Στρατός: Να μείνουμε σιωπηλοί;
Όλες οι μητέρες, τρέμουν με τη σκέψη ότι θα φτάσει η ημέρα που ο γιος τους θα καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό.
Μιλώντας ως μάνα, θα ήταν υποκρισία να υποστηρίξω το αντίθετο. Ναι, ο γιος μου είναι 16 χρονών και τα περιθώρια στενεύουν. Όλοι έχουν να πουν ότι ο Ελληνικός Στρατός είναι πλέον <>, αλλά ας μη σταθούμε σ’ αυτό. Ίσως είναι μια ανακούφιση για εμάς, όσο ανόητο κι αν ακούγεται αυτό.
Πέρα από τα έξοδα που δεν καλύπτει ο Ε.Σ, πέρα απ’ τα όσα έχουμε διαβάσει για το φαγητό και τις συνθήκες υγιεινής των στρατοπέδων, υπάρχει κι ένα κεφάλαιο που δεν ανοίγεται συχνά: ο κίνδυνος. Θα μιλήσω σύντομα για ένα συμβάν που συνέβη σ’ ένα στρατόπεδο της Βόρειας Ελλάδας. Θα μιλήσω γενικά, για να μη θίξω -αν και θα έπρεπε- πρόσωπα και καταστάσεις. Ο λόγος είναι ότι θέλω να εστιάσω στην αφύπνιση των γονέων κι όχι στη διάδοση του περιστατικού.
Καταρχάς, τα παιδιά μας πλέον είναι άντρες. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι, είναι πλέον ενήλικοι. Κατά τη διάρκεια της θητείας τους ίσως <>, όπως ακούμε συχνά από τους γύρω μας. Το θέμα είναι να μην <>, θα μπορούσα να προσθέσω.
Οι περισσότεροι, έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με όπλα, πυρομαχικά κ.ο.κ. Πράγμα που από μόνο του, λόγω απειρίας και ελλιπούς εκπαίδευσης, δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια. Ένα δευτερόλεπτο μπορεί να τα κρίνει όλα. Ένας λάθος χειρισμός μπορεί να αλλάξει ή και να <> τις ζωές μας. Πιο συγκεκριμένα, μια σφαίρα που ξέμεινε στη θαλάμη, μια ξιφολόγχη που δεν <> σωστά, μπορούν να αποβούν μοιραία.
Για να μη γίνομαι κουραστική, εκτός από τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, μήπως πρέπει να ρίξουμε και μια ματιά στην ασφάλεια των αγαπημένων μας φαντάρων από εξωγενείς παράγοντες;
Στη λεγόμενη “περίπολο”, 2 φανταράκια περπατούν αμέριμνα, άυπνα μέσα στο σκοτάδι, προσπαθώντας όχι τόσο να δουν κάποια ύποπτη κίνηση, όσο να βρουν μια κρυψώνα. Αυτή τουλάχιστον είναι η μαρτυρία ενός φίλου του γιου μου, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού που θα εξιστορήσω.
2:50π.μ. Σε 10′ η περίπολος έφτανε για άλλη μια φορά στο τέλος της. Αυτή η φορά όμως ήταν διαφορετική. Ο <>, τον οποίο ακολουθούσε ο φίλος του γιου μου, αντιλήφθηκε μια περίεργη -μάλλον ύποπτη- κίνηση στην περίφραξη. Είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει παράνομα στο χώρο του στρατοπέδου. Έναν εισβολέα. Αφού του φώναξε το περιβόητο “αλτ τις ει”, χωρίς να υπάρχει ούτε μία πιθανότητα να απαντήσει, πλησίασε να δει ποιος είναι. Ο φίλος του γιου μου είχε <>. Τον καθησύχασε, λέγοντας του ότι είναι όλα εντάξει και η κατάσταση ελεγχόμενη. Του είπε να βάλει κράνος και να κρυφτεί πίσω από ένα δέντρο. Εκείνος όπλισε και ακινητοποίησε τον εισβολέα. Μίλησε στον ασύρματο και κάλεσε ενισχύσεις. Ήταν τόσο σίγουρος, λες και το είχε κάνει πολλές φορές. Εν τέλει, μετέφεραν τον εισβολέα στην πύλη και από ‘κει και πέρα ανέλαβε η αστυνομία. Τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν ο εισβολέας ήταν οπλισμένος; αν και για τα δύο παιδιά ήταν οι πρώτες τους υπηρεσίες στο στρατό; Για ποιό λόγο να μπει στο στρατόπεδο και μάλιστα μετά τα μεσάνυχτα;
Απορίες και προβληματισμοί μιας μάνας που μετράει αντίστροφα για τη θητεία του γιου της…
Μαριάννα Τ