πολιτικής ελίτ. Εν τέλει μετατρέπεται σε ένα πολυκομματικό αντιδημοκρατικό καθεστώς.
Ο τρίτος πόλεμος είναι ενάντια στην πράξη του ανθρωπισμού και του πολίτη. Φτωχοποίηση και αυταρχισμός τρέφουν το φόβο, το μίσος, την απαιδευσιά, την αντικοινωνική, ανταγωνιστική συμπεριφορά, είτε παίρνει τη μορφή του καριερισμού, είτε πιο λούμπεν εκδοχές. Η κοινωνία πρέπει να διαλυθεί εσωτερικά, να αποσυντεθεί στη μικρότερη δυνατή μονάδα, κατ’ ουσίαν να επιβιώσει μόνο οτιδήποτε διατηρεί το πλαίσιο αναπαραγωγής των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής- καταστολή, απόσπαση υπεραξίας αλλά αν είναι δυνατό χωρίς τόπο και χρόνο συνάντησης και ζύμωσης των εργαζομένων, κακόγουστα θεάματα, ανώδυνοι για το σύστημα εξουσίας πολιτειακοί θεσμοί κλπ- προκειμένου να εξαφανιστούν οι αντιστάσεις.
Δεν πρόκειται για ελληνική ιδιοτυπία.. Ο τριπλός αυτός πόλεμος είναι παγκόσμιος και ολοκληρωτικός. Η Ελλάδα είναι ωστόσο ένας κρίσιμος τόπος διεξαγωγής του, για λόγους συμβολικούς και υλικούς.
Η βασικότερη δύναμη του συστήματος εξουσίας, όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο δεν είναι η υλική του ισχύς. Είναι προφανώς και αυτή, ωστόσο οι εσωτερικές του ρηγματώσεις και αντιφάσεις βαίνουν διαρκώς διευρυνόμενες. Οι ίδιες οι παραγωγικές δυνάμεις αν δεν πνίγονται από τις παραγωγικές σχέσεις- που εν πολλοίς συμβαίνει, δεν τις χρειάζονται για να αναπτυχθούν περαιτέρω. Η βασικότερη πηγή ισχύος του συστήματος εξουσίας είναι η δυνατότητα επιβολής του στο ατομικό και συλλογικό φαντασιακό και οι πρόθυμοι υπηρέτες του.
Η ΤΙΝΑ είναι η σύγχρονη τυραννία και δεν αφορά μόνο τα μνημόνια αλλά ένα συνολικό μοντέλο ζωής. Την υποστήριξαν όλοι τελευταίοι πρωθυπουργοί μας και μόλις ο κάθε ένας έπαυε να είναι πειστικός, τη σκυτάλη έπαιρνε ο επόμενος πρώην αντιμνημονιακός αντιπολιτευόμενος και μνημονιακός πρωθυπουργεύων, με διαρκώς χυδαιότερες δικαιολογίες.
Ο Γιώργος Παπανδρέου πέρασε ό,τι αδυνατούσε να περάσει ο Καραμανλής. Ο Σαμαράς ό,τι ο Παπανδρέου. Ο Τσίπρας ό,τι ο Σαμαράς. Από την άλλη, ο ελληνικός λαός, παρά τις αγωνιστικές εκλάμψεις του ποτίζει τηλεγραφόξυλα, κατά το γνωστό καψόνι- βασανιστήριο. Νέες υποσχέσεις περί τελευταίου μνημονίου, περί εξόδου στις αγορές, περί ανάπτυξης, περί ισοδυνάμων ή παραλλήλων προγραμμάτων κλπ. Τα τηλεγραφόξυλα δε θα ανθίσουν ποτέ, όσοι βουλευτές και αν ψηφίσουν να συνεχίσουμε να τα ποτίζουμε, όσο πιστά και αν εφαρμοστούν τα μνημόνια. Ο νεοφιλελευθερισμός σε όλη τη γη αποσκοπεί στο να φτωχαίνουν οι πολλοί υπέρ των λίγων, διότι εκφράζει τη βαθύτερη αμηχανία ενός καπιταλισμού που αδυνατεί να επαναστατικοποιήσει από τη μια την παραγωγή και που από την άλλη θωπεύει και επιβιώνει χάρη στις πιο ταπεινές, βραχυπρόθεσμες και αντικοινωνικές ορέξεις για χρήμα και ισχύ. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν αφορά μόνο το κέρδος και τη φετιχιστική ιδέα του αλλά και τη μεγιστοποίηση της εξουσίας. Γι’ αυτό ο λαός πρέπει να μείνει σε κρίση.
Αν θέλουμε να αντιδράσουμε σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει κάθε φορά να επιλέγουμε αποτελεσματικά το πεδίο αντιπαράθεσης και να χτυπάμε εκεί που δεν το περιμένουν. Σήμερα το σύστημα εξουσίας περιμένει ότι ο λαός έχοντας μόλις ψηφίσει θα υπομείνει στωικά τη μοίρα του ή ότι αν αντιδράσει στην κυβέρνηση Τσίπρα θα το κάνει στρεφόμενος στην άλλη εκδοχή αστισμού, στη ΝΔ με ολίγη ίσως από ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, στην αποχή ή στη ΧΑ. Δεν περιμένουν μια συνολική από- νομιμοποίηση της σύνθεσης της Βουλής. Δεν περιμένουν ένα από τα κάτω πλατύ κίνημα ανυπακοής και απονομιμοποίησης, που θα επιβληθεί στους “από πάνω”. Γι’ αυτό και η πολύπλευρη δουλειά- οργανωτική, προγραμματική, ιδεολογική- δεν πρέπει από όσες δυνάμεις επιδιώκουν αλλαγή πολιτικής, νίκη απέναντι στην τριπλή επίθεση του συστήματος εξουσίας στο εδώ και στο τώρα, να γίνει με ένα κοινοβουλευτικό στυλ αλλά πρέπει στη βάση, κινηματικά.
Δε μας εμποδίζουν οι αντικειμενικές συνθήκες να πολεμήσουμε με αξιώσεις και να νικήσουμε. Κανένα τόσο ανορθολογικό, αντικοινωνικό, αντιφατικό και ανελαστικό σύστημα δεν επιβιώνει της σύγκρουσης με το λαό, ιδίως μάλιστα χωρίς σοβαρές παραχωρήσεις. Μας εμποδίζουν οι υποκειμενικοί παράγοντες, η βούληση. Εκεί πρέπει να δουλέψουμε: πρέπει να πειστούμε και να πείσουμε πρώτον ότι βιώνουμε έναν εναντίον μας ολοκληρωτικό πόλεμο που φτάνει στα κατάβαθα της ύπαρξής μας και δεύτερον ότι μπορούμε να τον κερδίσουμε.
Θέμης Τζήμας
tvxs.gr