Τουρκική επιχείρηση στην Συρία: «Πηγή της Ειρήνης» ή «Πηγή της Δυστυχίας»
Γράφει ο Πασσιάς Δημήτριος
Με αφορμή την κατάπαυση του πυρός και την προσωρινή αναστολή (17 Οκτ 2019) της τουρκικής εισβολής στην Βόρεια Συρία με την ονομασία «Πηγή της Ειρήνης», θα επιχειρήσω μία συνοπτική προσέγγιση των έως τώρα δεδομένων για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην πολύπαθη περιοχή.
Η συμφωνία έγινε μεταξύ Αμερικής και Τουρκίας και προφανώς είναι το δεύτερο μέρος της αρχικής συμφωνίας, η οποία περιλαμβάνει πιθανόν και τρίτο μέρος, το οποίο είναι άγνωστο σ΄ εμάς, καθώς δεν έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας.
Η Τουρκία έλαβε το δώρο της, πήρε αυτό που ήθελε και που είχε ορισθεί ως αρχικό σχέδιο. Το σημαντικό είναι ότι ουδεμία κύρωση επεβλήθη εναντίον της Τουρκίας. Ταυτόχρονα δόθηκε η δυνατότητα με την εισβολή να δοκιμαστεί στην πράξη η συνεργασία ηλεκτροπτικών μέσων (drones, μη επανδρωμένα Α/Φ) με το Πυροβολικό, καθώς και οι ελεύθεροι σκοπευτές, που ευρέως χρησιμοποιήθηκαν.
H Αμερική, βέβαια, έχασε την αξιοπιστία της, κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Προσπάθησε όμως να δείξει στην Ρωσία ότι η Τουρκία ανήκει στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι κερδισμένοι στο σκληρό γεωπολιτικό πόκερ του συριακού είναι η Ρωσία και η Συρία. Αυτό φαίνεται από την δεύτερη συμφωνία Τουρκίας – Ρωσίας.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι Αμερικανοί έχουν μπλοφάρει και περιμένουν την Τουρκία στην γωνία. Πάντως είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί το τυράκι στην υπόθεση.
Με το πρόσχημα της ασφαλούς ζώνης οι Τούρκοι επέτυχαν τον έλεγχο λωρίδας εδάφους πλάτους 32 χιλιόμετρα και μήκους 440 περίπου. Ο επόμενος στόχος της Τουρκίας είναι εδαφική κατοχή και στη συνέχεια η δημογραφική αλλαγή στην περιοχή κάτι που ξέρει καλά να κάνει. Η κουρδική πλευρά βέβαια δεν είναι διατιθεμένη να το αποδεχτεί και εκεί ακριβώς είναι τα προσκόμματα.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι στο μέλλον η «Πηγή της Ειρήνης» δεν θα είναι «Πηγή της Ευτυχίας» αλλά δημιουργίας εντάσεων και συμπλοκών. Όσοι έχουν άλλη γνώμη, πλανώνται πλάνην οικτράν, διότι πρόκειται για μία «Πηγή της Ειρήνης» κατ΄ ευφημισμόν. Υπάρχουν εκατοντάδες νεκροί και δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι. Η «Πηγή» αυτή, μόνο μίση και έχθρες θα ξεράσει. Είναι γνωστό ότι η Τουρκία χρησιμοποίησε για υποβοήθηση και εκπλήρωση του σχεδίου της Τουρκμάνους μαχητές, διαβόητους για τις πράξεις ωμής βίας και είναι ορκισμένοι εχθροί των κούρδων.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει να είναι προκλητικός στις δηλώσεις του. Τολμά και αμφισβητεί το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες, αμφισβητεί την Ελληνική κυριαρχία σε Κάρπαθο, Καστελόριζο και Ρόδο. Δεν υπολογίζει και δεν σέβεται κανέναν, έχει κυριευτεί από την μέθη της εξουσίας, διότι η μακροχρονιότητα της εξουσίας τον έχει κάνει αλαζονικό.
Παρακολουθώντας τις ενέργειες της γείτονος χώρας, θα πρέπει να μας εγείρει ανησυχίες, να μας διατηρεί σε εγρήγορση και να μας επιβάλει τον αναλογισμό του παρελθόντος για τον απαραίτητο φρονηματισμό μας και τον ορθότερο προγραμματισμό του μέλλοντος. Η επιχείρηση «Πηγή Ειρήνης», που παραβιάζει σύνορα, αποτελεί πηγή ανησυχίας. Η Αθήνα προτιμά τους χαμηλούς τόνους.
Καταφέραμε να μειώσουμε αριθμητικά το στρατό για ψηφοθηρικούς λόγους και το θεωρούμε αυτό επιτυχία. Οι υποσχέσεις στο παρελθόν ότι η μείωση θητείας θα καλυφτεί με την πρόσληψη 20.000 ΕΠΟΠ έμειναν στα χαρτιά. Ο σκοπός ήταν να κάμψουν οι αντιδράσεις της στρατιωτικής ηγεσίας. Αφού κόντυνε το στράτευμα μετά άρχισαν να το τραβάνε σαν λάστιχο εδώ και χρόνια και να απασχολείται σε δομές φιλοξενίας ή κέντρα υποδοχής και σε πολλές άλλες «προβολές».
Για εμάς τους απλούς πολίτες είναι άγνωστες οι λεπτομέρειες για τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες, διεθνείς υποχρεώσεις και γεωπολιτικά παιχνίδια. Αυτό όμως που είναι ξεκάθαρα κατανοητό είναι ότι οι συνθήκες ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή μας, γίνονται όλο και πιο ανησυχητικές. Επομένως απαιτείται ο Ελληνικός Στρατός άμεσα να επιστρέψει στην κύρια αποστολή του – και όχι μόνο – αλλά θα πρέπει ΝΑ ΨΗΛΩΣΕΙ!.
Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε τον αγώνα, που έκανε το Ελληνικό έθνος για να αποτινάξει την φρικώδη Οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν πρέπει να πέσουμε σε λήθαργο για να μην περιέλθουμε ως δακρύοντες, στενάζοντες, ικετεύοντες και παρακαλούντες τις άλλες δυνάμεις.
Η ιστορική μνήμη αποτελεί βάση για την επιβίωση κάθε έθνους. Αυτή όμως η μνήμη, δεν πρέπει να συνίσταται στην απλή γνώση γεγονότων αλλά πρέπει να περιλαμβάνει κρίση και λήψη απαιτουμένων μέτρων.