“Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά με τα παραμύθια κυρία μου…”
Έζησα έντονα την ζωή μου πριν γίνω μάνα. Ναι την έζησα έντονα! Έκανα πράγματα που ήθελα ως νέα. Δεν άφησα απωθημένα…
Αν έκανα υπερβολές? Ναι έκανα πολλές! Και τι μ’ αυτό? Με κάνανε πιο δυνατή. Πιο σταθερή. Έφαγα σφαλιάρες? Ουουουου ένα σωρό. Κάποιες έδωσα και εγώ… Δυστυχώς όλοι κάνουμε λάθη. Ωριμάζουμε μέσα από όλα αυτά…
Και έρχεται μια στιγμή που θυμόμαστε την Δήμητρα και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε… Εγώ πότε θα γίνω μάνα???
Για μένα λοιπόν η στιγμή αυτή ήρθε στα 30. Μεγάλη, μικρή δεν ξέρω… αυτή ήταν η δική μου στιγμή!
Πήρα στα χέρια μου ένα μωρό που δεν είχα ιδέα τι να το κάνω, πέρα από το να του τραγουδώ συνέχεια. Νύχτες κυρίως… άπειρες νύχτες… ακόμα του τραγουδάω…
Και μέσα από τα παραδοσιακά και κλασσικά παιδικά τραγούδια γεννιόντουσαν παραμύθια στο μυαλό μου. Αμέτρητες διασκευές διηγιόμουν στο μωρό μου! Τα ζώα είχαν όλα τους πρωταγωνιστές. Τα οικόσιτα μα και τα άγρια. Κυρίως τα άγρια!
Βλέπετε μεγάλωνα το μωρό μου σε μια φάρμα με 25 άλογα. Μια φάρμα στο βουνό. Όχι πολύ ψηλά, μα κατέβαιναν εκεί λύκοι, τσακάλια και αλεπούδες το βράδυ. Όλη μέρα φροντίζαμε κατσικούλες, γουρούνια, κότες, παπάκια και άλλα πολλά οικόσιτα ζωάκια. Και παρατηρούσαμε την ζωή στην άγρια φύση. Από τα μυρμήγκια μέχρι τους αετούς. Από την γη ως τον ουρανό… Και όλα έλεγα παραμύθια εγώ…
Και το μωρό μεγάλωσε και έγινε παιδί και ήρθε η ώρα να πάει στο σχολειό. Και πήρε διάγνωση πώς έχει ΔΕΠΥ και εμείς δεν είχαμε θέσει όρια και κανόνες. Τα δεχτήκαμε όλα. Όλα όσα μας είπανε οι ειδικοί. Κάναμε και ότι μας είπανε. Και το παιδί μας πια άρχισε να «προσαρμόζετε»…
Μια «συμβουλή» μόνο μετάνιωσα που άκουσα. Μια δασκάλα του μου είχε πει να σταματήσω τα παραμύθια…
«Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά με τα παραμύθια κυρία μου».
Σ’ ένα παιδί που είχε διάσπαση και υπερκινητικότητα, εγώ κατάφερνα να τον ηρεμώ και να του δείχνω άλλες κατευθύνσεις μέσα από τα παραμύθια μου.
Ναι το πετύχαινα! Και ήμασταν ευτυχισμένοι!
Μα στο σχολείο, αυτό φάνταζε ονειροπόλο σχέδιο.
Λάθος τακτική.
«Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά με τα παραμύθια κυρία μου. Βάλτε όρια και κανόνες πιο αυστηρούς». Και τους ακούσαμε. Και κάναμε την ζωή μας άνω κάτω. Και σε ένα βαθμό το «καταφέραμε».
Το πνεύμα του παιδιού μα και το δικό μου άρχισαν να «δαμάζονται». Για το καλό του παιδιού έπρεπε να ελέγξω πρώτα εγώ την δική μου διάσπαση…
Δεν ξέρω τι πέτυχα με αυτό… Ξέρω μόνο πως χάσαμε την μαγεία… Την ευτυχία των μικρών δικών μας στιγμών…
Μέχρι που έκανα επανάσταση και ξανάρχισα δειλά δειλά τα παραμύθια! Και ομόρφυνε η ζωή μας ξανά! Χαμογελάμε, γελάμε, ξεκαρδιζόμαστε…
ΝΑΙ! Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τα παραμύθια κυρία μου!!!
Ίσως έχασα κάποια στιγμή το μέτρο… Ευχαριστώ πολύ όλους όσους με βοήθησαν να το βρω και κυρίως τον μπαμπά μας που με στηρίζει 100% !
Δεν ξέρω πώς να είμαι καλή μάνα… Ένα μόνο ξέρω…
Πως ΝΑΙ! Εμείς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τα παραμύθια κυρία μου, και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι!!!
Χρόνια μας πολλά μανούλες!!!
Βρείτε τις δικές σας μικρές στιγμές και αφιερώστε ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά σας!!!
Σοφία